وی در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: من برای ساخت «پاسیو» عجله ای نکردم و فیلم را با پیش تولید کافی جلو بردم؛ زمانی که تصمیم گرفتم اولین فیلم بلند سینمایی ام را بسازم پیگیر یافتن فیلمنامه ای مناسب شدم و کلی فیلمنامه مطالعه کردم که بسیاری از آن ها بد و یا معمولی بودند و از هیچ کدام شان خوشم نیامد.

این سینماگر ادامه داد: بنده به واسطه اینکه سال ها در دفتر آقای فرحبخش فعالیت داشتم، یاد فیلمنامه ای افتادم که چند سال قبل به دفتر ایشان رسیده بود به همین دلیل رجوع کردم و فیلمنامه را مجدداً خواندم و با فیلمنامه نویسش تماس گرفتم و بعد از قرار حضوری و صحبت های فراوان ایشان بر اساس خواسته من فیلمنامه جدیدی نوشتند که البته بازنویسی نهایی آن را خودم انجام دادم.

بحرالعلومی با بیان اینکه «پاسیو «از عشق و تنهایی حرف می زند اظهار داشت: این فیلم داستانک های زیادی دارد که همگی درگیر همان تم تنهایی هستند؛ قصه ها در پاسیو بسیار روان ساده روایت می شوند چرا که من معتقدم سینمای اجتماعی نیاز به خودنمایی ندارد و فیلمی موفق است که مخاطبش خودش را در آن بیابد. به عقیده من یک مخاطب وقتی به سالن سینما می رود باید آرزوها و رویاها و قهرمان هایش را در سینما پیدا کند، باید ما به ازاهای شخصیت های فیلم را در زندگی خود و اطرافیانش بیاید، این نوع سینما است که می تواند سینمای مردمی لقب بگیرد، سینمایی که مخاطب خود را جزئی از آدم های فیلم بداند.

وی تأکید کرد: جامعه ما در حال حاضر به این نوع سینما نیاز جدی دارد؛ متأسفانه امروزه ما شاهد بحران های متنوع و جدی در سینما هستیم که شاید یکی از عمده دلایل آن اصرار به خودنمایی برخی از فیلم ها دارد. خوشبختانه من همیشه دنبال سینمای ساده و دلنشین بوده و هستم، سینمایی که بتواند با تماشاگر خود ارتباط برقرار کند، بیننده اش را با خود درگیر کند و فکر می کنم موفقیت «پاسیو» به خاطر سادگی اش است. شاید بتوانم تأکید کنم که ساده گویی و از دل گفتن سبک من در فیلمسازی است و از این به بعد هم اینطور فیلم هایی خواهم ساخت.

کارگردان فیلم سینمایی «پاسیو» خاطرنشان کرد: برخی از افراد بعد از تماشای فیلم بر این باور بودند که فیلم من حال و هوایی زنانه دارد اما بنده به عنوان فیلمساز معتقدم فیلم من زنانه نیست و حتی در جاهایی از فیلم مقابل زنان هم ایستاده ام؛ من کاملاً واقعی و فراجنسیتی و تنها بر اساس ما به ازاهای واقعی شخصیت های فیلم را دیدم.

بحرالعلومی ادامه داد: من سعی کردم در «پاسیو» تابوها را بشکنم؛ به عنوان مثال تابوی نامادری خشن و نامهربان در فیلم من شکسته است و ما یک نامادری بسیار مهربان را می بینیم، درست عین همان چیزی که در جامعه هم ما به ازایش وجود دارد و یا اینمه مثلاً یک فرد لوطی مسلک را در فیلم می بینیم که شبیه به آن در سینمای ما وجود نداشته است. من بسیار سعی کردم در لبه خطرناک تیپ و کاراکتر وزنه را به سمت کاراکتر سوق دهم.

وی در پایان این گفتگو افزود: من همیشه بر این باور بوده و هستم که فیلمساز باید مسأله اش را با مخاطب در میان بگذارد. اگر مسأله فیلمساز انقلاب و دفاع مقدس است، اجتماعی است و یا در مورد مسائل خانواده، باید هرچه هست مسأله فیلمساز باشد، دغدغه فیلمساز باشد تا اثری درخشان تحویل سینما دهد. از سوی دیگر بر این باورم که فیلمساز نباید حکم صادر کند، باید طرح مسأله کند، طرح بحران کند. ما اگر در جشنواره جهانی فیلم فجر موفقیت داشتیم به خاطر سادگی فیلم مان بود. چون «پاسیو» از دل برآمده بود به دل نشسته بود. «پاسیو» برای من رونوشت پیش از مشق بود، قطعاً فیلم من بی خطا نیست و کم و کسری زیاد دارد اما  امیدوارم بتوانم از این پس مشق درستی در سینما داشته باشم.