به گزارش سینماپرس، شامگاه دوشنبه 22 آبان اتفاقی که مدت‌ها بیم آن می‌رفت سرانجام رخ داد و اختلافات درونی و شاید آنچه مرضیه برومند مدیرعامل پیشین خانه سینما را وادار به استعفا کرده بود، پایان چیزی را که در طی سال‌ها به سختی شکل گرفته رقم زد.پایان یکپارچگی تهیه کنندگان سینمای ایران.

در نزدیک 15 سال گذشته بارها و بارها شاهد اختلافات گسترده‌ و بعد تشکیل چتر واحد در بین تهیه‌کنندگان سینمای ایران بوده‌ایم. اتفاقی که به سبب وجود 4 تشکل هرکدام با رویکردها و خواسته‌های مختلف اجتناب ناپذیر بوده است و در نهایت شب گذشته جامعه صنفی تهیه‌کنندگان سینما قدیمی‌ترین صمف تهیه‌کنندگی ایران عطای یکپارچکی را به لقایش بخشید با صدور بیانیه‌ای شبانه بدلیل آنچه تمامیت خواهی و منفعت طلبی عده‌ای از افراد موثر خانه سینما عنوان کرد از عضویت در شورای عالی تهیه کنندگان خارج شد.

سینمای ایران مشابه این اتفاق را در سال‌های گذشته نیز تجربه کرده است، و دوبار در زمان مدیریت محمدرضا جعفری جلوه و حجت‌الله ایوبی چتری واحد برای حضور همه تشکل‌های تهیه‌کنندگی شکل گرفت اما در نهایت فعالیت همزمان 4 صنف تهیه‌کنندگی و تضاد منافع پایان یکپارچگی تهیه کنندگان سینمای ایران را برای چندمین بار رقم کرد.

اتفاقی که جامعه صنفی تهیه‌کنندگان سینما در توضیح دلیل خروج خود از شورای عالی تهیه کنندگان نوشته است«سالهاست که از مناقشات و کشمکش های بیهوده صنوف تهیه‌کنندگان سینما می گذرد، به وجود آمدن چهار صنف در حوزه واحد تهیه کنندگی سینما در مقابل تولیدات اقل و بیکاری مستمر همکارانمان گواه این ادعاست که اگر منشاء منازعات، اختلاف در روش‌ها برای گره گشایی بود، دستکم امروز با این حجم از انفعال و تلی از گرفتاری‌های صنفی و حرفه‌ای در سینما مواجه نبودیم؛ متأسفانه هر چه پیشتر می‌رویم به لطف برخی آقایان تمامیت خواه و منفعت طلب روزنه امید برای برون رفت از این مدار دوار روز به روز بسته تر می‌شود».

به نظر می‌رسد دلیل اصلی انقشاق دوباره تهیه‌کنندگان را باید از مبدا شکل‌گیری صنوف تهیه‌کنندگی جستجو کرد، جایی که نامش «خانه سینما» سینما اما یک روز مدیرعاملش در اعتراض به «ناتوانی در درک پیچیدگی‌ها و تناقض‌های درونی خانه سینما» استعفا می‌دهد و روزی دیگر قدیمی‌ترین صنف تهیه‌کنندگی آن در بیانیه خود اینگونه می‌نویسد که:«شورای عالی تهیه کنندگان که بنا بود محملی باشد برای اجماع عقلانیت به جهت اصلاح امور، به محفلی بدل شد برای لابی و گعده و انفعال صنفی، و در مقابل صدها امر مهم از امنیت شغلی سینماگران تا امنیت سرمایه گذاری در فیلم ها و … در هزارتوی دعواهای حیدری و نعمتی مغفول ماند؛ دعواهایی که متأسفانه سر در شورای عالی دارد و پا در خانه‌ای که قرار بوده حافظ و مأمن و پشتوانه سینماگران باشد؛ خانه به چنان هیبتی درآمده که نه از تاک نشانی مانده نه از تاکنشان!».

آنچه وضعیت امروز سینما را علی‌رغم اعلام اخبار رکوردشکنی‌های هفتگی در فروش و مخاطب نگران کننده جلوه می‌دهد این است که انگار کسی نمی‌خواهد برای این سینما پدرانگی کند. رئیس هیات مدیره خانه سینمایش در رسانه‌ها به کل کل با مدیران سینمایی می‌پردازد و مدیران سینمایی آن در رسانه جواب او را می‌دهد در سایه این دعواهای بیهوده آنچه بیش از هم دارد آسیب می‌بیند، سینماست.

آتش اختلافات درونی در «خانه سینما» آنقدر شعله‌ور شده که گروهی در بیانیه خود از لزوم برخورد با مدیران سینمایی در ممنوع‌الکاری بازیگران کشف حجاب کرده می‌نویسد و صنفی دیگر در بیانیه پر از طعنه‌ و کنایه خود از آسیب‌پذیری به دلیل نفاق و نفوذ درونی خبر می‌دهد و از کسانی انتقاد می‌کند که «تا دیروز گرای ممنوع الخروجی سینماگران را می دادند امروز در مخالفت با ممنوع الکاری همکارانمان موضع می گیرند!»

به هرحال اتفاقی که شاید در طی سال‌های گذشته با گفت‌وگو و تبدیل تضاد منافع به منافع مشترک مدیران سینمایی و خانه سینما می‌توانستند از وقوع آن جلوگیری کنند رخ داد و شاید مهمترین دلیل آن را بتوان در عبارات پایانی بیانیه جامعه صنفی تهیه‌کنندگان جست. جایی که خطاب به همکاران خود نوشته‌ است که «و درآخر تاکید موکد می‌کنیم شورای عالی تهیه کنندگان که تاکنون نمایندگی آراء و مواضع جمیع تهیه کنندگان سینمای ایران را در قالب صنوف چهارگانه برعهده داشته با خروج جامعه صنفی، منبعد فاقد هرگونه وجاهت ، جامعیت و موضوعیت در سینمای ایران می باشد.»