مستند ۷۶ دقیقه ای قصه دختران فروغ در نخستین روز از برگزاری سیزدهمین جشنواره سینماحقیقت به نمایش درآمد. مستندی به کارگردانی خاطره حناچی (از منسوبان نزدیک شهردار محترم تهران) که با ارتزاق از بودجه بیت  المال و در قالب حمایت های مادی و معنوی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی توانسته بود تا مخاطبان خود را به باوری سیاه و سراسر تاریک از بدبختی و فلاکت دختران و پسران بدسرپرست در جامعه ایران نایل سازد و به صراحت روایتی یک سویه و به شدت سیاه را با تمرکز بر ناکارآمدی دین به مخاطبان خود ارایه دهد.

مستند من می خواهم شاه بشم عنوان اثری به کارگردانی مهدی گنجی است که جایزه اول بخش مستندهای کارآفرینی را در سیزدهمین جشنواره بین المللی سینماحقیقت از آن خود نمود؛ مستندی ۷۰ دقیقه‌ای و از تولیدات مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی که اگر چه از کمترین قرابت ممکن با مبحث کارآفرینی در صنعت گردشگری برخوردار بود؛ اما در نهایت موفق شد تا نظر داوران این بخش را برای کسب جایزه جلب نماید. مستندی که اقدام به روایت زندگی مردی روستایی به نام عباس می نمود که با سختکوشی فراوان و به همراه خانواده اش در صنعت گردشگری فعالیت دارد و پس کسب موفقیت هایی در این عرصه به فکر تشکیل یک نسل جدید از عشایر از طریق ازدواج مجدد با یکی از دختران عشایری می افتد. پس از این تصمیم است که مستند به طور ویژه به مشکلات خانوادگی این فرد با اعلام تصمیم خود  بر تجدید فراش می پردازد و ضمن ترسیم اختلاف و نارضایتی او از همسرش به صورتی ویژه به تقابل با سبک زندگی اسلامی و ایرانی رفته و اوج این تقابل را در سکانس دعوای پدر و دختر به دلیل مخالفت با ازدواج مجدد پدر به تصویر می کشد و در نهایت نیز عباس با وجود ادعای تحقق بخشیدن بر رویای کارآفرینی خود که بهانه ازدواج مجدد وی می باشد؛ با تجربه عشق و محبت جدید مردد در انگیزه خویش برای ادامه مسیر نمایش داده می شود.

مستند رنج زیر پوست داستان زندگی شخصی سازنده اثر است که به عنوان آخرین فرزند یک خانواده یازده نفره دوربین به دست شده و به سراغ پدر خویش می رود. پدری کشاورز که در استان گیلان و منطقه ای از لنگرود با عنوان رحیم آباد زندگی می کند و به عنوان کشاورز نمونه دارای زمین های بسیاری در منطقه بوده و آنچنان موفق است که دانشجویان برای پروژه های کشاورزی از او مشاوره می گیرند. پدری که سوای نظر از آنکه در زمینه کارش مورد احترام همگان است، در جای جای اثر به صورتی کاملا معتقد و مذهبی ترسیم می شود؛ پدری که راضی به رضای خدا است و سوای انجام واجبات و اقامه صلات و خواندن قرآن و ... آنچنان پایبد به اصول اسلامی است که برای دریافت سوالات خود به سراغ امام جمعه منطقه می رود و حتی اموال خود را جهت ساخت مدرسه اهدا می سازد و ...؛ پدری معتقد و مذهبی که بنابر ادعای کارگردان با اعضای خانواده برخورد بسیار نامناسبی دارد و حتی بیان می شود که همسر و فرزندانش را کتک می زند و از آن ها بیگاری می کشد و ... و همین ادعای فرزندان از استبداد پدر در خانه است که موجب می شود تا بستر روایت ۷۵ دقیقه ای اثر شکل گیرد و کارگردان به عنوان یکی از پسران او طی ۹ سال فیلم برداری بخواهد تا عقده های شخصی خود را به تصویر کشیده و ضمن محاکمه پدر خویش، او را به چونان ذلت و حقارتی بکشد که رسما در مقابل دوربین پسر به بیان خوردن نجاست ابراز نماید. اقدامی که نه تنها با مبانی سبک زندگی اسلامی و صراحت آیات متعدد قرآن کریم در باب نیکی به والدین مغایر بوده و در تعارض آشکار با فَلَا تَقُلْ لَهُمَا أُفٍّ و در تقابل جدی با دستورات متعدد از باب قُلْ لَهُمَا قَوْلًا کَرِیمًا می باشد؛ بلکه می تواند به نوعی حکایت از میزان سادیسم و مشکلات متعدد روانی یک انسان قلمداد شود که سعی نموده تا پدر خود را اینچنین به محاکمه بکشد و اینگونه مجازت نموده و پست و حقیر نماید و در این میان قطعا خانه مستند انقلاب اسلامی موظف به پاسخگویی از برای چرایی چنین هزینه کردی از بین المال برای ساخت چنین اثری مجعول بوده و حتی رده های امنیتی موظف هستند تا به بررسی دقیق در فرایند حمایتی از تولید چنین اثری پرداخته و به کشف گستره پروژه نفوذ در نهادهای موظف به پاسداری از سبک زندگی اسلامی و ایرانی مبادرت ورزند.

