مجموعه سیاست‌های «هدایتی» عمدتا وجه آموزشی دارد و جهت‌های مطلوب فرهنگی و هنری سینما را تشریح می‌کرد و سیاست‌های «حمایتی» عبارت بود از روش و شرایطی که برای اعطای امکانات فیلمسازی عکاسی و تدوین که از سوی مراکز فوق اجرا می‌شد و سیاست‌های «نظارتی» در برگیرنده مجموعه ضوابطی بود که رعایت آنها برای تولید فیلم سینمایی ضرورت داشت. ضوابطی که عمدتا در نهادهای بالادستی به تصویب می‌رسید. از این جهت بود که در مراکز انجمن سینمای جوانان ایران و سینمای تجربی و نیمه‌حرفه‌ای کلیه امکانات آموزشی و تولیدی شامل تجهیزات و مواد خام و خدمات پشتیبانی پس از فیلمبرداری، همگی صددرصد از سوی مراکر فوق تأمین می‌گردید و در بنیاد سینمایی فارابی، اگر چه همه گونه حمایت به لحاظ تأمین امکانات تولید صورت می‌گرفت و در صورت درخواست وام، معاونت سینمایی تا تصویب آن در مراجع مربوط پیش می‌رفت، اما در نهایت هزینه‌ها به حساب تولید کنندگان گذاشته می‌شد که باید در زمان‌های توافق شده پرداخت می‌کردند.

جدا از انبوه مصادیق نه چندان همخوان و قوی و کثرت تولیدات عرضه شده در سی و هفتمین جشنواره فیلم کوتاه تهران، شاهد آثار خوب و با کیفیتی هم بودیم. تولیداتی همچون پویانمایی «نهنگ سفید» که به نوبه خود آثاری در راستای تعمیق هویت ملی و دستاوردهای آرمانی بوده‌اند.

همچنین از دیگر تولیدات موجه عرضه شده در سی و هفتمین جشنواره فیلم کوتاه تهران می‌توان به فیلم‌های کوتاهی همچون «ماهر» ، «مینی بوس» و یا حتی با کمی اغماض به «سفیدپوش» به کارگردانی رضا فهیمی، «سکوت» به کارگردانی عمار خطی و «هم‌سایه‌ها» به کارگردانی خلیل رشوندی اشاره نمود. تولیداتی که همچنان امید به حضور سینماگران متفکر را در آینده سینمایی کشور نوید می‌دهد.

فیلم کوتاه «مینی بوس» به کارگردانی ابوذر حیدری، داستان یک مینی بوس خراب در مسیر کربلا است که بالواقع خراب نیست و زوار امام حسین علیه اسلام با این ترفند می‌خواهند راه خود را در زمان حضور رژیم بعث به کربلا باز کنند. فیلم کوتاهی که در بستر روایی خود به تعریف یک جاده در کنار رود فرات مبادرت می‌ورزد که در زمان صدام بر روی زائران بسته شده بود و زائران هم به دنبال زیارت مرقد امام حسین علیه اسلام در «اربعین» ، راه دیگری را باز می‌کنند که امروزه به «طریق العلما» شهرت دارد.

«ماهر» به کارگردانی مسعود دهنوی، عنوان مستند کوتاهی است که به موضوع سیل آق قلا و سقز پرداخته و سعی می‌کند تا دغدغه رفع مشکلات مردم را به مسئله مخاطب خود تبدیل نماید. داستان این اثر در مورد یک جوان ترکمن باغیرت و کُنشگر است که از زندگی در ترکیه دست می‌کشد و به همشهری‌های خود کمک می‌کند و مسیر جهادی آنچنان استوار می‌شود که نه تنها به ترکیه بر نمی‌گردد؛ بلکه می‌ماند تا ایران را آباد کند. اثری که با وجود تمام نقایص و ضعف‌های خود، در میان انبوهی از آثار تلخ سی و هفتمین جشنواره فیلم کوتاه تهران تقریبا یکی از امیدوارانه‌ترین آثار است.

