«محسن موسوي» طراح چهره‌پردازي فيلم سينمايي «روز رستاخير» آخرين ساخته احمد رضا درويش که تجربه طراحي چهره پردازي فيلم ـ مجموعه «صنوبر» ساخته مجتبيراعي را نيز در کارنامه کاري خود دارد،
در گفت‌وگو با خبرنگار تلويزيون خبرگزاري سينماي ايران درباره معضل اغراق در گريم ايران، به ويژه در آثار تاريخي گفت: «هر گريمي که انسان را از حالت طبيعي خود خارج کند و به بازيگر ظاهري غير انساني بدهد، يک چهره‌پردازي ناموفق است. چرا که يکي از اصل‌هاي مهم در اين هنر اين است که نبايد کار بيرون بزند و براي مثال اگر از قطعه‌اي استفاده شد، يا ريش و مويي به کار گرفتند، نبايد مصنوعي بودن آن بارز باشد».
وي افزود: «طبيعي بودن گريم به شکلي که مخاطب به انجام آن پي نبرد يک هنر است. من نيز در کارهاي واقع گرايانه و معاصري که داشته‌ام، اين نکته را رعايت کرده‌ام. شيوه چهره پردازي من در بيد مجنون، مهر مادري، رنگ خدا، بچه هاي آسمان يا باران از همين اصل پيروي کرده است».
موسوي با اشاره به برخي گريم‌ها که باعث ناشناخته شدن بازيگران سرشناس مي‌شود، گفت:« در بيد مجنون، پرويز پرستويي را به شکلي گريم کرده بودم که از آن همه پلاني که در خيابان داشتيم مردم اصلا او را نشناختند اما اين نوع گريم آشکار و بارز نبود و توي ذوق نمي‌زد. اصلا هم به اين شکل نبود که من به اصطلاح براي پرستويي شاخ گذاشته باشم و چهره او را از حالت طبيعي خارج کرده باشم».
وي تصريح کرد: «با استفاده از سايه کاري و تغيير فرم مو و فرم ريش بايد به دنبال نزديک کردن بازيگر به شخصيت مورد نظر باشيم. مانعي ندارد که او ابتداي فيلم براي مخاطب ناشناس باشد اما با گذشت بخش کوتاهي از کار، ناگهان پي ببرد او همان بازيگر مطرح است. بلکه مهم اين است که اين گريم به شکلي باور پذير انجام شده باشد».

انتهاي پيام/ م ع ـ ر ا