چندی پیش عدم اعطای مجوز ساخت به فیلم لاتاری به کارگردانی محمدحسین مهدویان نقل برخی محافل خبری شد، موضوعی که با اظهارنظر جمال شورجه یکی از اعضای شورای پروانه ساخت باعث عکس العملهای نیز شد.

شورجه در مصاحبه با یکی از خبرگزاری ها، با متانت همیشگی خود و به جای پرداختن به ایرادات محتوایی فیلمنامه که باعث عدم تایید پروانه ساخت شده است، عنوان کرد اعضای شورای پروانه ساخت صلاح ندیدند جوان خوش آتیه ای مثل آقای مهدویان ورود به موضوعی کند که ممکن است حاشیه هایی را به دنبال داشته باشد. این اظهارنظر با کوته بینی برخی چنین تصور شد که اعضای شورای پروانه ساخت پدرانه و خارج از روال معمول تصمیم گرفته اند، در حالی که بدیهی است موضوع اصلی مشکلات محتوایی فیلمنامه بوده که شورجه به خاطر حفظ احترام این فیلمساز جوان نخواسته به آنها بپردازد.

اما آنچه از این مطلب بر می آید آن است که یک فیلمساز خوش آتیه در نقطه طلایی حرکت خود می تواند با انتخاب رویه ای اشتباه و یا الگوهای ناصحیح، ناخودآگاه آینده فیلمسازی خود را از وطنی به سفارتی تغییر دهد. موضوعی که حافظه تاریخی سینمای ایران مواردی از این دست را به خاطر سپرده است.

همین مطلب است که می تواند عملکرد مهدویان را در مراسم اهدای جایزه در جشن منتقدان زیر ذره بین قرار دهد و باعث طرح هشداری جدی نسبت به یک فیلمساز خوش آتیه گردد.

افتخار کردن این کارگردان جوان به دریافت جایزه از کارگردانی سفارتی که از دادن جایزه به او امتناع کرده و خطاب کردن وی به عنوان کارگردان بزرگ و در ادامه تلاش برای دلجویی و جلب توجه وی بر روی سن مراسم، می تواند زنگ خطری باشد که مبادا بُت نماهای سینمای ایران باعث انحراف در روند عملکرد یک نیرو تازه نفس شوند. البته جای این امید باقی است که این رفتار از روی جوانی و یا کم تجربگی روی داده که اگر غیر از این باشد باید به این فیلمساز جوان کشورمان توجه دهیم که نیاز نیست برای هر کس و ناکسی ارزش هنری خود را سنگ روی یخ کند!