امسال در تولیدات انجمن سینمای جوانان ایران، شاهد حضور نسلی هستیم که با خودکامگی، همچنان دارد به اسلاف و پیشینیان سینمای شبه‌روشنفکری ایران، همچون کیارستمی و سهراب شهید ثالث و ابراهیم مختاری ادای دین می‌کند، فقط با این تفاوت که برخی از ایشان با همان فیلم اول خود و با طراحی تیتراژ انگلیسی و ...، به دنبال پیگیری دستورالعمل های ابلاغی نظام لیبرالیسم در قالب سندهایی همچون «سند ۲۰۳۰ یونسکو» با عنوان رسمی «دگرگون ساختن جهان ما: دستور کارش ۲۰۳۰ برای توسعه پایا» (Transforming our world: the ۲۰۳۰ Agenda for Sustainable Development) و یا انعکاس و بازتاب توصیه‌های «تحول خواهانه جنسی» و یا «فمینیستی» مد نظر مجامعی همچون «دیدبان حقوق بشر» (Human Rights Watch) «فمینیسم مدنظر» و... برای کسب وجهه جهانی و تصاحب جوایز بین‌المللی و راهیابی سریع به سینمای حرفه‌ای و به تبع آن بازار تجاری کلان و نهفته در صنعت سینما می‌باشند! درواقع برای آنها جشنواره، تعریفی در راستای نظام ارزشی ندارد و صرفاً ماراتن شتاب‌زده‌ای است برای نیل به جوایز و تصاحب جوایز و ریز و درشتی است که به بهای «زشت و کَریه جلوه دادن ایران» قابل وصول سریع است.

«وایه» به کارگردانی فروزان جاویدی عنوان مستند کوتاهی است که با توجه مستقیم خود به مبانی «سند ۲۰۳۰ یونسکو» به سراغ دخترکی روستایی می‌رود که خانواده‌اش نمی‌گذارند درس بخواند و مجبور به کارکردن است. اثری که از قرابتی ویژه با مستند «زینت یک روز به خصوص» به کارگردانی ابراهیم مختاری برخوردار است که زن طاغی را در برابر مردان زورگو و نفهم جامعه ایران قرار می‌دهد و در نهایت زن با سرکشی از دستور مردان، به خواست خود می‌رسد!

«صبح فرشته» به کارگردانی اسحاق روشن رو عنوان مستندی کوتاه است که به روایت داستان یک ازدواج در یک روستا می‌پردزاد. داستانی که ابتدا به نظر می‌رسد مسئله شخصی است اما در ادامه مبتنی بر مدار «سند ۲۰۳۰ یونسکو» اقدام به تصویرسازی از نحوه گول خوردن زن‌های روستا در مسائل عشقی و ازدواج و تقابل دو تفکر قدیمی و جدید می‌پردازد. موضوعی که از یک سو «صبح فرشته» را تأویل پذیر کرده و از سوی دیگر موضوع فقر آموزش‌های جنسی در جامعه و بالاخص مدارس را عامل اصلی اغفال زنان جامعه معرفی می‌کند. از این جهت است که در روستای به تصویر کشیده شده در «صبح فرشته» دختران حق انتخاب در زندگی ندارند و پدر و مادرشان برای آنها هر تصمیمی که بخواهند می‌گیرند. دختران بدبختی که در سنین پایین پنج خواستگار به طور همزمان دارند و ممکن است برای تصاحب آنها در جامعه حتی آدم کشی اتفاق بیفتد! اثری که از دوگانه کاذب «فقر و غنا» رنج می‌برد و در تصویرسازی مستندگونه خود بر ارائه تصویری عقب‌مانده از ایران آن هم به جهت حضور موفق خود در جشنواره‌های جهانی متمرکز می‌باشد.

فیلم کوتاه «انکاس» به کارگردانی محمود شاکری، از جمله آثاری است که در راستای «سند ۲۰۳۰ یونسکو» برای ترویج فرهنگ «سقط جنین» در جامعه اسلامی ایران تنظیم شده است. اثری که به صورتی ویژه به بیان جزئیات این عمل خلاف شرع اسلامی برای مخاطب خود متمرکز شده و اینگونه وانمود می‌کنند که قوانین دینی جمهوری اسلامی نمی‌تواند از سوءاستفاده‌هایی که از زنان می‌شود جلوگیری کند. «انکاس» با ترسیم جامعه مردسالار ایران به صراحت نشان می‌دهد که قانون به‌ طور تمام و کمال در خدمت مردان و در خدمت نظام جنایتکار اسلامی است که بر ضد مردم و در اصل زنان جامعه هر ظلمی را روا می‌داند و اساسا قوانین دینی از نظر «انکاس» در واقع همان نقش چاقوی سلاخی را ایفا می‌کنند که در دست مردان بوده و ایشان می‌توانند زنها را بی‌حیثیت کنند!

