این مستندساز در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: «نت های مسی یک رویا» یک سال بعد از «زنانی با گوشواره های باروتی» ساخته شد اما علیرغم آنکه برخی فکر می کنند این فیلم پیرو آن اثر است باید بگویم که خیر این گونه نیست و این ۲ فیلم تفاوت های بسیاری با یکدیگر دارند و تنها نقطه ای که آن ها را به یکدیگر متصل می کند فضای جنگ است.

وی ادامه داد: «نت های مسی یک رویا» فیلمی در رابطه با مسائل و مشکلاتی است که برای کودکان پس از جنگ به وجود می آید و من بسیار خوشحالم که توانستم در این فیلم به مسائل کودکان جنگ زده بپردازم چرا که متأسفانه در حوزه کودکان آواره و جنگ زده تاکنون کاری در سینمای داستانی انجام نشده و در آثار مستند هم ما شاهد تولید آثار منسجم درباره آن ها نیستیم.

فرهمند در پاسخ به این سوأل که آیا باید «نت های مسی یک رویا» را بیش از اینکه به مسأله جنگ مرتبط بدانیم باید به مسأله کودکان مرتبط بدانیم اظهار داشت: این فیلم در رابطه با صلح و کودکان پس از جنگ است؛ این فیلم به مدت ۲ ماه در «یرموک» سوریه که بزرگترین محل زندگی فلسطینیان است و در پی جنگ سوریه به‌طور کامل خانه‌هایشان از بین رفته تصویربرداری شده اما بنده معتقدم که لوکیشن در این فیلم مهم نیست و ما باید «نت های مسی یک رویا» را با نگاهی جهانی ارزیابی کنیم، در واقع بستر اصلی این فیلم مسأله صلح جهانی است.

کارگردان مستند «دیالوگ سه نفره» ادامه داد: بنده حدود ۸ سال است به صورت جدی در رابطه با بحران های منطقه مبادرت به تولید فیلم کرده ام، اولین فیلم من در این زمینه در رابطه با بحران میانمار بود و سپس در رابطه با سوری ها فیلم ساختم و دوست دارم که این موضوعات را دنبال کنم.

این مستندساز در پاسخ به این سوأل که آیا موفقیت جهانی فیلم قبلی تان «زنانی با گوشواره های باروتی» باعث شد که باز هم سراغ موضوعی مشابه بروید اظهار داشت: خیر؛ واقعاً اینطور نبود. من معتقدم ما نمی توانیم اتفاقاتی را که در اطراف خودمان رخ می دهد نادیده بگیریم و از آن ها چشم پوشی کرده و به سمتش نرویم. من به این مسأله اعتقاد دارم و همین اعتقاد باعث شد که امسال دوباره در امتداد فیلم های اخیرم راجع به این مسأله و در این فضا کار کنم.

فرهمند تأکید کرد: «نت های مسی یک رویا» با توجه به اینکه فضایی همراه با زندگی کودکانه دارد پروژه بسیار سخت تری نسبت به فیلم های دیگرم در حوزه جنگ است؛ ما در این فیلم با کودکان مصیبت زده ای روبرو هستیم و باید همراه با آن ها فیلم مان را جلو ببریم که این اتفاق به دلیل تضاد دنیای ما با دنیای کودکان بسیار سخت است. در نهایت من امیدوارم تلاش های ما به ثمر برسد و مخاطبان در ایام جشنواره از فیلم مان راضی باشند و احساس خوبی پس از تماشای فیلم داشته باشند.

وی در بخش دیگری از این گفتگو به برخی معضلات سینمای مستند در ایران اشاره کرد و گفت: سال گذشته فیلم های مستند حاضر در جشنواره فجر آسیب های بسیاری دیدند و با اینکه فیلم من هم از این آسیب ها در امان نماند و فیلم های مستند داوری نشدند اما باز هم معتقد هستم همین که فیلم مان در جشنواره نمایش داده شده حرکت بسیار درستی است و مستندها هم باید در بخش اصلی جشنواره یعنی سودای سیمرغ حضور داشته باشند و در مدیوم فضای حرفه ای سینما و جشنواره قرار بگیرند.

این سینماگر یادآور شد: حضور مستندها در جشنواره علیرغم آنچه تصور می شود برای مردم بسیار جذابیت داشت به نحوی که سال گذشته در جدول رأی گیری مخاطبان مستندها در نیمه های جدول قرار داشتند و حداقل از ۷-۸ فیلم داستانی که با پروداکشن های عظیم تولید شده بودند جلوتر بودند و این نشان داد که مردم این سینما را دوست دارند.

کارگردان مستند «زنانی با گوشواره های باروتی» خاطرنشان کرد: خیلی از همکاران بنده معتقد هستن که با توجه به شکلی که مستندها در جشنواره فیلم فجر عرضه می شود بهتر است ما عطای حضور آثار مستند در جشنواره را به لقایش ببخشیم اما بنده معتقدم همین که بالاخره مستندها در جشنواره حضور دارند اتفاق خوبی است و موجودیت مستند نباید از مهمترین رویداد سینمایی کشور حذف شود.

فرهمند با انتقاد از افرادی که عنوان می کنند آثار مستند جشنواره تخصصی خود را دارند و نباید در جشنواره فیلم فجر نمایش داده شوند اظهار داشت: جشنواره فیلم فجر تنها رویداد سینمایی برجسته در کشور ما است که بدل به نمادی ملی در حوزه فرهنگ شده است و سینما باید با همه موجودیت اش در این رویداد دیده شود و مورد ارزیابی قرار گیرد. ما نباید از خاطر ببریم که مستندها می توانند تأثیرگذاری جدی در سینمای داستانی داشته باشند و آینده سینمای کشور را شکل دهند.

وی تأکید کرد: ما اگر از مدیوم جهانی هم نگاه کنیم و با فضای فرهنگی جهانخودمان را آپدیت کنیم متوجه می شویم حضور مستند در تمام جشنواره های معتبر دنیا امری بسیار جدی است؛ مستندها در مطرح ترین جشنواره های فیلم دنیا نظیر کن و برلین و... حضور دارند و ما نباید از این غافله عقب بمانیم. قطعاً در کشورهای فرانسه و آلمان هم سالانه ده ها جشنواره مستند وجود دارد اما این باعث نمی شود که در مهمترین رویداد سینمایی شان از مستندها غافل باشند و کسانی که در کشور ما معتقد هستند مستند نباید در جشنواره فیلم فجر حضور داشته باشد نگاهی فناتیک و عقب افتاده دارند.

فرهمند متذکر شد: بازتاب سینمای مستند قطعاً کمتر از سینمای داستانی نیست؛ ما نباید افتخارآفرینی مستندسازان ایرانی در فستیوال های جهانی را نادیده بگیریم؛ سینمای داستانی ما در جشنواره مهم لوکارنو سال ها فیلم نداشت اما آثار مستند از ایران در این جشنواره حضور داشتند و دیده شدند.

کارگردان مستند «ساحل به ساحل» در پاسخ به این سوأل که آیا گرفتن سیمرغ از جشنواره فجر برایتان حائز اهمیت است یا خیر اظهار داشت: قطعاً همه سینماگران جشنواره فیلم فجر و سیمرغ آن را دوست دارند اما من چه سیمرغ بگیرم و چه سیمرغ نگیرم باز هم این جشنواره را دوست دارم و امیدوارم که روزی ما به این نتیجه برسیم که باید در کشورمان به آثار مستند بهای بیشتری بدهیم، سانس های بهتری برای نمایش این آثار در نظر بگیریم و تحول فرهنگی مثبتی ایجاد کنیم.