نقدی بر فیلم سینمایی کشتارگاه

سلاخی سبک زندگی اسلامی-ایرانی در کشتارگاه جنون و خشونت!

سینماپرس: فیلم سینمایی «کشتارگاه» از نوع شروع و از نوع طراحی پوستر تا کیفیت فرمی‌اش، همگی مؤید «نمادین» بودن فیلم است. در این میان بد ماجرا این اینجاست که مدیران جشنواره فجر و عده‌ای از منتقدین، تلقی «رئالیسمی» بودن از امثال این فیلم‌ها دارند، درحالی‌که با یک نگاه ساده و به‌دوراز قضاوت، می‌توان فهمید که این اثر، از اسم تا رسمش، نمادین و «لایه گون» است.

نگاهی به آرمانشهر مهدوی و غیبت آن بر پرده نقره ای

مهدویت؛ «اسم» بی «رسم» در سینمای اجتماعی ایران

سینماپرس: شاید امروزه و در شرایط کرونایی باشد که بیش از هر زمانی جای خالی آثار و تولیدات مهدویت در عرصه فیلم و سریال به چشم آمده و بیش از هر زمانی ما را متوجه کم کاری و غفلت متولیان فرهنگی کشور در طول چهل و یک سال گذشته می نماید. صنعت سینمای ایران در پرداخت خود به موضوع مهدویت بسیار ضعیف و نحیف عمل کرده است و تقریباً دست آن در این عرصه خالی است.

تهاجم فرهنگی؛

قلب شکسته و مظلوم بوسنی در جشنواره سارایوو

سینماپرس: ناتوی فرهنگی از درون یک ملت را تحت سیطره خود در می‌آورد.

تِکرار یا تَکرار تاریخ (۱)

نقش عمو سیبیلوهای خَیِر در پروژه‌های نفوذ

سینماپرس: حوزه اقتصاد را قطعا می‌بایست به عنوان یکی از اصلی‌ترین و اساسی‌ترین حوزه‌های تاثیرگذار فردی و اجتماعی قلمداد نمود که در بهترین صورت ممکن می‌تواند به محفلی برای پیگیری پروژه نفوذ جریانی و شبکه‌ای در بستر یک جامعه مبدل گردد. موضوعی که به سرعت فرایند تغییر باورها را موجب شده و اسباب تغییر آرمان‌ها و همچنین تغییر نگاه‌ها و در نهایت تغییر سبک زندگی را برای فرد و اجتماع به همراه می‌آورد.

سیمای سینمای بنفش (۳)

ارتزاق از منابع بیت المال بدون کسب منافع ملی/ وقتی آمارها بر درد فرهنگی جامعه می افزاید

سینماپرس: به راستی با گذشت این مدت مدید از تاسیس هنر و تجربه، آیا می توان نمونه ای از حضور آثار موجه و با دغدغه انقلاب اسلامی و یا فرهنگ غنی ایرانی اسلامی در این گروه سینمایی معرفی نمود که در نگاهی حداقلی به معرفی درست و صحیح از ایران و ایرانی پرداخته باشد؟!

سیمای سینمای بنفش (۲)

از ولنگاری تا نفوذ فرهنگی/ هنر و تجربه و شاهکار هفته فیلم های اروپایی!

سینماپرس: گروه سینمایی هنر و تجربه نه تنها در خلاف جریان اصلی سینما و در جهت تولید آثار متفاوت و پیشبرد اهداف آرمانی نظام جمهوری اسلامی حرکت نکرد؛ بلکه در سطحی بالاتر با فاصله گرفتن از مبانی ارزشی و هنجارهای اجتماعی تبدیل به مأمنی برای تولید و اکران فیلم هایی خاص شد که فضای بی بند و بار و رها شده حاکم در شرایط ولنگاری فرهنگی را به وضوح هویدا ساخت.

اندر احوال یازدهمین جشنواره بین‌المللی پویانمایی تهران (۱)

دنیای انیمیشن؛ بایدها و نبایدها

سینماپرس: غفلت متولیان فرهنگی و سینمایی کشور از حوزه مهم انیمیشن به عنوان ابزار فرهنگی، سیاسی و رسانه ای و یا عدم سرمایه گذاری هدف مند و جدی در زمینه آن موجب می شود تا راهکاری جز کپی برداری و یا استفاده از محصولات خارجی از برای فعالان این عرصه باقی نمانده و این موضوع در هر صورت تبعات به شدت آسیب زا و غیرقابل جبرانی را بر عرصه فرهنگی و اجتماعی کشور  پدید خواهد آورد.

