تاملی در طرح چهارده ماده‌ای سازمان سینمایی مبنی بر حمایت از تولید فیلم‌نامه

پروپاگاندای رسانه ای با طعم اتلاف بیت‌المال یا گامی واقعی برای نجات سینمای ایران؟!

سینماپرس: سپردن اجرای چنین طرح هایی به برخی مدیران کم سواد و درس پس داده سینمایی کشور که عایدی ایشان جز تکثیر ابتذال در زیرساخت های مدیریت فرهنگی کشور نبوده و ...؛ می تواند منجر به توزیع رانتی بودجه های فرهنگی کشور در میان طیفی خاص از سینماگران شود.

سیمای سینمای بنفش (۱)

فیلم‌شویی در شرایط نفوذ فرهنگی/ وقتی سینماگران چترباز با یارانه دولت، چتر یدکی می‌گیرند!

سینماپرس: هنر و تجربه دو واژه ای که چند سالی است در کنار یکدیگر در سینمای آشفته ایران با هم عجین شده و بعضا موجب به وجود آمدن اتفاقات گوناگونی گشته است. با روی کار آمدن دولت یازدهم و حضور گروهبانانِ مدعی ژنرالی در عرصه های اجرایی مختلف، مدیریت فرنگ رفته  و کاخ ورسای دیده‌ی فرهنگی و سینمایی کشور، به تأسی از مرشدان فرانسوی، اقدام به تاسیس گروهی سینمایی با عنوان هنر و تجربه نمود!

جشنواره فیلم فجر، نعل وارونه در کارنامه مدیران بنفش/ وقتی باید مقابل مارموزبازی در دوران ولنگاری فرهنگی ایستاد!

سینماپرس: در شرایطی وارد روزشمار برپایی سی  و هفتمین جشن سینمای ایران می شویم که با عدم سیاست گذاری های صحیح تشویقی، این رویداد ملی تبدیل به محفلی گل خانه ایی برای مدبران بنفش پوش شده است؛ مدیران محافظه کاری که بر عملکرد خویش در بسط ولنگاری فرهنگی در شرایط حال حاضر کشور واقف بوده و بیم آن را دارند تا این جشنواره به مجالی برای بررسی اقدامات فرهنگی و سینمایی ایشان بدل گردد.

به کجا چنین شتابان (۹)

حماقت یا حمایت فرهنگی؛ مساله این است!/ وقتی بی عرضگی و ناتوانی مدیران، امنیت و استقلال فرهنگی جامعه را مخدوش می کند

سینماپرس: نهادینه سازی مولفه های غربگرایی، زندگی سکولار و اباحی گرایی از یکسو و بی توجهی به استقلال فرهنگی، اقتصادی و نظامی کشور، ارتقای فرهنگ عمومی جامعه و آرمان های انقلاب مردم ایران از سوی دیگر توصیف بهتری از فرهنگسازی سینمای جمهوری اسلامی است، در نسبت با تعاریف رویایی، اغراق آمیز و خلاف واقعی که مدیران سینمایی از تاثیرگذاری های این سینما ارائه می دهند.

به کجا چنین شتابان (۸)

مدیریت مدبرانه و گُل و بُلبُل جلوه دادن فضای ولنگاری فرهنگی

سینماپرس: نقش کلی فرهنگ و هنر و بالاخص صنعت سینمای ایران در گسترش مفاسد و آسیب های اجتماعی، نقشی مغفول مانده است. در دهه های اخیر صدها فیلم اجتماعی با ادعای انعکاس واقعیات جامعه و مشکلات مردم ساخته شده و این همه در حالی است که به سختی می توان فیلمی را یافت که بر مشکلات قشری که آنها را سوژه کرده است، اثر مثبتی داشته باشد.

به کجا چنین شتابان (۷)

اتلاف عُمر مردم در اجرای سلیقگی قوانین فرهنگی

سینماپرس: در سال ۱۳۹۶ هجری شمسی، هفت فیلم صدرنشین گیشه، بالغ بر ۱۰۰ میلیارد تومان فروش داشتند، اما این فیلم ها چه تأثیری در بهبود فرهنگ عمومی جامعه داشته اند؟ آیا متولیان رسمی امر هنر و بالاخص سینما در وزارت ارشاد و بویژه معاونت نظارت و ارزشیابی حاضرند به جامعه توضیح دهند که بالغ بر ده ها میلیون ساعت از عمر جامعه اسلامی ایران که در سال ۱۳۹۶، صرف تماشای آثار هجو و بعضا مبتذل و بی خاصیت شده، چه فوایدی را برای جامعه و مخاطبان این آثار در پی داشته است؟

به کجا چنین شتابان (۶)

نقش مدیریت جشنواره ای در واتیکانیزاسیون فرهنگی

سینماپرس: شرایط حال حاضر فرهنگی و سینمایی کشور تا به آنقدر دردآور و در عین حال از هم گُسیخته است که مدیران و متولیان سینمایی، هنگام مواجهه با انتقاداتی که برگرفته از بیانات و مطالبات رهبری است، به شدت آشفته می شوند و در این شرایط به همان میزان هنگام گزارش دهی و موجه جلوه دادن عملکرد خویش، معظم له و سیاست های کلان نظام را دستاویز قرار می دهند.

