«جابر قاسمعلی» فیلمنامه نویس سینما و تلویزیون در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس با اشاره به بضاعت سینمای ایران برای برگزاری مستقل جشنواره جهانی فجر اظهار داشت: سینمای ما بضاعت برگزاری جشنواره جهانی فجر را دارد. تعدادی از فیلمهایی که در طول سال در کشور ما ساخته میشود، توسط فیلمسازانی تولید میشود که اشتهار کیارستمی، فرهادی و پناهی را ندارند، اما فیلمهای خوبیاند. این فیلمها میتوانند در عرصههای جهانی بدرخشند و معرف سینمای ایران باشند.
وی افزود: من به نسل جوانی که وارد سینما شده و خواهند شد بهشدت خوشبینم؛ نسلی که بسیاری از مرزها و سدها را شکسته و پیش رفته است. این نسل در عین حال فضاهای نوین و ایدههای تازهای را در سینما مطرح کرده است. به نظرم فرصتی پیش آمده که این فیلمها در موقعیت مقایسه و رقابت با آثار خارجی قرار بگیرند.
نویسنده فیلم های سینمایی «ساعت شلوغی» و «تلفن همراه رئیس جمهور» درباره اینکه آیا این فضاهای نوین مختص سینمای زیرزمینی است یا آثار اکران شده و مجوز دار، تصریح نمود: باید بگویم هر دو. در فیلمهای زیرزمینی هم گاه آثار درخشانی تولید میشود. در همین فیلمهای سینمایی اکران نیز گاهی آثاری دیده میشود که واجد پتانسیل بینالمللی هستند. به نظرم میتوان دست را باز کرد؛ اگر وزارت ارشاد دست از ممیزی بی رویه بردارد، با حذف پروانه ساخت، فضا را باز کند و فیلمسازان بتوانند در آزادی فیلم بسازند، میتوان شاهد آثاری با کیفیت بود.
او ادامه داد: مشکل ما ممیزی سلیقهای و شخصی است. طی این ۳۶ سالی که در این سینما حضور دارم، ممیزی بیمورد و سلیقهای زیاد دیدهام. گاه مدیری آمده و زیر بار ممیزی دوره قبل از خود نرفته. بسیاری از فیلمها را توقیف کردند، اما بعد اکران شدند و هیچ اتفاقی هم نیفتاد. نمونهها بسیارند. این توقیفها فقط عمر حرفهای فیلمساز، فیلمنامهنویس، بازیگر و عوامل دیگر را از بین میبرد.
قاسمعلی با انتقاد از تعدد جشنواره های سینمایی کشور بیان کرد: تعدد جشنواره با عناوین مختلف فقط هزینه سازی میکند بیآنکه اعتباری ایجاد کند و یا حتی تاثیری بگذارد؛ خصوصاً جشنوارههای موضوعی. طبعا این هزینه ها باید در برگزاری جشنواره هایی تجمیع و متمرکز شود که در مسیر صنعت سینمای ایران و البته فیلمسازی جوانها موثر باشد؛ جشنوارههای مادر مانند فیلم فجر، فیلم کوتاه، حقیقت و کودک اصفهان.
این فیلمنامه نویس ضمن انتقاد از فقدان برگزاری جشنواره فیلمنامه های مکتوب اظهار داشت: اینکه چرا جشنوارهای مختص فیلمنامه نداریم، موضوع قابل بحثی است. شاید حتی باید گفت جشنواره فیلمنامههای مکتوب! تا امکان مقایسه فراهم شود. اتفاقاً چنین جشنوارهای میتواند از افراد حرفهای تا آماتور را کنار هم قرار دهد و امکان مقایسه و حتی آموزش فراهم کند. اینجا اتفاقاً میتوان به سیاستگذاریها، تهیهکنندگان و ساختار تولید کنایه زد که چرا برخی فیلمنامههای خوب ساخته نمیشوند.
وی افزود: من به شخصه بارها در گذشته این موضوع را مطرح کردهام؛ که اگر شما به فیلمنامه جایزه میدهید، بر اساس فیلمنامهِ فیلمِ ساختهشده جایزه میدهید. اشکالی هم ندارد، اما اگر مثلاً پنج کاندیدا معرفی میکنید، بهتر است فیلمنامهِ مکتوب آن پنج نامزد را هم بخوانید. شاید اصلا متن بد و الکن بوده و فیلمساز تغییرات خوبی اعمال کرده، یا شاید برعکس، متن خوبی بوده و فیلمساز تغییرات بدی اعمال کرده؟ ما این موضوع را در سالهای دهه هشتاد مطرح کردیم اما کسی پاسخی نداد.
قاسمعلی در ادامه گفت و گو در مورد مسئله ممیزی در سینما تصریح نمود: واقعیت این است که ممیزی در طول این چهلوچند سال پس از انقلاب که من در ۳۶ سال آن حضور داشتم عمدتا غیراصولی بوده؛ محافظهکارانه، غیرکارشناسی و سلیقهای. در موارد بسیار، علیرغم ادعای اولیه، نه تنها کمک نکرده، بلکه آسیب زده است. چه در سینما و چه در تلویزیون.
وی افزود: در واقع قانونی وجود ندارد. اگر قانون اعمال میشد، آن مورد ممیزی یا باید همیشه انجام میشد، یا نباید نمیشد. من بارها شاهد این بیقانونی بودهام؛ در یک مقطع جلوی چیزی را میگیرند و در مدت کوتاهی بعد، آن مورد فاقد اهمیت میشود. میان این دو مقطع چه از دست میرود؟ عمر حرفهای فیلمساز.
نویسنده فیلم های سینمایی «بالاچ» و «رویای کاغذی» همچنین در پاسخ به مسئله تشدید انحرافات و تاثیر آن در صورت حذف ممیزی های سینما و تولیدات تصویری اظهار داشت: ببینید، ممیزی در بسیاری از موارد خود یک انحراف است نسبت به جهان فکری فیلمنامه نویس و یا فیلمساز. آقایان اگر به نسبت به انحرافات اجتماعی و فرهنگی نگرانند، انحرافات، تلخی و مشکلات اجتماعی را از بین ببرند تا فیلمساز هم آن را نبیند و نسبت به آن دغدغهمند نشود و دنبال ساخت چیزی که وجود ندارد را نگیرد. مادام که این مشکلات هست، سینما ناچار است به آن بپردازد. کدام انحراف؟
«جابر قاسمعلی» در پایان این گفت و گو خاطرنشان ساخت: فیلمساز نقد میکند و مثل آینه تصویر جامعه را به همه نشان میدهد. به نظرم ممیزی باید دست مردم باشد. مردم خود نسبت به فیلم اکران موضع میگیرند. یا از آن استقبال میکنند و فیلم میفروشد؛ یا استقبال نمیکنند، و فیلم نمیفروشد. داوران اصلی، مردماند.
ارسال نظر