بازیگردان عروسکی فیلم سینمایی «الو الو من جوجوام» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: سوأل بنده اینجا است که چرا فیلمسازی مانند مرضیه برومند که با دغدغه در سینمای کودک فعالیت کرده سال ها نباید امکان حضور در این گونه مهم سینمایی را داشته باشد؟ چرا از زمان تولید فیلم خوب «شهر موش ها» تا «شهر موش ها۲» باید بیش از ۳۰ سال فاصله زمانی ایجاد شود؟ این اتفاقات نشانه کمبود و کاستی در سینمای کودک است و ما باید ببینیم سرمنشأ این کمبودها کجاست؟

وی ادامه داد: اینکه هرزگاهی یک فیلمساز خوب در سینمای کودک پیدا می شود که برای رشد سینمای کودک و رفع نیازهای کودکان و نوجوانان کار می کند و هدفش حضور صرف در جشنواره ها نیست دردی از سینمای کودک درمان نمی کند. این وظیفه متولیان سینمای کودک است که کاری کنند تا حداقل تعداد فیلمسازان دغدغه مند، باسوداد و متبحر سینمای کودک از تعداد انگشتان یک دست بیشتر شود!

بزدوده در بخش دیگری از این گفتگو با بیان اینکه ما نیاز به آن داریم که عده ای از کارشناسان حوزه کودکان و نوجوانان دست در دست هم دهند و بررسی کنند که در بخش تولید هر کالایی برای این قشر از جامعه رشد داشته ایم و در چه زمینه هایی به رشد نرسیده ایم اظهار داشت: بنده معتقدم در حوزه کتاب کودک کارمان عالی بوده چرا که کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در این راستا حرکت های بسیار خوبی انجام داده اما متأسفانه در سایر بخش ها از جمله موسیقی کودک، تئاتر کودک، سینمای کودک و... ما به رشد نهایی نرسیده ایم و سرشار از کاستی و ضعف هستیم.

این فارغ التحصیل نمایش عروسکی از دانشکده هنرهای دراماتیک تهران در همین راستا یادآور شد: به عنوان مثال ما سال ها قبل هنرمندان بسیار توانمند و قهاری را داشتیم که در حوزه موسیقی کودکان و نوجوانان فعالیت های ارزشمندی انجام می دادند اما متأسفانه طی سال های اخیر این حوزه مهم به طور کل به دست فراموشی سپرده شده است. در حوزه تئاتر و تئاتر عروسکی هم وضعیت همین است؛ کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان که تنها نهادی است که از این نمایش ها حمایت می کند یکی ۲ سالن غیراستاندارد و سطح پایین را برای این کارها در نظر گرفته و کاستی ها در این حوزه بسیار زیاد است.

وی خاطرنشان کرد: وضعیت در سینمای کودکان و نوجوان امروز هم همین گونه است؛ ما سال ها قبل و در اوایل انقلاب شاهد تولید آثار بسیار پرطمطراق و زیبایی توسط کارگردانان این گونه سینمایی بودیم که البته اغلب برای جشنواره ها کار می کردند و فیلم های شان باب دل مخاطبان کودک و نوجوان نبود، سپس چند فیلمساز معدودی که پیش از این به اسامی آن ها اشاره کردم در این سینما چند فیلم برای مخاطبان هدف این گونه سینمایی تولید کردند و در نهایت هم طی سال های اخیر سینمای کودک و نوجوان دچار رکود بسیار چشمگیری شده است.

عروسک گردان فیلم سینمایی «شهر موش ها۲» تأکید کرد: رکود امروز سینمای کودک نشان از ضعف عمده سازندگان این نوع سینما دارد، البته مدیران سینمایی و سیاست گذاران سینما نیز در این راستا بی تأثیر نیستند. ما باید آگاه باشیم که یک شبه نمی توان سینماگر کودک تربیت کرد و کار خوب در این حوزه ساخت. ما قبل از هر چیز باید به فکر محلی برای تربیت سینماگران کودک باشیم. ما باید کاری کنیم که سینمای کودک دوباره مانند دهه ها قبل جان بگیرد و بتوانیم شاهد تولیدات متنوعی در این گونه مهم باشیم، از فیلم های جشنواره ای گرفته تا فیلم های فرحبخش گیشه پسند!

این سینماگر در همین راستا متذکر شد: اما سوأل اینجا است که ما چه انتظاری از این نگاه عقب افتاده و سخیف موجود به سینمای کودک می توانیم داشته باشیم؟ بنده معتقدم این وظیفه رسانه ها و فعالان دغدغه مند سینمای کودک است که در این زمینه مرتب پرسش گری کنند و مسئولان را به چالش بکشند تا شاید بتوان از این رهگذر جان تازه ای به کالبد سینمای کودک دمید.

بزدوده تأکید کرد: بنده معتقدم فقدان سرمایه گذاری و عدم شناخت نیازهای کودکان توسط مدیران باعث شده تا زیرساخت های این گونه مهم سینمایی هرگز درست نشود. مشکل سینمای کودک در کشور ما پایه ای و بنیادین است. همه چیز از بیس دچار مشکل است و ما باید این گونه سینمایی را از پایه و اساس قوی کنیم. ما نیاز به هدف گذاری، مخاطب شناسی و سرمایه گذاری داریم. ما باید به این مسأله آگاه شویم که وقتی یک فیلم کودک بدون هرگونه تحقیق و پژوهش و به صورت باری به هرجهت و سردستی تولید می شود نه تنها دردی از سینمای کودک درمان نمی کند بلکه باعث بروز و ظهور مشکلات متعدد دیگر نیز می شود.

وی افزود: مدیران سینمایی باید از خودشان سوأل کنند چرا ما در سینمای کودک دیگر نباید امثال عباس کیارستمی را داشته باشیم که سینمای کودک دغدغه و مسأله شان باشد؟ آیا دغدغه کسانی که این روزها فیلم کودک تولید می کنند خودشان و دیده شدن شان است یا مشکلات و مصائب کودکان و نوجوانان؟ این ها مواردی است که باید روشن شود!

بزدوده در نهایت به اشاره به برگزاری جشنواره فیلم کودک و نوجوان اظهار داشت: اینکه در طول سال آدم های خاص، تأکید می کنم، آدم های خاص! می روند و فیلم کودک می سازند تا در جشنواره اکران شود و حضور داشته باشند چه نفعی برای کودکان دارد؟ من خاستگاه جشنواره را ارزشمند می دانم اما پرسشم اینجا است که آیا جشنواره فیلم کودک برای بچه های کارگر هم هست؟ آیا همه مردم ایران می توانند در این جشنواره سهیم باشند؟ این جشنواره چقدر توانسته در جذب مخاطبان طبقه ضعیف و متوسط شهری موفق عمل کند؟ آیا یک مکانیک حاضر است کار خود را رها کند و دست همسر و فرزندانش را بگیرد و با خود به جشنواره ببرد؟ آیا این فرهنگ سازی ها صورت گرفته و یا همه چیز در حد یک ظاهرسازی است!؟