به گزارش سینماپرس، جشن خانه سینما قرار است با هدف انتخاب فیلم برتر سال توسط خود هنرمندان سینما هر سال برگزار شود. اعضای هر صنف، بهترین‌های رشته خود را انتخاب می‌کنند. شیوه داوری این گونه است که هر صنف حداقل یازده نفر را به‌عنوان هیئت داوران رشته خود معرفی می‌کند. داوران همه فیلم‌های سال را که در سالن نمایش خانه سینما برای آنان به‌نمایش گذاشته می‌شود، تماشا می‌کنند و داوران هر صنف پنج فیلم را به‌عنوان نامزدهای رشته تخصصی خود معرفی می‌کنند. در مرحله بعد آنان از میان این پنج نامزد برنده نهایی را تعیین می‌کنند. در برخی از سال‌ها شیوه‌های اندک متفاوتی برای داوری به‌کار گرفته شده‌اند.

اما چقدر این جشن‌ها در مسیر رشد و تعالی به سینمای ایران کمک کرده و چرا بایستی برای سینما جشن‌های مختلف خصوصی و دولتی برگزار شود و به همدیگر جایزه بدهند؟ این شاید حمل بر خودستایی شود؟

کارهای مرسومی که در این جشن‌ها انجام می‌شود البته شاید تقدیر از بزرگان و پیشکسوتان سینما خوشایند باشد، ولی چرا در این محفل‌ها از جشن حافظ، آکادمی سینما سینما و پیشکسوتان گرفته تا نشان‌هایی که به هنرمندان داده می‌شود و این جشن خانه سینما؛ واقعاً آن‌قدر رژه برای هنرمندان لازم است؟!

در این شرایطِ اقتصادی چه‌لزومی به برگزاری این‌همه جشن‌ برای سینمای ایران است؟

اتفاقاً به‌جای این‌همه جشن، بایستی هرچه زودتر یک فکری به حالِ ضعف در فیلمنامه‌نویسی، کارگردانی و سوژه‌های تکراری سینما کنید؛ چرا مخاطب ما باید پایِ تماشای این فیلم‌های ضعیف بنشیند؟

به‌جای این‌همه رژه و فخرفروشی، به داد این سینما برسید که پول‌های کثیف حرف‌های بسیاری برای گفتن در فرهنگ و هنر ما پیدا کرده و کار سرمایه‌گذاری فیلم‌های سینمای ایران را جلو می‌برد. برخی به تلویزیون می‌آیند حرف از پول کثیف می‌زنند که خودشان در ظهور و بروز این اتفاقات سهیم هستند.

می‌گویند بازیگران دستمزدهای هنگفت نمی‌گیرند و درصدی با تهیه‌کنندگان کار نمی‌کنند، واقعاً این طور است؟ قابل توجه آن تهیه‌کننده‌ای که خودش جزو مافیای پخش فیلم‌های سینمایی قرار دارد هم دستمزدهای هنگفت و ستاره‌پروری در سینمای ایران وجود دارد هم آن‌قدر نقش‌فروشی رواج پیدا کرده، خودِ کاربلدهای سینما هم به این موضوع اذعان دارند و بارها گفته‌اند به داد این سینما برسید...!

با همه این اوصاف توصیه ما به هنرمندان این است به‌جای این دورهمی‌های فخرگونه، باز شدن فضا برای سوء استفاده و بازارِ سیاه بلیت‌فروشی‌های گرانقیمت و پوشیدن لباس‌ها و پن‌کردن فرش‌های قرمزِ آن‌چنانی، در این دهه تحولات هنری در جهان، به‌فکرِ توسعه ارزش‌ها و آرمان‌های ایران اسلامی باشند.

جای خانواده و سبک زندگی در این سینما کجاست؟ جای هنر و هنرمندی را چه‌چیزهایی گرفته و دست زدن و تشویق و تمجید در این سینما جایی ندارد. حالا حالاها باید تلاش کنند و کاری برای تعالی هنر و فرهنگ این کشور انجام دهند و بعد به‌فکرِ جشن باشند. این سینما، جشن ندارد!

ماجرای بازارِ سیاه هم برای امروز و دیروز نیست. چطور در فرآیند این‌همه سال برگزاری جشنواره و فستیوال، کارت جشن خانه سینما در برخی از سایت‌ها به‌مبالغ 300، 400 و 500 هزار تومان فروخته شده است. البته که مازیار میری و برخی از مسئولین و سینماگران دیگر واکنش نشان داده‌اند ولی با ابلاغیه، واکنش و بیانیه اتفاقی نمی‌افتد؛ باید کار اجرایی کرد و به این جشن‌های متوالی پایان داد.

کارت‌های جشن خانه سینما به‌تعداد بالا روی سایت‌های اینترنتی برای فروش گذاشته شده و قیمت‌های درنظر گرفته‌شده برای این کارت‌ها از 200 هزار تومان تا 500 هزار تومان بود.

*تسنیم