فیلم سینمایی «مامان» داستان مادری صاحب قدرت است که سه فرزند دارد به نام «پیمان» که ازدواج کرده است و نماد قشر مرفه جامعه است و پسر دیگرش «فریدون» که نماد انقلاب است و اکنون که چهل سال دارد و هنوز ازدواج نکرده است، و پسر دیگرش «احمد» است که به عنوان سینماگر، نماینده قشر انتلکتوئل محسوب می‌شود. شخصیتی که زن‌اش از او طلاق گرفته و به عنوان یک منورالفکر ایرانی تسبیح دور گردنش می‌اندازد و ظاهر او حاکی از تقدیس سینما است. شخصیتی که در طول فیلم، همان اتفاقاتی که برای مادرش و خودشان می‌افتد را به فیلمنامه تبدیل می‌کند.

«مامان نانسی» در فیلم سینمایی «مامان» نماد «مام وطن» است. شخصیتی که به صراحت می‌گوید که قبل از انقلاب با شوهرش در شرکت نفت کار می‌کرده اما بعد از انقلاب، بازخرید می‌شوند و بعد از جنگ هم کاملاً زندگیشان را از دست می‌دهند و آواره می‌گردند. «مام وطنی» که به سبب انقلاب و جنگ، دچار سادیسم و «سندروم زجر» و توهمات شده است و با حساسیت به فرزندانش می‌نگرد و نمی‌گذارد این سرزمین را تجزیه کنند، اما در نهایت، فریدون به عنوان نسل برآمده از انقلاب، دو دانگ از زمین را مخفیانه به اسم تازه عروسش می‌کند و مامان هم که از این اقدام ناراحت و عصبانی است، قهر می‌کند و در نهایت دچار سانحه شده و می‌میرد. این در حالی است که پیشتر سه پسر از مادر خود تقاضا می‌کنند که زمین ارثی شیراز به عنوان نماد تمدنی خود را بفروشد تا زندگی‌شان از نظر اقتصادی سرو و سامان بگیرد. اما «مامان نانسی» با روحیه دیکتاتوری خود می‌گوید زمین را به اسم آنها کرده و فقط بعد از مرگ او اجازه دارند بفروشید!

اینگونه است که در فیلم سینمایی «مامان» ، نوع نمایش «خانواده» و تقدس زدایی و ارزش زدایی از این مفهوم در سبک زندگی ایرانی را می‌توان وجه برجسته فیلم سینمایی «مامان» قلمداد نمود. اثری که در آن خانواده‌ تبدیل می‌شود به یک اقتضاء مبدأ طبیعی که یک نظم جدید پیدا کند یا اصلاً نباشد. فیلمی که نسبتش با الگوی موفقیت جوانان به صورتی کلیشه‌ای، آنگونه تصویر می‌شود که پدر خانواده یا مرده، یا اگر هم هست، نقشی خنثی دارد و همچنین عدم ترسیم الگوی موفقیت برای جوانان به صورتی است که مخاطب به چنین تصوری برسد که باید برای ادامه بقا و زندگی، تقلا کند و در غیر این صورت حذف شده و دچار همان تنازع بقای مطرح در «داروینیسم اجتماعی» می‌شود.