این منتقد سینما در گفتگو با خبرنگار سینماپرس با اشاره به اولین ساخته سینمایی مهران مدیری اظهار داشت:  مهران مدیری سازنده آثار موفق طنز تلویزیونی در سال های دور با سریال های طنز ناموفق ماقبل برنامه «دورهمی» سیر سقوط هنری را پیموده است. ۲ سریال طنز آخر او به دلیل ضعف های فراوان مضمونی و محتوایی و ساختاری زنگ سپری شدن تاریخ مصرف این گونه تولیدات و منطبق نبودن آن ها با خواسته ها و نیازهای روز جامعه را برای این کارگردان و گروهش به صدا درآورده است.

وی ادامه داد: او در نخستین اثر سینمایی اش در مقام کارگردان چندان به توفیق نرسیده و فیلم «ساعت ۵ عصر» او فاقد استانداردها و مشخصه ها و ویژگی های یک اثر سینمایی است. فیلم سینمایی مدیری گرچه نخستین تجربه سینمایی او به عنوان کارگردان در سینما است ولی از نظر فرم و ساختار و محتوا میان تله فیلم و فیلم سینمایی سرگردان و در نوسان است. در «ساعت ۵ عصر» از دکوپاژ، میزانسن، طراحی و فضاسازی های سینمایی خبری نیست و قاب های تصویری آن تلویزیونی و بازی های بازیگرانش شبه تئاتری و ضعیف است. فیلم متوسط کمدی-اجتماعی مهران مدیری که کمدی های آن گزیده هایی از تجربه های طنازی او در سریال های تلویزیون بوده و فاقد نوآوری و خلاقیت است افزون بر فیلمنامه ضعیف با شخصیت پردازی های ضعیف تر که به علت سطحی نگری در نگارش و اجرای سینمایی باور ناپذیرند، بازی های ضعیف و کارگردانی خامدستانه و مضامین معمولی و پیش پا افتاده هیچ امتیاز قابل بحث و نقد مهمی ندارد.

آذین سپس با بیان اینکه مدیری با ساختن «ساعت ۵ عصر» تنها موفق شده سینما را به عنوان کارگردان تجربه کند و برای کارگردانی آثار خوش ساخت و بامحتوا و استاندارد سینمایی راهی دراز پیش رو دارد خاطرنشان کرد: با آنکه تیپ ها و بازیگران آشنا و نام های مشهور ممکن است جماعتی را به تماشای این اثر سینمایی بکشاند ولی این همه را نباید به حساب خوش ساختی و جذاب بودن «ساعت ۵ عصر» گذاشت.

وی تأکید کرد: مدیری در اولین اثر سینمایی خود جز تکرار بازی بازیگران و موضوعات و شوخی ها و حتی تکه های اجتماعی-سیاسی اش چیز جدیدی در چنته ندارد و «ساعت ۵ عصر» فقط می تواند در ردیف فیلم های متوسط سینمای ایران قرار گیرد. مهران مدیری هنرمندی خلاق و خوش فکر است و باید پیش از ساخت فیلم به نیاز روز مخاطب که امید و شادی و نشاط است و زندگی جاری اجتماعی و همچنین بالا بردن توانایی ها و دانش سینمایی خود توجه کند؛ گرچه «ساعت ۵ عصر» فیلم بسیار بدی نیست اما برای مدیری امیدوارانه نیست و او نمی تواند با این قبیل فیلم ها در سینمای پر آشوب کشور دوام آورد او به نوآوری و خلاقیت در فرم و ساختار و محتوا در آثارش نیاز دارد.

این منتقد سینما در ادامه گفتگوی خود با خبرنگار سینماپرس در رابطه با اولین ساخته سینمایی محمدرضا خردمندان نیز اظهار داشت: «بیست و یک روز بعد» ساخته محمدرضا خردمندان در میان محصولات رایج سینمایی از منظر مضمون و محتوا اندکی متفاوت است و بازی های بازیگران نقش های اصلی آن ساره بیات، مهدی قربانی و حمیدرضا آذرنگ در کنار فیلمنامه به نسبت جمع و جور و شخصیت پردازی های قابل باور، کارگردانی اندکی هوشیارانه از امتیازهای آن است با این حال این فیلم که در کل خوب نوشته و کارگردانی شده بزرگترین ضربه را از ناحیه انحراف در مضمون و محتوای خود خورده است.

وی ادامه داد: تلاش ها و کوشش های قهرمان نوجوان فیلم برای دستیابی به امکانات ساخت یک فیلم مستند که در ادامه با افشای بیماری مادر او از آن متأثر می شود در فیلم روندی تقریباً خوب دارد ولی این موضوع انسانی و اخلاقی و خانوادگی در زیر سلطه هدف و نگاه تأثیرپذیر فیلمساز و نویسنده «بیست و یک روز بعد» از فیلم های فرامحتوای غربی کمر خم کرده است. نوجوان فیلم که در اندیشه و عمل پیگیر و رهروی راه پدر در استفاده از قدرت ذهن و نگاه برای متوقف کردن قطار است چنانچه به چنین قدرتی هم دست یابد میباید از آن استفاده معقول و مناسب کند. او چرا می خواهد قطار زندگی را با نگاه اراده متوقف کند؟ چرا متوقف های زندگی را به حرکت در نمی آورد؟ در واقع فیلم «بیست و یک روز بعد» باید نگاه منطقی و واقعی تر به مقوله قدرت ذهن و اراده می داشت افزون بر آن این نوع نگرش و تسلط چنانچه با باور و ایمان همراه نباشد می تواند مخرب باشد و این همان نکته مهمی است که جای آن در فیلم خرمندان خالی است.

آذین تأکید کرد: به عبارتی ترکیب رئال و سوررئال فیلم قربانی زاویه نگاه ایستای موضوع فیلم شده و معلوم نیست که حوزه هنری به عنوان نهادی ارزشی چرا به این نکته مهم محتوایی توجه نکرده است؟ گرچه در انتهای فیلم قطار متوقف می شود اما مشخص نیست که این توقف نشأت گرفته از قدرت اراده نوجوان فیلم است یا حاصل اراده راننده قطار برای جلوگیری از تصادف با نوجوان متوهم «بیست و یک روز بعد»؟

وی در خاتمه این گفتگو متذکر شد: خردمندان در نخستین گام سینمایی خود به عنوان فیلمساز کم و بیش هنرمندانه ظاهر شده ولی این ظهور از منظر محتوایی چندان خردمندانه نیست چرا که فیلم او قربانی سمت و سوی مضمون غیرفرهنگی و باورهای غیرایرانی و ایمانی و امیدبخش شده و از نظر تعلق ژانرهای خاص کودک و نوجوان چندان به آن تعلق نگرفته و وفادار نیست. «بیست و یک روز بعد» در کل یک اثر تجربی سینمایی است که چشم اسفندیار او محتوای غیر ایرانی و فرهنگی است.