به گزارش سینماپرس، برگزاری جشنواره‌های مختلف تئاتر در کشور و در راس آنها جشنواره تئاتر فجر، مجالی برای دیده شدن و به نوعی متولد شدن استعدادهای نوظهور در این عرصه را فراهم می‌کند. اما این استعدادهای متولد شده، برای رسیدن به بلوغ و بالندگی در ادامه این مسیر، نیاز به حمایت‌های دیگری نیز دارند.

موضوعی که جا دارد در آستانه برگزاری سی‌وهشتمین دوره جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر به ابعاد دیگری از آن اندیشید.

ایجاد فرصت دیده شدن برای برخی جوانان مستعد، نشان داده که گاهی اوقات می‌توان معیارهای مرسوم موفقیت در تئاتر را نقض کرد، اما موفق بود؛ می‌توان بدون تبلیغات گسترده و پرخرج، دیده شد و بدون استفاده از سلبریتی‌ها روی صحنه نمایش، پرمخاطب ماند. در فضایی که بسیاری از تولیدکنندگان آثار نمایشی در رقابتی تنگاتنگ برای فتح گیشه و زدن رکورد فروش، دست به دامان حضور هرچند مختصر چهره‌های شناخته شده می‌شوند، امسال تعدادی جوان مستعد و البته کم نام و نشان نمایشی به روی صحنه بردند که مرزهای جذب مخاطب در سالن‌های تئاتر را جابه‌جا کرد.

به عنوان نمونه نمایش «لانچر ۵» که از جمله خروجی‌های جشنواره تئاتر فجر سال گذشته بوده است، پس از درخشش در این جشنواره به فضای تئاتری کشور معرفی شد و به مدت کوتاهی پس از آغاز اجرای عموم خود در مجموعه تئاترشهر، توانست نظر منتقدان را به خود جلب کند و با استقبال گسترده علاقه‌مندان به تئاتر، عنوان پرمخاطب‌ترین نمایش تالار سایه تئاترشهر و در ادامه عنوان پرمخاطب‌ترین نمایش تئاتر خصوصی مستقل در سال ۹۸ را به خود اختصاص دهد و در بین پرفروش‌ترین آثار به نمایش درآمده در سال جاری قرار گیرد.  

*کشف استعدادهای جوان در زمان و مکان مناسب

پویا سعیدی، کارگردان نمایش لانچر پنج در این باره می‌گوید: داستان نمایش «لانچر ۵» در یک پادگان نظامی می‌گذرد که در دل یک ماجرای جنایی، به واکاوی حقیقت می‌پردازد که در مجموع ۳ دوره اجرای این نمایش در سال جاری، بیش از ۲۵ هزار نفر از این تئاتر دیدن کردند.

اما با توجه به اینکه ما تبلیغات گسترده‌ای برای این کار نداشتیم و کلیه عوامل کار از بچه‌های کم نام و نشان بودند، می‌توانم بگویم که فارغ از تعیین کف قیمت بلیط برای این نمایش، دلیل این استقبال گسترده، مجموعه‌ای از عوامل مختلف بود؛ عوامل مختلفی که در زمان مناسب و مکان مناسب گردهم آمدند.

گرچه بر روی کاغذ، جوان بودن و ناشناخته بودن در فضای تئاتر امروز به عنوان نقطه ضعف یک اثر محسوب می‌شود، اما درخشش پدیده‌وار این افراد و این گونه آثار، از تولد نسل جدیدی از استعدادهای تئاتری در کشور خبر می‌دهد؛ بدون شک این تولد در فضای امروز تئاتر کشور اتفاق مبارکی است، اما نباید این نوزاد تازه متولد شده را به حال خود رها کرد، چرا که قطعا در پیچ و تابِ دشواری‌ها و خلاءهای این مسیر از بین خواهد رفت. او نیاز به والدینی دارد که دستش را بگیرد، گام‌های ابتدایی را با او بردارد و با آگاهی دهی از فرصت ها و تهدیدهای پیش رو، به بالندگی او کمک کند. بنابراین باید این نسل را به رسمیت شناخت و مسیر را برای پرورش و به بلوغ رسیدن آنها هموار کرد.

اما اینجا سوالی اساسی پیش می‌آید که امروز چه حمایتی از سوی والدین این نوزاد صورت می‌گیرد؟ به عبارتی آیا تمام حمایت از این هنرمندان جوان و مستعد، به یک دوره اجرای ۳۰ روزه در مجموعه تئاتر شهر و در بهترین حالت با یک هفته تمدید، محدود می‌شود؟ و آیا نمی‌توان این چنین تولیدات درخور و قابل تأملی که با ماه‌ها تمرین و صرف وقت، هزینه و انرژی تولید شده‌اند، بیش از این بهره‌برداری کرد؟

*فعال کردن ظرفیت‌های بالقوه حمایتی در شهرستان‌ها

کورش نریمانی در این باره می‌گوید: در اینکه باید از پدیده‌های تئاتری حمایت کرد، هیچ شکی وجود ندارد. اما از آنجا که در سیستم دولتی تئاتر مسئولیتی ندارم به راحتی می‌توانم به این پرسش پاسخ دهم که «آیا جایی مانند مرکز هنرهای نمایشی آنقدر بنیه مالی دارد یا بودجه در اختیار دارد که بتواند اقدامی بیش از این انجام دهد؟» اگر بخواهیم منصفانه و جوانمردانه قضاوت کنیم باید بگوییم که مطلقا بودجه آنها برای این پشتیبانی کافی نیست و با محدودیت‌های فعلی اتفاقاتی که در این عرصه و در جشنواره فجر روی می‌دهد و نگاه ویژه‌ای که به دانشجویان طی چند سال اخیر ایجاد شده، جای تقدیر و امیدواری دارد.

نریمانی ادامه می‌دهد: اما این به این معنی نیست که هیچ کار دیگری نمی‌توان این گونه آثار انجام داد؛ معرفی کردن این آثار برای اجرا در سایر شهرستان‌ها از جمله اقداماتی است که  از یک سو می‌تواند به حمایت از استعدادهای نوظهور تئاتر و از سوی دیگر به بهره‌برداری بیشتر از این تولیدات فرهنگی برای جامعه منجر شود. ضمن اینکه به مشارکت طلبیدن سایر دستگاه‌های فرهنگی در این موضوع و حتی فعالان بخش اقتصادی و کارخانجات در بخش خصوصی، می‌توان راهگشا باشد.

بی‌شک یافتن ظرفیت‌های جدید در خارج از مرزهای پایتخت برای حمایت‌ از آثار مقبول تئاتری، اتفاقی است که می‌تواند پشتیبانی محکم برای برداشتن گام‌های ابتدایی و سرنوشت‌سازِ این استعدادهای نوظهور در مسیر پیش رو باشد. که البته این موضوع ضمن پیش‌بینی ساز و کارهای لازم برای معرفی آثار مورد نظر، عزم جدی و پیگیری مدیران انجمن‌های نمایشی و سایر مسئولان فرهنگی شهرستان‌ها را می‌طلبد، تا بتوان برای خروجی‌های سی‌وهشتمین دوره جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر برنامه‌ حمایتی منسجم‌تری داشت.

*فارس