عدم اثرگذاری عمده آثار اجتماعی دهه های گذشته بر وضعیت فقر و نابسامانی های اجتماعی نشان می دهد که آثار فوق برای اصلاح وضعیت جامعه ساخته نشده اند، چرا که اگر چنین بود، نیت خالص فیلمسازان سبب ایجاد اندک بهبود و ارتقائی در زندگی طبقات فرودست جامعه می شد و مسیر تحول به سمت رُشد و توسعه را برای ایشان مُجسم می نمود. اما اکنون که چنین بهبود و اصلاحی در حوزه های گوناگون در سال ها و دهه های گذشته اتفاق نیفتاده، می توان نتیجه گرفت اغلب فیلمسازان به اصطلاح اجتماعی ساز، نه برای اجتماع، بلکه در خوش بینانه ترین حالت ممکن، از برای دل خویش و یا به قصد دریافت جوایز بین المللی و یا تصرف گیشه و ... فیلم ساخته و در موارد متعددی نیز حدیث نفس و جریان پیرامون زندگی خود خود را مطرح کرده  و بر پرده ی نقره ای سینما به تصویر کشیده اند.

البته طرح این مطلب به این معنی نیست که هر فیلمی الّا و لابد باید گره ای از گره های جامعه را باز کند، بلکه منظور این است که فیلم های شخصی ساز برخلاف ادعای سازندگان آنها برای اصلاح جامعه ساخته نشده اند و حتی سازندگان این قبیل آثار نیز عموماً ادعای فیلم سازی برای اصلاح جامعه را نیز نداشته و اکثریت ایشان صرفاً وظیفه ی فرهنگی و نقش سینمایی خود را نمایش واقعیات می دانند! واقعیاتی که از دید آنها در خیانت، تجاوز، فحشاء، روابط نامتعارف، دروغ، ناامیدی، فلاکت و ... خلاصه می شود.

این گونه است که در فضای عمومی، با حذف بسیاری از فیلم های به اصلاح اجتماعی، هیچ اتفاقی در جامعه نخواهد افتاد، چرا که اساساً سینمای فعلی جمهوری اسلامی اگر خود مانع بزرگی بر سر روند پیشرفت و توسعه کشور نباشد، قطعاً از کمک کنندگان به این مسیر نیست. جریان سینمایی معتقد به نقد اجتماعی و نمایش فلاکت و سیاهی های اغراق آمیز، یکی از عواملی جدی و اصلی سرخوردگی جوانان، معضلات عجیب و غریب فرهنگی و اقتصادی امروز جامعه است.

اما در این شرایط آشفته ی فرهنگی که به وضوح ولنگاری فرهنگی در فضای حال حاضر را هویدا می سازد؛ یکی دیگر از وجوه اشتراک برخی مدیران فرهنگی جمهوری اسلامی، گُل و بُلبُل جلوه دادن فضای فرهنگی و شرایط کُلی صنعت سینمای کشور می باشد؛ البته باید توجه داشت که در اینجا منظور مدیرانی نیست که عامدانه از هنرمندان غیرمتعهد رشته های گوناگون حمایت کرده و با موجه جلوه دادن تولیدات فرهنگی و هنری به نوعی افکار عمومی را فریب داده اند و ...؛ بلکه منظور مدیرانی هستند که با وجود دلسوزی و داشتن داعیه های اخلاقی و اسلامی و علم به ناسالم بودن برخی اقلام فرهنگی و ...، همچنان به هنگام گزارش دهی و مواجهه با رسانه ها و افکار عمومی، بر اساس مصلحت اندیشی هایی نابجا اقدام به آمارسازی نموده و کلاغ سیاه و شوم محصولات فرهنگی را به جای قناری زیبا و خوش آواز فرهنگ و هنر ایرانی-اسلامی قالب کرده و به دفاع از چیزی بپردازند که اساساس خود آن را نمی پسندیدند.

