نرگس آبیار در «نفس» تفاوت  جنس نگاه خود را به رخ  می‌کشد . به خاطره، کودکی، گذشته و فرهنگ می‌پردازد و تمام آنچه  را در چنته دارد به مخاطب ارائه  می‌کند. «نفس» تابلویی رنگارنگ از فرهنگ است. تکه‌ای از گذشته و برشی شیرین از خاطرات کودکی.

در نفس به نفسِ عبور لحظه‌ها لبخند بر لب تماشاگر می‌نشیند و چشم از پرده سینما برنمی‌دارد. با «بهار» کودکِ راوی فیلم همراه می‌شود و تمام آن سال‌ها را زندگی می‌کند و همه وقایع سال‌های بحرانی دهه پنجاه را با نگاه و حس معصوم او درک می‌کند. 

بازی‌های باورپذیر بازیگران فیلم چنان است که تماشاگر «بهار» (ساره نورموسوی) می‌شود و نگران نفس‌های پدر (مهران احمدی) و عاشق بودنش آن‌سان که هست. با سخت‌گیری‌های مادربزرگ (پانته‌آ پناهی‌ها) خاطره‌هایش زنده می‌شود و با هر سکانس گذشته را ورق می‌زند.یکی از نشانه‌های روشن فیلم قطعیت تحقق رویای کودکان است که به زیبایی در دقایق پایانی فیلم ذهن را به خود معطوف می‌دارد. حتی اگر آن رویا نشان دادن نقاشی «بهار» از قاب تلویزیون باشد, حتی وقتی‌که دیگر او نیست.

بهار در نفس، همه سختی‌های جاری در زندگی کودکانه‌اش را هم احساس می‌کند و هم پخته‌تر می‌شود، اما جنگ کیان و هستی  اش  را از بین می‌برد.نکته قابل‌تأمل دیگر فیلم اهمیت  دادن به کتاب و فرهنگ مطالعه است. 

نام بردن  از کتاب‌ها و معرفی غیرمستقیم آن‌ها در متن فیلم از بهترین روش‌های فرهنگ‌سازی است که در فیلم‌های امروز کمتر به آن توجه می‌شود حتی تماشاگر کودک نیز از خواندن کتاب حس خوبی دریافت می‌کند و به پی گرفتن این عادت ترغیب می‌شود. همچنین  انیمه هایی که در بین فیلم به زیبایی و با تصاویر سیاه‌وسفید ذهنی یک کودک نشان داده می‌شود نشان از ظرافت اندیشه مجموع عوامل فیلم دارد.

در «نفس» هرچند روایت، ساده و داستان نیز پر از الهام و برداشت‌های مثبت است اما نباید انتظار بازی ذهن در پیچ‌وتاب یک قصه را داشت. چشم و قلب مخاطب باید غرق در جلوه‌های بصری، صداها، لحن‌ها و موسیقی زیبای فیلم شود. نرگس آبیار به خاطر بازتاب احساسات عمیق به بیننده، آفرینش آلبومی پر از تصاویر چشم‌نواز از فرهنگ، آداب، گذشته و القای نگاهی اخلاقی و ارزش‌مدار به انسان ،پدیده‌ها و وقایع ستایشِ تحسین است.