فیلمنامه نویس فیلم های سینمایی «توفیق اجباری» و «یادم تو را فراموش» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: بیکاری عظیم و گسترده اهالی سینما طی سال های اخیر یکی از مهمترین دستاوردهای مدیران سینمایی بود. سازمان سینمایی به عنوان متولی اصلی سینمای کشور که بخشی از دولت محسوب می شود وظیفه داشت از سینما و سینماگران حمایت مالی داشته باشد و بودجه ای را برای رفع بحران زندگی هنرمندان اختصاص دهد تا شرایط کمی هموار شود اما متأسفانه کمترین اقدامی از سمت آن ها برای برون رفت از این بحران فاجعه بار صورت نگرفت.

وی ادامه داد: سینمای ایران در آستانه ورشکستگی و نابودی مطلق قرار دارد و با این وضعیت اصلاً معلوم نیست سینما که به شدت زمین خورده آیا روزی می تواند از جایش بلند شود یا خیر!؟؛ از سوی دیگر مدیران سینمایی در این سال ها با نابخردی جلوی خلاقیت جوانان را گرفتند و به نوعی ترمز آن ها را کشیدند و اجازه بروز و ظهور خلاقیت های آن ها را در سینما فراهم نکردند.

عباسی خاطرنشان کرد: مدیران سینمایی طی سال های اخیر هیچ چیزی به سینما اضافه نکردند. اگر در این سال ها احیاناً فیلم خوبی ساخته شده بود به دلیل خلاقیت فردی هنرمندان بوده اما مدیران هیچ حمایتی از هنرمندان نداشتند.

این فیلمنامه نویس برجسته در بخش دیگری از این گفتگو با انتقاد شدید از برگزاری جشنواره فیلم فجر در روزهای بحرانی کرونا تصریح کرد: برگزاری جشنواره فجر در بحران کرونا نشانگر بی اهمیت بودن وضعیت بد معیشتی هنرمندان برای مدیران است! یک نفر نیست از آقایان سوأل کند در این روزهای تلخ کدام جشن و جشنواره؟ شما دنبال چه چیزی در سینما می گردید؟ چرا این همه پول بیت المال را برای برگزاری رویدادی صرف می کنید که اصلاً نمی تواند به شکل و روال عادی هر ساله اش برگزار شود؟

فیلمنامه نویس فیلم های سینمایی «پرتقال خونی» و «زهر مار» تأکید کرد: این چه شور و شوقی است؟ حالا که این جبر جهانی کرونا وجود دارد آقایان باید این پول را به بیکار شده های سینما اختصاص می دادند.

عباسی یادآور شد: هر کاری که در این مدت توسط مدیران سینمایی صورت گرفت رسماً یک توهین به اهالی فرهنگ و هنر بود. مثل این مبلغ یک و نیم میلیون تومانی که برای بیکار شده های سینما اختصاص دادند. دریغ از یک بسته معیشتی، دریغ از در اختیار گذاشتن بن های خرید ماهیانه به صورت رایگان برای یکایک اهالی سینما؛ همه این اتفاقات مایه شرم است و من متأسفم که هیچ یک از مدیران ما و دستگاه های فرهنگی و هنری تدبیری برای بهبود وضعیت زندگی هنرمندان ندارند.