به گزارش سینماپرس، این عکس تهران است. در این عکس، ما کمی آن‌طرف‌تر در زیر آن انبوه خاکستری ایستاده‌ایم. حواسمان به عکاس نیست؛ حواسمان به این پرده خاکستری هم که عکسمان را تیره و تار کرده، نیست. در زیر این لایه بی‌هوا، راه می‌رویم، کار می‌کنیم، غذا می‌خوریم، می‌خندیم و آرام‌آرام می‌میریم. ما در این عکس، دیده نمی‌شویم؛ ما در گوشه‌ای از این عکس، داریم به‌سختی نفس می‌کشیم. هنرمندان، نویسندگان و سینماگران درباره این عکس برای ما نوشته‌اند. عکسی که هولناک است و هولناکی‌اش، آرام‌آرام به عادت، بدل می‌شود اما در پسِ این تیرگیِ عادت‌شده، مرگ و بیماری، جان ما را نشانه گرفته‌اند؛ آنها هم در این عکسِ خاکستری، مثل ما، دیده نمی‌شوند.
رضا کیانیان، بازیگر: طبق گفته مشاور وزیر بهداشت، سالانه حدود 5 هزار نفر به علت آلودگی هوا فقط در تهران می‌میرند! آمار کشته‌شدگان ریزگردهای جنوب کشور را هم ندیدم!
در هیچ‌کدام از حملات داعش و طالبان این‌چنین تلفاتی سابقه نداشته!
و در هیچ عملیات تروریستی‌ای، چنین کشتاری ثبت نشده است. جهان برای چند نفر یا گاهی چند ده نفر کشته در هر عملیات تروریستی عزادار می‌شود. وای بر ما که سالی چند هزار کشته هیچ عکس‌العملی در ما برنمی‌انگیزد!
در بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی، صد هزار نفر درجا کشته شدند، یعنی حدودا به اندازه 20 سال هوای آلوده فقط تهران!
سال‌هاست بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی به‌عنوان ننگ بشریت خوانده می‌شود اما آلودگی تهران و ریزگردهای جنوب همچنان و بیشتر از بمب اتمی کشتار می‌کنند و ما همچنان ننگی احساس نمی‌کنیم!
خانم‌ها، آقایان!
جریان بنزین‌های غیراستاندارد چه شد؟
کنارگذاشتن ماشین‌های فرسوده چه شد؟
داستان موتورسیکلت‌ها که هرکدام به اندازه دو اتومبیل آلودگی تولید می‌کنند، چه شد؟
جلوگیری از تردد ماشین‌های سنگین دودزا در شهرها چه شد؟
برج‌سازی‌هایی که سد راه بادها هستند، چه شد؟
جلوگیری از خشکیدن دریاچه‌ها و تالاب‌ها چه شد؟
... ... ... چه شد؟
خانم‌ها و آقایان محترم
نماینده مجلس شورای اسلامی
صدایی در خور این کشتار از تریبون مجلس بلند نمی‌شود یا ما نشنیده‌ایم! هیچ مسئولی را برای پاسخگویی دراین‌باره به مجلس نخوانده‌اید. پس چه کنیم؟! آیا فریادرسی هست؟
رامبد جوان، بازیگر: فکر می‌کردم ترک سیگار، کار مهم و مفیدیه برای سلامتی و اراده، ولی ترک تهران انگار خیلی مهم‌تر و مفیدتره!
مسعود رایگان، بازیگر: به کجا چنین شتابان پرنده سیاه که حتی سایه‌ای بر جا نمی‌گذاری بر این بوم، بر این آلودگی دهشتناک نفرت‌انگیز آلاینده‌هایی که طبق‌طبق، انباشت می‌شود زیرِ سقف کاشانه‌ات... زیرِ چترِ آسمانی که زمانی آبی و ارغوانی و نیلی‌رنگ بود... شتاب مکن، صیادانِ کاردانِ اندوخته‌های کلان بسیارند، تو نیز همانند بی‌شمار نفوس زنده جانِ شیرین‌خوش به زیر در خواهی غلتید... .
رؤیا تیموریان، بازیگر: دست همه شما درد نکند که به فکر شهروندها هستین و در تمام شهر، آمبولانس گذاشتین که جسدها در خیابان نماند و بو نگیرد!
امیرحسین چهلتن، نویسنده: این‌بار هم مثل همیشه پای پول و منفعت شخصی در میان است. مادامی که تولید اتومبیل یا تولید خودرو در داخل کشور، پول هنگفتی نصیب دست‌اندرکاران می‌کند، هیچ کار جدی‌ای برای ارتقای کمی و کیفی ناوگان حمل‌ونقل عمومی شهری در تهران انجام نخواهد شد و وضع آلودگی هوا مدام شدت خواهد یافت. هیچ چشم‌انداز امیدبخشی وجود ندارد.
کیوان ساکت، آهنگساز: شهرهای بزرگ دنیا هم مانند تهران پر از ماشین و خودرو هستند ولی هرگز هوا این‌قدر آلوده نیست زیرا بنزین‌ها و سوخت‌های تولیدشده استاندارد هستند. آیا زمان آن نرسیده که مسئولان به فکر سلامت مردم باشند؟ آیا خطر را احساس نمی‌کنید؟ مگر فرزندان و خویشان شما در این هوا زندگی نمی‌کنند؟ آیا جان مردم و عزیزانشان برای مسئولان ارزش ندارد؟ چه کسانی مسئولیت این همه آلوده‌کردن هوا و بیمارشدن هموطنانمان را به‌عهده می‌گیرند؟ حق هر شهروندی است که از محیطی سالم و هوایی پاک برخوردار باشد.
فردین خلعتبری، آهنگساز: کاش می‌شد بدون شرح باشد تصویر این شهر. آنچه سخن می‌طلبد ماییم، غباراندود، بی‌شهر و بی‌شرح.
پوریا عالمی، طنزنویس: زندگی در تهران ثابت می‌کند، حیات انسان ابدی نیست و انسان نباید به ظواهر زندگی دل ببندد که به‌همین‌منظور ما از مسئولان تشکر می‌کنیم که دست‌به‌دست هم داده‌اند تا ما زودتر دار فانی را وداع بگوییم.
* وقایع الاتفاقیه
ارسال نظر