فیلم کوتاه «ناطق» به کارگردانی مهرشاد رنجبر عنوان اثر دیگری است که در راستای تعالیم «سند ۲۰۳۰ یونسکو» به ارائه تصویری بدوی از جامعه ایران رفته و سرنوشت محتوم و تلخ زنان ایرانی را در صورت پیرزنی به تصویر می‌کشد که در یک خانه محقر زندگی کرده و وقتی شوهر پیرش می‌میرد او را در طویله خانه خاک می‌کند و بجای او گوسفند را به خانه‌اش می‌آورد و به آن غذا می‌دهد!

فیلم کوتاه «نوازنده» به کارگردانی محسن مهری دروی عنوان اثری است که در مبتنی بر چنین هدف‌گذاری ویژه‌ای به سراغ یک مرد کوتوله‌ای می‌رود که مستخدم یک آموزشگاه موسیقی است و یک «ویلون سل» را حمل می‌کند تا سیم پاره شده آن را برای یکی از دختران هنرجو درست کند و با رقصیدن در خیابان، پول تعمیر آن را به دست می‌آورد. در این فیلم، موسیقی به عنوان امر نجات‌بخش و معجزه‌گر معرفی می‌شود و در پایان نیز چنین نمایش داده می‌شود که همین روحِ موسیقی باعث حیات مجدد آن مرد و موفقیت آن دختر شده است!

«ناهید» به کارگردانی صمد علیزاده، مصداقی از تداوم حضور «فمنیسم غلیظ» در تولیدات فیلم کوتاه است. اثری که به سراغ یک زن مُدرن در خانواده‌ای تبریزی رفته و به ترسیم جدال او با سُنت‌های اجتماعی مردسالار و نهادینه شده در جامعه ایران مبادرت می‌ورزد. دُختر مُدرنی که پس از آنکه عکس مادر فوت شده‌اش را روی اعلامیه و قبر چاپ می‌کند، با برادر بزرگترش که ظاهر مذهبی و سُنتی دارد، دچار چالش می‌شود. برادری که با این کار مخالف است و سیلی به گوش خواهرش می‌زند! روحیه شکاک و قلدر برادر، استبداد را درمی‌نوردد و به‌نوعی جنون می‌رسد. این در حالی است که تمرکز فیلم کوتاه «ناهید» به نحوی است که شخصیت مذهبی را به ‌عنوان سادیسم معرفی کرده و تلاش خود را معطوف بر ترسیم نگاه تحقیرآمیز سبک زندگی اسلامی و ایرانی به مسئله زنانگی و ارزش‌های خانواده کرده است.

مستند کوتاه «پا به توپ» به کارگردانی حدیث جان بزرگی نیز از دیگر آثاری است که با رویکردی «فمنیستی» به روایت داستان یک خانم مربی فوتبالیست به نام «شهناز» مبادرت می‌ورزد. فوتبالیستی که در اواخر عمر فوتبالی خود، بچه دوم خود را حامله شده است اما اصرار دارد که به پسر بچه‌ها فوتبال آموزش بدهد و برای نیل به این آرمان خانواده و اطرافیان خود را مجاب کرده است. اثری که مبتنی بر آموزه‌های موج سوم فمنیسم (Third-wave feminism) سعی در الگوسازی از زن مُدرن در جامعه سُنتی ایران داشته و به ارائه مدلی تصویری از نحوه چنین همزیستی برای دختران و زنان مخاطب مبادرت می‌ورزد.

فیلم کوتاه «سنگ بال» به کارگردانی آمین صحرایی نمونه‌ای دیگر از تولیدات عرضه طی سی و هفتمین جشنواره فیلم کوتاه تهران بود که به صورتی نخ‌نما و گُل درشت سعی در حقنه فلاکت انسان ایرانی آن هم مبتنی بر انگاره‌های فمنیستی مدنظر خود به مخاطب سینمایی داشت. اثری که طی آن یک پدر ایرانی، دخترک نوجوان خود را به ازای طلا آن هم به دو برابر وزن دخترش، به یک افغانی می‌فروشد و پس از این معامله است که دخترک خودکشی می‌کند!