مهدی خرامان/ «فحاشی» برای «آزادی بیان»، «دریدگی» برای «جلوه گری»، «نمایشی صامت» برای «هرزه نگاری»، پایانِ «جشنواره فیلم فجر» و بیشترین بازدید، برای یک «خبر»، و یک «ویدئو»، در میان مردم، تا آدم کوتوله ای «مصادره» کند! تمام خوبی های جشنواره فیلم فجر را، و انگار سکوت، تنها وظیفه «وزارت فرهنگ و ارشاد جمهوری اسلامی ایران» است، شاید سینمای ایران، «هاروی واینستین» نداشته باشد، اما «مهران احمدی» دارد، تا تمامِ جشنواره زیر سوال رود و ستاره شود، ستاره ای در کهکشانِ «اروتیسم»، وشاید روزی در «ایران»، «سکوت» جای خود را به «واکنش» دهد، تا «هرزه نگاری» حداقل در حضور «بانوان» و «کودکان» تقبیح شود، زیرا انسانیت تعریفی یکسان دارد.

«تجاوز جنسی»، تنها درجسم محدود نمی شود، زیرا کلام، بر ذهن، تنها معیار تفاوت «غرایض حیوانی» و «انسانی» تاثیر می گذارد، پس چگونه، دربرابر «آزار کلامی» یک کارگردان، سکوت اختیار می شود، آری در ایران بعد از ۴۰ سال از «انقلاب»، در «دهه فجر»، «جشنواره فیلم فجر»، قربانی خودنمایی یک بازیگر می شود، تا حیا را خورده و آبرو را قی کرده باشد!

روی سخن به «فعالان اجتماعی»، به «نمایندگان مردم»، به «بازیگران» است، افرادی که تلاش می کنند، برای «آرامش و امنیتِ زنان»، اما به راستی، با وجود مردانی مانند «مهران احمدی»، که حتی نمی توانند، فضای یک نشست خبری در سینما را هم سالم نگه دارند، پس چگونه امید برای حضور زنان برای تماشای «رقابت های ورزشی» وجود داشته باشد، البته دلیل مشخص است، زمانی در سینما، کارگردان را، به «علی حاتمی» خطاب می کردند، اما امروز، آدم کوتوله های سریال های تلویزیونی در قامت کارگردان در جشنواره حاضر می شوند، تا تنها چهره ای که از جشنواره بیرون می آید، ستاره ای از کهکشان اروتیسم باشد. ستاره ای که از وزارت فرهنگ و ارشاد بیشتر تاثیر می گذارد!