به گزارش سینماپرس، احمدرضا اسعدی در گفت وگو با ایرنا و در پاسخ به این پرسش که آیا وضعیت پرداخت دستمزد در شبکه نمایش خانگی بهتر و متفاوت‌تر از سینما و تلویزیون است، گفت: بله این گونه است چون تولیدکنندگان در این رسانه شهامت این را دارند که ریسک کنند و پروژه‌ای که می‌سازند را باور دارند؛ به همین دلیل ارتباط انسانی خوبی در پروژه‌های نمایش خانگی وجود دارد و حضور در آنها مانند حضور در یک مهمانی است که به همه خوش می‌گذرد چون هرکسی شرح وظایف خودش را دارد.

بازیگر فیلم سینمایی پاتال و آرزوهای کوچک (مسعود کرامتی ۱۳۶۸) در توضیح تفاوت سینما و تلویزیون اظهار داشت: وضعیت در سینما هم به مراتب خوب است اما مشکل زمانی شروع می‌شود که من چیزی را می‌پذیریم اما در قبال اختیاری که به من داده می‌شود مسئولیتی ندارم.

وی تصریح کرد: برخی تهیه کنندگان حرفه‌ای هستند و کادر مشخصی دارند که با همان‌ها کار می‌کنند و کارشان هم راحت است اما برخی از تهیه کنندگان (نمی دانم به خاطر مسائل مالی است یا چیزهای دیگر و قصد قضاوتشان را ندارم) افرادی غیرحرفه ای را می‌آورند و البته ضرر هم می‌کنند به این صورت که مثلاً جمع کردن کار دوماهه چهار ماه طول می‌کشد.

بازیگر فیلم سنیمایی مدرسه پیرمردها (سیدعلی سجادی حسینی ۱۳۷۰) با تاکید بر اینکه فردی که در سمتی قرار می‌گیرد باید تخصص آن را داشته باشد، گفت: کسی که سیم تلفن است نمی‌تواند کارکرد سیم برق داشته باشد. ده سال در بنیاد سینمایی فارابی کارشناس و عضو شورای فیلمنامه و سمت‌های دیگر بوده‌ام بر این اساس با تولید و کستینگ تولید آشنا هستم اما شاهدم کسانی داخل کار می‌شوند که کستینگ را نمی‌شناسند و مدیر تدارکات و دستیار دوم می‌شوند و نمی‌دانند چه کار می‌کنند و کجا هستند.

اسعدی یادآور شد: در نهایت معتقدم مشکل ما از تهیه کنندگانی که است که یا تخصص نداشتند یا آدم‌هایی را وارد این عرصه کرده‌اند که متخصص نبوده‌اند. تخصص یعنی بلدبودن مراحل مختلف انجام یک کار. یک پذیرایی ساده در یک پروژه سینمایی برنامه ریزی دقیق می‌خواهد؛ تصور کنید پذیرایی یک شب عروسی چقدر کار و برنامه ریزی نیاز دارد و شما در یک پروژه سینمایی با حداقل ۳۰۰ نفر بین دو تا چندماه نیاز به برنامه ریزی جدی برای پذیرایی از این تعداد را برای شب‌های متوالی دارید.

بازیگر فیلم سینمایی دل و دشنه (مسعود جعفری جوزانی ۱۳۷۳) با تاکید بر این موضوع که کارکردن با افراد با تجربه و کارآزموده بسیار راحت است، خاطرنشان کرد: وقتی پیشنهاد کاری با تهیه کنندگانی که تجربه کلان در تولید دارند به من می‌شود با چشم بسته می‌روم که کار کنم.

وی بیان کرد: من اساساً در خانواده و در تئاتر این را یاد گرفته‌ام (البته هنوز هنرجوی تئاتر هستم) که در هنگام کار بر سر یک پروژه زود می‌روم و دیر باز می‌گردم؛ بر سر غذا و رفت و آمد بهانه ندارم و کسانی که با من کار کرده‌اند می‌گویند عمو اسدی یک کبریت ۵۰ تایی است که یکدانه آن جلوی دوربین و ۴۹ تای دیگر پشت دوربین قرار دارد که منظور همان روابط انسانی است؛ متأسفانه امروز این روابط انسانی کم شده و خودنمایی جای آن را گرفته است. مثلاً یک بازیگر می‌آید که حرفه‌ای هم هست و دو برابر سن و تجربه یک سوپراستار را دارد و در جامعه مورد احترام است اما ارتباطی با گروهی که درحال حاضر با آنها مشغول کار است برقرار نمی‌کند و این موضوع متأسفانه یک بیماری اجتماعی است که به ما هم سرایت کرده.

بازیگر فیلم سینمایی پوپک و مش ماشاالله (فرزاد موتمن ۱۳۸۹) توضیح داد: من بسیار از خودم مراقبت می‌کنم و سالهاست که دنبال تأیید طلبی نیستم. یکی از عوارض هنر این است که دنبال تأیید طلبی باشید و این تب شما را بیمار می‌کند پس باید بسیار مراقب بود؛ غذای زیاد خوردن هم این گونه است وقتی زیاد غذا می‌خورید چاق می‌شوید، نه صرف غذا که زیادی آن عارضه ایجاد می‌کند و عارضه هنر هم همین تأیید طلبی است.

اسعدی عنوان کرد: هنر با تمام وجه الهی اش که آدم‌ها را محبوب القلوب می‌کند اما آنها را در دام شهرت، قدرت و ثروت می‌اندازد و اینها مثلثی آسیب زننده است.

بازیگر فیلم سینمایی نهنگ عنبر ۲: سلکشن رؤیا (سامان مقدم ۱۳۹۵) گفت: وقتی بازیگری در این دام افتاد یکسره به دنبال این می‌رود که تأیید شود و برای این گرفتن تأیید دیگران ممکن است تن به هرکاری بدهد؛ درصورتی که شرح وظایف ما مشخص است. نقش من مشخص است و باید تمام هم و غم خودم را بگذارم که نقش ام را به خوبی ایفا و روابط انسانی ام را با دیگران خوب اجرا کنم و این شرح وظیفه هر انسان نرمالی است؛ از بازیگر گرفته تا طراح گریم و این بی حاشیه بودن و لاکپشتی عمل کردن در زندگی و کار است.

وی افزود: برخی اما گوزنی هستند و همواره گیر و شاخ و برگ و حاشیه دارند یا دنبال حاشیه سازی هستند.

تصریح کرد: این آدم‌ها از شخصیت هنری خودشان و شرح وظایفی که دارند عدول می‌کنند و انتخاب و مسئولیت خودشان را فراموش می‌کنند و به دیگران می‌پردازند و دوربینشان روی دیگران روشن است و دیگران را قضاوت و مقایسه می‌کنند. درحالی که هنرمند واقعی و سالم شرح وظایف خود را می‌داند و دوربینش روی دیگران خاموش است.