البته از سوی دیگر باید بر این نکته نیز توجه داشت که اصولا صنعت سینمای ایران، بر بستر مدیریت منفعل فرهنگی کشور و بالاخص مدیرانی که تمام هم و غم ایشان راضی نگه داشتن همه به هر قیمتی می باشد و ... اساسا هیچ علاقه ای به نمایش دستاوردهای علمی اعم از سلول های بنیادی، نانو، بیوتکنولوژی، هسته ای، پزشکی، دفاعی و ... نداشته و چنین پدیده هایی را آشکارا نادیده می گیرد و این همه در حالی است که متاسفانه برخی از مدیران محترم فرهنگی هم تصور درستی از پیشرفت های علمی و صنعتی کشور ندارند، مگرنه هیچ گاه مجاهدت دانشمندان این سرزمین را با تصویرکردن هوای نفس توسط هنرمندان روشنفکر هم سطح در نظر نمی گرفتند.

سینمایی که ابتدایی ترین اصول دیپلماسی عمومی و دیپلماسی فرهنگی در آثار آن رعایت نشده و به واسطه سیاه نمایی یا سوژه های هنری و روشنفکرمآبانه جوایز جشنواره های خارجی را دریافت کرده، از منظر آقایان مدیر افتخار آفرین بوده و بیشترین دستاوردها را برای کشور داشته است! اگر آقایان مدیر فرهنگی تنها تلاش های دانشمندان ایرانی جهت بومی سازی سلول های بنیادی یا ساخت موشک را مطالعه کرده بودند، از مقایسه آن مجاهدات های شبانه روزی و طاقت فرسا با چنین سینمایی احساس شرم می کردند.

البته نباید فراموش کرد که سوء مدیریت متولیان فرهنگی و هنری کشور سبب شده تا بخش قابل توجهی از سینمای جمهوری اسلامی در طی سال های نقش بسزایی را در شرایط ولنگاری فرهنگی ایفا نموده و فرهنگسازی های مخرب و منفی موثری انجام دهد.

همان طور که پیشتر اشاره شد، به عنوان نمونه ای کوچک از اثرگذاری منفی سینما و به تبع آن جشنواره فیلم فجر در امر فرهنگ سازی می توان به روند فزاینده انتخاب نام های عجیب و غریب برای نوزادان اشاره و جهت گیری آن را مورد توجه قرار داد. بر این اساس در سال های اخیر تعداد زیادی کتاب و سایت اینترنتی با مضمون انتخاب نام برای فرزندان منتشر و ایجاد شده است، رسانه هایی که اغلب به نام های صرفاً ایرانی باستانی اختصاص داشته و سهم نام های مذهبی و اسلامی در آنها بسیار ناچیز است. اما این توجه به نام های باستانی ایرانی روی دیگری نیز داشته و سال هاست از نام های مذهبی و اسلامی برای نامگذاری شخصیت های منفی فیلم ها استفاده می شود.

بر این اساس اگر امروز وضعیت رانندگی همچنان نامناسب است، اگر زنان به علت فحاشی موجود در استادیوم ها نمی توانند برای تماشای فوتبال بروند، اگر رشوه، پارتی بازی، رانت خواری، ویژه خواری، اختلاس و ... در دهه های اخیر افزایش یافته، اگر سیستم اقتصادی کشور فشل شده، اگر آلودگی محیط زیست و بی توجهی به آن اسف بار است، اگر سرانه مطالعه پایین است، اگر مادر، معلم، کارگر، ادیب و ... در جامعه تکریم نمی شوند، اگر مصرف قرص های آرامبخش بالاست، اگر طلاق افزایش یافته و سن ازدواج بالا رفته و صدها اگر دیگر، ماحصل فرهنگسازی های سینمای کشور است که به واسطه ی سوء تدبیر و بعضا اغراض و امراض برخی متولیان فرهنگی و سینمایی گذشته و حال حاضر پدید آمده و با کج فهمی و عموما نفهمی بعضی از اهالی سینما گسترش یافته است.

این گونه است که برای سینمای جمهوری اسلامی از یکسو اصلاح فرهنگ عمومی در حوزه های گوناگون هیچ ارزشی نداشته و از سوی دیگر در حوزه هایی فرهنگسازی کرده که مطلوب و آرزویش بوده، از ترسیم فلاکت بار زنان چادری، تمسخر و تقبیح نام های مذهبی، نمایش زندگی لاکچری، نمایش لودگی، ترویج پوچی، تکریم روسپیان، قباحت زدایی از طلاق، خیانت، تجاوز و مواردی از این دست.