به کجا چنین شتابان (۵)

جای خالی آوینیون در هفته هنر انقلاب اسلامی

سینماپرس: منتقد متعهد انقلابی با نگاه دائم به افق های تمدنی، خود را مقیّد به صیانت از تک تک مؤلفه های فرهنگ اسلامی ایرانی به ویژه مؤلفه های تمدنی در فرهنگ عمومی جامعه و سبک زندگی افراد دانسته و وضعیت هر یک از مؤلفه ها را مورد رصد و پایش مداوم قرار می دهد اما مدیران فرهنگی جمهوری اسلامی چنین دغدغه هایی ندارند، چرا که نمی توان پذیرفت فردی دارای این سطح از دغدغه و مسئولیت پذیری باشد اما ماحصل تلاش و مدیریت و سیاست گذاری او برای نمونه به آثاری چون عرق سرد، هجوم، نهنگ عنبر، من سالوادور نیستم، اکسیدان، دلم می‌خواد، ۵۰ کیلو آلبالو، آینه بغل، خرگیوش، مصادره و امثالهم ختم شود.

به کجا چنین شتابان (۴)

مسئولیت های فراموش شده در دوران مدیران منافق فرهنگی

سینماپرس: می بایست به مدیران محترم فرهنگی که نگران تضییع حق الناس و به تعبیر بهتر حقوق برخی سینماگران روشنفکر غربگرا و سکولار هستند یادآور شد که هنرمند بودن مجوز سیاه نمائی و ناامید کردن مردم نیست و مدیر فرهنگی موظف است در حیطه مدیریتی خویش از حقوق فرهنگی ملت و نظام اسلامی در شرایط منازعه فرهنگی جمهوری اسلامی و نظام سلطه دفاع نماید.

به کجا چنین شتابان (۳)

مدیریت منافقانه فرهنگی در زیر شعار حق الناس/ چرا باید حقوق فرهنگی ۸۰ میلیون انسان پایمال شود؟!

سینماپرس: در دهه های گذشته بسیاری از مدیرانی فرهنگی جمهوری ابا داشته و دارند از اینکه خود را مدیر انقلابی نامیده و به جامعه معرفی کنند، چرا که از یکسو فاقد ویژگی های مدیر انقلابی هستند و از سوی دیگر، در صورت خوردن برچسب انقلابی، توسط هنرمندان و روشنفکران غربگرا و رسانه های آنها مورد شماتت، تحقیر و تمسخر قرار می گیرند.

خاطرات درون خانوادگی فجر سی و ششم (۲)

سینمای اجتماعی یا ژانر نکبت!/ وقتی ناتوانی یا خیانت مدیران در مسیر اضمحلال فرهنگی، حق الناس را ضایع می کند

سینماپرس: جشنواره سی و ششم پنجمین جشنواره در دوران اعتدال گرایان بود، در حالیکه مدیران فرهنگی اعتدال ترجیح دادند به جای پاسخ گویی هرساله به اعتراضات علما، منتقدان و هنرمندان انقلابی به محتوای مخرب آثار ساختارشکن و مسأله دار، از اساس صورت مسأله را حذف کرده و با کوچک کردن جشنواره، عرضه بخش عمده فیلم های سینمایی را به زمان اکران موکول کنند تا بولتن نویسان نتوانند با انتقاد از محتوای آلوده و چرک آنها روشنگری نموده و اسباب عدم اکران فیلم ها و به تعبیر دبیر جشنواره، ضایع کردن حق الناس را رقم بزنند!

خاطرات درون خانوادگی فجر سی و ششم (۱)

چگونه عرق سرد مدیران فرهنگی در اتاق های تاریکِ جاده قدیم در می آید/ هیس! مدیران سینمایی فریاد نمی زنند!

سینماپرس: در این دوره از جشنواره همچنان ژانر نکبت، مهاجرت، غیرت زدایی، تجاوز، خشونت و ... وجود داشت و چند اثر بر ترسیم جامعه به شکلی فروپاشیده و از هم گسیخته اصرار داشتند. اما مهمترین اشکالات سینمای اجتماعی که حتی با وجود ویترین تزئینی و خلوت جشنواره سی و ششم نمی توان آنها را پنهان کرد، نخست اصرار فیلمسازان به بازنمایی واقعیت پنداری های خود و نمایش صرف ناهنجاری ها و دوم فقدان بن مایه های معرفتی و فکری لازم در تنظیم فیلمنامه های آثار بود.

به کجا چنین شتابان (۲)

راضی سازی همگان زیر سایه مدیریت منافقانه فرهنگی

سینماپرس: مدیران فرهنگی در حداقل چهار دولت سیاست راضی سازی همگان را دنبال و به تبع آن سعی کردند بخش زیادی از هنرمندان غیرمتعهد را راضی نماید، در حالی که این سیاست نتیجه ای جز وقیح تر شدن و طلبکاری مضاعف جریان منوالفکر غالب بر عرصه فرهنگ و هنر، نادیده گرفتن حقوق فرهنگی مردم مسلمان ایران و جلوگیری از رشد و پویایی هنرمندان متعهد نداشته است.