این روزنامه نگار در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: در شرایط بحرانی این روزهای کشور که همه‌ گیری کرونا، مشاغل مختلف هنری را زمین‌گیر کرده و هنرمندان بسیاری به دلیل ابتلا به کووید-۱۹ جان خود را از دست داده ‌اند، به نظر می‌رسد بخشی از مدیران فرهنگی با توجه به سال آخر دولت فعلی، ترجیح می‌دهند برخی از رویدادهای هنری را به هرقیمتی شده برگزار کنند تا مبادا منافع‌شان به خطر بیفتد!

وی ادامه داد: در روزهایی که سینماداران زنگ ورشکستگی را به صدا در آورده‌اند و فیلمسازان و اهالی سینما نگران به کمای مطلق رفتن هنرهفتم هستند، در شرایطی که رقم‌های تسهیلات اعلام شده دولت برای شرایط کرونایی سینماداران و هنرمندان سینما هنوز به دست‌شان نرسیده،   دبیر سی و نهمین جشنواره فیلم فجر  اعلام کرد که همزمان با چهل و دومین سالگرد پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی با هدف معرفی و تقدیر از آثار برگزیده یک سال تلاش سینماگران ایرانی! جشنواره فیلم فجر را در زمان هرساله برگزار خواهدکرد.

طالبی زاده خاطرنشان کرد: البته سیدمحمدمهدی طباطبایی‌نژاد در راستای رعایت پروتکل‌های بهداشتی ستاد مقابله با کرونا، شرایط خاصی را برای جشنواره در نظر گرفته و این بار قرار است فقط داوران، نظاره گر آثار باشند.

این روزنامه نگار فرهنگی تأکید کرد: اینکه جشنواره فیلم فجر ویترین سینمای ایران است؛ قابل انکار نیست. ویترینی که به مخاطب می‌ گوید برای سالی که در پیش رو دارد، می تواند تماشاگر چه تعداد اثر خوب و یا برگزیده از کارگردانان نامی و یا حتی تازه‌ کار باشد. اما به نظر می‌ رسد فستیوال سینمایی فجر امسال به دلیل شیوع کرونا و البته تصمیمات اولیه‌ جالب توجهی که از سوی دبیر سی‌ونهمین جشنواره فیلم فجر اعلام شده، تنها یک مسابقه باشد؛ نه جشنواره!

وی در پایان این گفتگو متذکر شد: اینکه تغییر یا به عبارت بهتر تنزل مهم‌ترین رویداد سینمایی کشور از جشنواره به «مسابقه» در شأن سینمای ایران هست یا نه سوالی است که مدیران و مسئولان سینمایی باید پاسخگوی آن باشند. با این که به دشواری شرایط و اثرات منفی شیوع کرونا آگاهیم، اما حذف مردم و اهالی سینما و رسانه که از ارکان اصلی شکوه جشنواره فیلم فجر در همه این سال‌ها بودند، تصمیمی منطقی و ایده‌آل نیست. اگر قرار است صرفاً دبیر جشنواره و چند داور، فیلم‌ها را ببینند و اهالی سینما و رسانه و مردم، از دستاوردهای یک سال سینمای ایران محروم باشند، چه شور و حالی نصیب سینمای کرخت و بحران‌زده ایران خواهد شد؟