مستند آدور به کارگردانی محمد صادق اسماعیلی عنوان اثری ۵۸ دقیقه ای است که با کمال تاسف توسط مرکز مستند سوره تهیه شده و به روایت زندگی دردناک یک نوجوان به نام مصطفی مبادرت می ورزد؛ پسربچه ای که مادر وی بدلیل فقر و اعتیاد از پدرش جدا شده و اکنون مصطفی درگیر مشکلاتی فراتر از سن و سال خویش است؛ مصطفی شناسنامه ندارد و پدر او به دلیل اعتیاد و ازدواج مجدد اصرار بر رفتن وی به بهزیستی داشته و این در حالی است که بهزیستی نیز به سبب محدودیت های ویژه خود حاضر به پذیرش پیشنهاد پدر نیست و... و. البته مصطفی به دنبال مادر خویش است که اکنون به عنوان همسر یک افغان در افغانستان ساکن است؛ مادری که در دوران کودکی او را رها کرده اما مصطفی همچنان در تلاش برای دیدن اوست و این همه در وضعیتی است که مستند در طول روایت خود مخاطب را به تفکر در باب پاسخگویی به سوال نوجوان اثر وا دار می سازد. سوالی تکراری که مصطفی به صورتی مُدام در طول این اثر از خود می پرسد که چرا او را به دنیا آورده اند!!

مستند عروسکان در مدت زمان ۳۷ دقیقه به سراغ روستایی می رود که آداب و رسوم غلطی در ازدواج در آنجا حاکم است. پسران و خانواده های آنان با شنیدن جواب منفی از خانواده دختر، تهدید به دزدیدن دختر می کنند. اگرچه در غلط بودن این رسم شکی نیست اما پسران آن را منوط به رضایت خود دختر عنوان می کنند. این فیلم مستند، روایتی در درون خود ندارد و تنها به صورت گزینشی مصاحبه های برخی از اهالی روستا را تقطیع نموده و به بحث کودک همسری و ازدواج در سنین پایین پیوند می دهد و بیان می دارد که جوان و نوجوان ایرانی امروزه با دسترسی داشتن به ابزارهایی مانند ماهواره و تلگرام و... که سبب تحریک آنها و تمایل به جنس مخالف و ارتباطشان با یکدیگر می شود، اقدام به ازدواج می کنند.

کاغذ پاره ها اثری ۶۱ دقیقه ای است و اگر چه در زمره مستندهای نیمه بلند در بخش مسابقه ملی سیزدهمین جشنواره بین المللی سینماحقیقت حضور داشت، اما اثر شاخصی است که به تصویرسازی از زنانی می پردازد  که در محلی خارج از شهر زیر نظر بهزیستی نگه داری می شوند و بر طبق فرمول از پیش نوشته شده در تصویرسازی از زن مسلمان ایرانی، جملگی دارای معضلات متعدد خانوادگی و ازدواج های زودهنگام و... و. به عنوان عوامل تعریف شده در بدبختی جنس زن در ایران می باشند؛ زنی که مبتنی بر این گونه از تصویرسازی در پرتو حکومت دینی به اوج فلاکت و بدبختی نایل گردیده است!