ابتذال در سینمای ایران (۶)

وقتی ابتذال با فتنه ۸۸ گسترش پیدا می کند

سینماپرس: میراث برجای مانده از حدود سی سال حاکمیت جریان مرموز فرهنگی بر کشور موضوعی نبود که بتوان آن را به یکباره و با حضور دولتی متفاوت در سال ۱۳۸۴ هجری شمسی، تغییر و تحول داد. از طرف دیگر عدم توجه دولت نهم به موضوع فرهنگ که با حفظ و ابقای منابع انسانی معلوم الحال همراه بود، موجب گسترش ابتذال در عرصه تولیدات هنری و بالاخص در صنعت سینمای کشور شد.

ابتذال در سینمای ایران (۵)

وقتی رقابت سینماگران بر سر کسب مقام نخست ابتذال مُد می شود!

سینماپرس: ورود به دهه ۱۳۸۰ هجری شمسی، صنعت سینمای ایران نیز تحت تاثیر تغییرات سیاسی کشور دست خوش تغییراتی می شود و در این مقطع زمانی است که به نرمی شاهد ورود و گسترش شدید نوعی از ابتذال در لایه های زیرین آثار سینمایی می باشیم.

ابتذال در سینمای ایران (۴)

تجدید بنای ابتذال در سایه مدیریت مرموز فرهنگی/ از بسط ابتذال فکری تا شکل گیری ابتذال تصویری

سینماپرس: پوست اندازی عناصری که اوایل انقلاب به عنوان نیروهای خط امامی بر پیاده سازی تفکرات التقاطی سوسیالیستیِ چپ اصرار می ورزیدند، با حفظ ظاهر خود، در دهه دوم انقلاب به سرعت شکل گرفت و این موضوع در عرصه ی فرهنگ و هنر کشور با عملکرد جریان مرموز فرهنگی در بهمن ۱۳۶۹ هجری شمسی بروز یافت تا کیفیت و کمیت آثار سینمایی مبتذل در جشنواره فجر همان سال به وضوح قابل مشاهده باشد.

حوزه هنری در لانگ شات (۲)

وقتی پای موش‌های سکه‌خوار به حوزه باز می شود

سینماپرس: حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی نیز متاثر از مدیریت مرموز دهه شصت و بالاخص جریان فرهنگی معلوم الحال آن دوران قرار گرفت و به مرور با آرمان های نهادی خود در طراز هنر انقلاب اسلامی زاویه پیدا کرد و در این میان جدا شدن و در مواردی اخراج تعدادی از هنرمندان انقلابی و سوق یافتن بخشی از بازماندگان از ایشان به سمت سرمایه داری دو موضوع مهمی است که حوزه هنری در دهه نخست عمر خود با آنها مواجه شد.

تابوشکنی مرحله ای در سینمای ایران (۲)

تابوشکنی به سبک سینمای رضا قزاق

سینماپرس: با نگاهی به تاریخ اجتماعی اوایل قرن چهاردهم ایران، می‌توان به صورت جدی بر این مسئله تاکید داشت که حتی جامعه آن‌ روزهای ایران با نمایش‌های بی‌پروا که با سبک زندگی اسلامی و ایرانی او سازگار نبود و در بسیاری از موارد همراه با تابو شکنی بود؛ مشکل جدی داشته، اما سرانجام این تابوشکنی‌ها تا جایی ادامه پیدا کرد که در دهه‌های ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ هجری شمسی، نمایش صحنه‌های غیراخلاقی و مفسده‌آمیز و یا قصه‌هایی که رکن اساسی آن‌ها فحشا و روابط نامشروع بود، پرده تمام سینماها را اشغال کرده بود.

تابوشکنی مرحله ای در سینمای ایران (۱)

سینمایِ شهوت برانگیز یا شهوت برانگیزیِ سینما؟!

