تهیه کننده فیلم های سینمایی «ماه گرفتگی» و «ماهی و برکه» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: بنده همواره از خودم این پرسش را می کنم که چطور در کشوری مثل جمهوری اسلامی ایران این همه فیلم ضداخلاق وجود دارد که هیچ ارتباط و نشانی از اسلام و انقلاب و انسانیت در آن ها دیده نمی شود و اغلب شان ضد اجتماعی و ضد خانوادگی هستند و به خصوص به جوانان پرورش نادرست می دهند.

وی ادامه داد: متأسفانه ما هیچ وقت ریشه ای و درست و اصولی در سینما رفتار نکرده ایم و اخلاق و دین و انسانیت را رواج نداده ایم. این باعث شرمساری است که بعضاً فیلم های ما ضداخلاقی تر از آثار سینمایی اروپایی و آمریکایی هستند و به نوعی موجبات تشتت در جامعه را فراهم می آورند.

این سینماگر سپس با تأکید بر اینکه نظارت سخت گیرانه و جدی بر اساس اصول و مبانی اسلام و انقلاب امری ضروری است تصریح کرد: باید برای این قبیل اتفاقات فکر اساسی شود. متأسفانه در این سال ها عده ای افراد در شوراهای سازمان سینمایی حضور داشتند که به بهانه واهی که جامعه نیاز به نشاط دارد به هر اثر مبتذلی پروانه ساخت و نمایش می دادند در صورتی که جامعه ما نیازمند فیلم های اخلاق مدارانه و انسانی بر اساس عرف و شرع است. ما در سینمای مان فیلمی مانند «مادر» به کارگردانی زنده یاد علی حاتمی را می خواهیم که همچنان بعد از گذشت سال ها مخاطب را میخکوب و او را جذب می کند.

انباردار یادآور شد: بنده بارها با مردمی روبرو شده ام که از وضعیت سینما گلایه مند بودند و تأکید داشتند که فیلم هایی که در سینماها می بینند پول و زمان آن ها را هدر داده است. بی شک مدیران سینمایی باید جلوی این اتفاقات را بگیرند. بنده یک بار با پدری روبرو شدم که عنوان می کرد ما همواره در منزل مان مسائل تربیتی را به درستی رعایت می کنیم و کلام زشتی به کار نمی بریم اما فرزندان من بعد از تماشای یک فیلم در سینما بسیاری کلمات رکیک یاد گرفته اند؛ خوب همه این ها برای سینمای ما درد است.

وی تأکید کرد: دولت های قبلی به سینما نگاه ابزاری داشتند و هیچ گاه به سینما به صورت اصولی و فنی نگاه نکردند از این رو من امیدوارم دولت سیزدهم با رویکردی متفاوت به سینما نگاه کند. ما باید بدانیم سینما امروزه در تمامی کشورهای پیشرفته دنیا برای گسترش مسائل و موضوعات استراتژیک شان به کار می رود اما ماهمواره از این اتفاق مهم غافل بوده ایم.

مدیرتولید فیلم های سینمایی «بوتیک» و «بوی گندم» متذکر شد: در سینمای ایران ضعف اساسی و مشکل اول و آخر سینما محتوای آثار است. قصه های بی سر و ته مخاطب را به شدت از سینما دلزده کرده و مخاطب حق دارد که از فیلم و سینما بیزار شود. بی تردید همانطور که اگر یک رستوران جنس خوب به مشتری اش ندهد آن مشتری دیگر پایش را به آن رستوران نخواهد گذاشت در سینما هم همین وضعیت حاکم است و مردم دیگر برای غذای روحشان به جایی نمی روند که از آن آزرده و دل چرکین شوند.

انباردار اضافه کرد: واقعاً نمی دانم با این همه شوراهای نظارتی و... چطور این همه خروجی نامناسب در سینماها وجود دارند؟ بی شک به دلیل سرمایه گذاری دولت در برخی پروژه ها روند اخذ مجوز برای عده ای افراد خاص تسهیل می شود.

وی در همین رابطه افزود: بودجه های دولتی فساد می آورند. اگر دولت همچنان می خواهد بودجه ای بابت تولید فیلم ها به سینماگران اعطا کند یا باید برای همه اهالی سینما یکسان و به شکل درست و بدون اعمال سلیقه باشد یا هیچ فردی نباید از نهادهای سینمایی دولتی بودجه رسمی دریافت کند چرا که هیچ چیز بر اساس قانون و ضوابط نیست و اعمال سلیقه برخی افراد در همه امور دخیل است و همین باعث تولید فیلم های نازل و بی محتوا در سینما می شود.