به گزارش خبرنگار ادبی خبرگزاری سینمای ایران، پری صابری نویسنده و کارگردان تئاتر است. وی سال هاست بازسازی داستان کهن فارسی در قالب نمایشنامه را به طور مستمر پیگیری می کند.

وی درباره عدم پیوند ادبیات کهن فارسی با سینما، تلوزیون و تئاتر به خبرنگار ادبی خبرگزاری سینمای ایران گفت: استفاده از ادبیات فارسی در فیلمنامه ها و نمایشنامه ها می تواند بسیار گسترده تر از این باشد، زیرا ما در فیلم به دنبال قصه هستیم و در متون کهن ادبی پر از قصه های متنوع است.

صابری در ادامه به ویژگی های داستان ایرانی اشاره کرد و ادامه داد: ادبیات کلاسیک ما مملو از داستان های گونه گون و به روز است. دلیل عدم کهنگی داستان های قدیمی این است که به بررسی روح انسان می پردازند. فردوسی نیز مانند شکسپیر انسان و دغدغه های وی را بیان می کند و این فراتر از محدوده علم است.

این پژوهشگر همچنین به روحیه شاعرانگی در مردم ایران پرداخت و تصریح کرد: تمام حرف های مردم ایران در اشعار آن ها خلاصه شده است. ما طی قرن ها هرچه خواستیم بگوییم به زبان شعر گفتیم. به همین خاطر است که شعر برای ما قدرت جادویی دارد. می بینیم که حتی پیش پا افتاده ترین کار های ما مثل دست فروشی با شعر انجام می شود.

وی در ادامه دلیل عدم توجه به این روحیه در سینما را تشریح کرد: فکر می کنم ما به میراث کهن خود بی توجه ایم. گاهی گمان می کنیم که چون حافظ متعلق به چند صد سال پیش است نباید برای انسان امروز باز سازی شود. در صورتی که ما می توانیم لباس چند سده بل خود را به دلیل کاربردی نبودن دور بیاندازیم اما، شعر ما قدیمی نمی شود و هنوز قابل استفاده است. همان طور که می بینیم در حوزه های فرهنگی دیگر و در جامعه هم هنوز کاربرد دارد و منسوخ نشده است.

صابری تأکید کرد: تجربه کار بر روی شاهنامه به من نشان داده است که فردوسی مانند جادوگر هنر نمایش است. داستان های او به شدت نمایشی و قابل تصویر شدن هستند. باید از این ظرفیت ها استفاده کنیم. زیرا این بزرگان ادبیات در واقع آینده روح ما را برایمان ترسیم کرده اند.

کارگردان "رند خلوت نشین" در ادامه به ضرورت توجه به داستان های کهن در کنار داستان معاصر اشاره و تصریح کرد: در حال حاضر موضوعات اجتماعی و دغدغه های روزمره امروزی درونمایه کار سینماگران ما است. این خیلی خوب است و مخاطب را نیز جذب می کند ولی نکته ای که در مورد این داستان ها نباید فراموش شود این است که تاریخ مصرف دارند.

او ادامه داد: داستان های قدیمی که در واقع سرمایه اصلی هستند دقیقا از همین جا با داستان های شهری معاصر متفاوت هستند. زیرا هیجانات، دغدغه ها و روحیات درونی انسان را واکاوی می کنند و تاریخ مصرف ندارند. یعنی نمی توان تصور کرد که بعد از گذشت زمان کارکرد خود را از دست بدهند. به همین دلیل است که می گویم بازسازی داستان های کهن باید در کنار داستان های معاصر مورد توجه قرار گیرد.

پری صابری هزینه ساخت داستان ها و درونمایه های قدیمی را بهانه مناسبی برای امتناع از ساخت آن ها ندانست و گفت: اگر گروه سازنده دغدغه ساخت داشته باشند می توانند از عهده تصویر سازی آن بر آیند.

او ادامه داد: اگر قوه تخیل کارگردانان و طراحان صحنه به کار گرفته شود، می توانند با صرفه جویی در هزینه ها پروژه را به سرانجام برسانند.

صابری گفت: ایران سرزمین مردمان متناقض است. ما روحیات خوب و بد زیادی داریم اما ما مهر و نیکی مان را همواره در شعر متجلی ساخته ایم و این می تواند دستمایه خوبی برای معرفی فرهنگ ایرانی باشد.

انتهای پیام/ن.ف