سینماپرس: صنعت سینما از نخستین سال‌های ورود خود به ایران، اساس کار خود را برای جذب مخاطب، بر اصل تابوشکنی قرار داده است؛ تابوشکنی‌ای که به صورت مرحله‌ای گسترده می‌شود و این همه در حالی است که گذر از تابوهای اخلاقی و دینی مهمی که نشان از برنامه‌های پنهان و آشکار قدرت های سلطه گر، در دوران قبل از انقلاب اسلامی داشته و با  سوء مدیریت نهادهای متولی سینمایی در دوران پس از انقلاب، شرایط فرهنگی و بالاخص سینمایی کشور را امروزه به وادی ولنگاری فرهنگی کشانده است.

چرا رسانه ها انسان مسلمان ایرانی را رقاص می خواهند! (۴)

رسانه ملی و نفوذ خزنده رقص در برنامه ها/ وقتی نفوذ فرهنگی از کودکان شروع می شود

سینماپرس: پس از تحلیل محتوایی رقص، انواع آن و مفاهیم دینی؛ تاریخچه ورود رقص به ایران در دوران پهلوی مورد بررسی قرار گرفت و به تحولاتی که در عرصه رقص و موسیقی با تحقق انقلاب اسلامی روی داد اشاره ای شد تا زمینه سازی های صورت گرفته در زمینه رجعت فرهنگی پس از انقلاب مشخص گردد. حال در ادامه این فرآیند نقش جریان رفورمیست (اصلاح طلب) و بالاخص حاکمیت تکنوکرات های فرهنگی بر عرصه رسانه ملی در ترویج سبک زندگی غربی مورد تحلیل قرار گرفته است.

نشست مجازی دکتر علیزاده با موضوع «حریم خصوصی و آزادی بیان در رسانه‌ها»

بست نشینی BBC فارسی در خانه‌های مردم

سینماپرس: هدف از ساخت تلویزیون «BBC» و منفعتی که برای دولت بریتانیا داشت هیچ چیزی جز شکل‌دهی به افکار عمومی ایرانیان در زمینه سیاست خارجی و منطقه‌ای دولت آنها نبود.

لُس آنجلس نشین ها و تولیداتی که با گوش شنیده نمی شوند/ از ویدئو تا ماهواره؛ استراتژی ترویج هنر سفارتی

چرا رسانه ها انسان مسلمان ایرانی را رقاص می خواهند! (۳)

سینماپرس: پس از بررسی و تحلیل محتوایی رقص و انواع آن و رابطه اش با مفاهیم دینی، تاریخچه ورود رقص به ایران در دوران پهلوی بررسی شد. در ادامه در این بخش تحولاتی که در عرصه رقص و موسیقی با تحقق انقلاب اسلامی ایران روی داد و منجر به کوچ رقاصان و خوانندگان به خارج از کشور شد، مورد بررسی قرار می گیرد تا مشخص شود چگونه غرض ورزی و یا بی عرضه گی برخی مدیران فرهنگی باعث گشت تهاجم فرهنگی در اواخر دهه شصت شکل گیرد و بستر رجعت فرهنگی را مهیا سازد.

در گفتگوی چالشی با سختانه

زرشناس: تهاجم فرهنگی و نفوذ راه را بر جریان انقلابی بسته است

سینماپرس: برنامه چالشی سختانه میزبان شهریار زرشناس بود و با او پیرامون اندیشه هایش درباره مدرنتیه و تفاوت آن با تفکرات جریانات سلفی به گفتگو پرداخت.

سینماگران درباره اوضاع فرهنگی چه گفتند؟

«آتش به اختیار» الزام امروز فرهنگ و هنر کشور؛ وقتی شبیخون فرهنگی به ولنگاری می انجامد!/ از ناکارآمدی مدیران فرهنگی تا نقش آفرینی نیروهای ارزشی و انقلابی

سینماپرس: در پی مطرح شدن «آتش به اختیار» در حوزه فرهنگ، تعدادی از هنرمندان و کارشناسان فرهنگی با اشاره به لزوم برکناری مدیران دولتی، به کارگیری نیروهای ارزشی و متعهد به نظام و انقلاب اسلامی و حضور حداکثری افسران جوان جنگ نرم؛ خواهان برچیده شدن دست معاندان، باندبازان و رانت خواران از سینمای کشور شدند.