این کارگردان تئاتر که از مرداد تا مهرماه امسال نمایش «زبان تمشک‌های وحشی» نوشته نغمه ثمینی را در تماشاخانه پالیز اجرا کرد و برای دریافت دستمزد گروه هم با مشکلات و حاشیه‌های زیادی روبرو بود بیان کرد: به غیر از مشکلات پرداخت دستمزد که از سوی سالن پیش آمد و بعد از چند ماه به تازگی با تمام گروه تسویه حساب شده و قرار بر این است که من هم به عنوان کارگردان پس از رسیدن کمک هزینه‌ها از انجمن هنرهای نمایشی دستمزد خود را بگیرم، مشکل دیگری که برای گروه ما پیش آمده و به نظرم می‌رسد مسئولان تئاتری باید فکری برای آن کنند، به حضور تهیه‌کنندگان در تئاتر این روزهای ایران مربوط می‌شود.

او با اشاره به اینکه با توجه به افزایش سالن‌های خصوصی و لزوم حضور تهیه‌کننده برای اجرای نمایش‌ها گفت: ای کاش برای حضور تهیه‌کننده در تئاتر کشور چارچوب مشخص‌تری در نظر گرفته شود، چون همین تجربه اجرای نمایش «زبان تمشک‌های وحشی» به من نشان داد برخی از تهیه‌کنندگانی که به تئاتر ایران وارد شده‌اند، شناخت کافی از این حوزه ندارند و همین عدم شناخت باعث می‌شود گروه در مراحل مختلف دچار مشکل شود.

مسعودی بیان کرد: در یک کار هنری مثل تئاتر، مهمترین چیزی که از یک تهیه‌کننده انتظار می‌رود این است که در وهله اول پروژه را به لحاظ مالی خوب مدیریت کند و آن را طوری پیش ببرد که قبل از هرچیز خودش دچار ضرر مالی نشود و بعد هم دستمزدهایی که تقبل کرده، بپردازد. نکته دوم در این‌باره تعهد است چرا که یک تهیه‌کننده باید به قراردادی که می‌بندد متعهد باشد و اینکه در انتظار باشد تا پول فروش بلیت‌ها از سالن گرفته شود و پس از آن با گروه تسویه حساب کند به عوامل نمایش ارتباطی ندارد. درواقع مثل سینما قاعده‌اش باید این باشد که تهیه‌کننده جدا از حساب و کتاب خود با سالن، ابتدا با عوامل اجرایی گروه تسویه حساب کند.

این کارگردان تئاتر ادامه داد: مسئله سومی که درباره حضور تهیه‌کنندگان در تئاتر باید مورد توجه قرار گیرد، صداقت است؛ چرا که یکی از اصول یک کار گروهی مثل تئاتر صداقت است که اگر بی‌صداقتی پیش آید، موج بی‌اعتمادی هم در پی آن بوجود خواهد آمد.

 وی گفت: تئاتر کاری است گروهی؛ یعنی اگر قرار است نمایشی در یک جشنواره اجرا شود یا برای اجرا به شهرستان برود باید با هماهنگی و حضور تمام عوامل مربوط به آن نمایش باشد، چرا که با حضور تک تک عوامل است که آن کار گروهی شکل می‌گیرد. به این ترتیب شاید در این مورد بتوان گفت گروه اجرایی از تهیه‌کننده مهم‌تر است.

مسعودی در این‌باره اضافه کرد: طبق تصمیم دست‌اندرکاران جشنواره تئاتر فجر، قرار بر این بود که نمایش «زبان تمشک‌های وحشی» در بخش مرور جشنواره امسال اجرا شود و تمام اعضای گروه با این اجرا موافق بودند. حتی با وجود آنکه طراح صحنه ایتالیایی داریم و برای حضورش باید هزینه جدایی صرف شود، مسئولان جشنواره قول‌هایی دادند تا این اتفاق رخ دهد؛ اما متأسفانه تهیه‌کننده نمایش به من اعلام کرده وسایل اجرا را در اختیار گروه قرار نمی‌دهد و اگر می‌خواهیم در جشنواره اجرا کنیم، باید وسایل کار را از او خریداری کنیم.

او در پایان با تشکر از همکاری و صبوری گروه خود، گفت: تعجب می‌کنم چطور یک فرد می‌تواند به جای همه عوامل گروه تصمیمی بگیرد تا این چنین کار یک گروه تحت‌الشعاع قرار بگیرد؟ با این شرایط از آنجا که امکان خریداری وسایل اجرا را نداریم و نمی‌توانم در این مدت اندک تهیه‌کننده دیگری برای اجرا پیدا کنم، علیرغم میل باطنی و تمایل گروه برای اجرا، ناچار به انصراف از حضور در جشنواره فجر شدم. البته این اتفاق باعث شد توجه بیشتری به این مسئله شود که رابطه تهیه‌کننده با یک گروه تئاتری باید چگونه باشد و مسئولیت او تا به کجاست. شاید ضرورت داشته باشد که مدیران تئاتری کشور این مسئله را به شکل جدی‌تری مورد بررسی قرار دهند و از فعالیت اشخاصی که ویژگی‌ها و توانمندی‌های تهیه‌کنندگی را ندارند، ممانعت به عمل آید تا آسیب‌ها و خسران‌های آن متوجه گروه‌های تئاتری نشود.