تهیه کننده فیلم های سینمایی «کاغذ بی خط» و «دست های آلوده» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: بنده شخصاً مدت ها است یک فیلمنامه کمدی سالم را برای دریافت پروانه ساخت به سازمان سینمایی ارائه داده ام اما هر بار به بهانه های متعدد این فیلمنامه که در آن شوخی های رکیک جنسی وجود ندارد را رد کرده اند در صورتی که سینما امروز پر شده از فیلم هایی که فحش های رکیک جنسی در آن ها وجود دارد اما برای کمدی های ساده ما سخت گیری می کنند.

این سینماگر متذکر شد: اعمال سلیقه افرادی که در شوراهای متعدد سازمان سینمایی نشسته اند و چیرگی روابط بر ضوابط در این سازمان باعث شده تا امثال بنده سال ها در بیکاری به سر ببریم اما عده ای افراد که جزو گعده دوستان مدیران محسوب می شوند مرتب کار کنند.

توکل نیا سپس با تأکید بر اینکه چون پولشویی و رانت خواری و باندبازی بلد نیستیم کم کار شده ایم تصریح کرد: مدیران سازمان سینمایی تنها به از ما بهتران اجازه کار می دهند اما فضایی برای حضور و کار بنده و امثال بنده فراهم نمی کنند و این اتفاق بسیار تلخ و دردآور است و امیدوارم مدیران جدید در دولت سیزدهم این نوع رفتار مشمئزکننده را برای همیشه از بین ببرند.

وی یادآور شد: در زمان ریاست آقای شمقدری در سازمان سینمایی ما به سرعت مجوز می گرفتیم اما الآن مدیران شجاعت و جسارت ندارند؛ سینما واقعاً نیاز به مدیری مثل شمقدری دارد که هوای سینماگران را داشته باشد و دست آن ها را برای تولید فیلم باز بگذارد.

تهیه کننده فیلم های سینمایی «چند میگیری گریه کنی؟» و «نفرین» متذکر شد: علاوه بر این اتفاقات مردم برای اینکه جرأت کنند تا به سالن های سینما بروند ما نیاز به یک واکسیناسیون گسترده عمومی در سراسر کشور داریم تا جامعه ایمن شود.

توکل نیا خاطرنشان کرد: از سوی دیگر فیلم ها نیازمند تبلیغات مناسب هستند و یکی از معضلات تهیه کنندگان در این سال ها نداشتن امکان تبلیغ مناسب بوده است. بنده معتقدم رابطه میان سازمان سینمایی و سازمان صدا و سیما باید مجدداً دوستانه شود تا رسانه ملی تبلیغات آثار سینمایی را از سر بگیرد و مردم بتوانند با فیلم های روی پرده آشنا شده و ترغیب شوند که به سینماها بروند.

این تهیه کننده در خاتمه اظهاراتش افزود: من امیدوارم دولتمردان سیزدهم فضا را برای حضور همه سینماگران با هر خط فکری و سیاسی و جناحی باز بگذارند و اجازه دهند فیلم ها با مضامین و ژانرهای مختلف تولید شوند و مردم بتوانند برای تماشای فیلم ها حق انتخاب داشته باشند نه اینکه سینماها یا در قرق فیلم های اجتماعی تلخ باشد یا فیلم های کمدی جنسی!