«بازسازی انقلابی» را می‌توان به عنوان کارویژه «دولت سیزدهم» در مسیر رسیدن و تحقق مطلوب «جامعه مهدوی» قلمداد نمود و در این میان شرایط کشور به گونه‌ای است که اولویت نخست در این «بازسازی» می‌بایست متوجه مسئله‌ی «اقتصاد» شود. زیرا به فرموده «امام خامنه‌ای» : «در زمینه‌ی مسائل اقتصادی خب الان مشکلاتی در کشور وجود دارد: تورّم بالا یکی از اساسی‌ترین مشکلات است؛ کسری بودجه هست؛ معیشت مردمِ کم‌درآمد هست؛ که اینها مشکلات مهم است، کاهش ارزش پول ملّی هست، که این یکی از آن چیزهایی است که انسان واقعاً‌ خجالت‌زده میشود از این قضیه؛ کاهش قدرت خرید مردم هست؛ مشکلات فضای کسب و کار هست، این همه هم ما و مسئولین اقتصادی تأکید کردیم، یعنی همه تأکید کردند و گفته شده امّا خب مشکلاتی در بهبود فضای کسب و کار وجود دارد؛ مشکلات نظام بانکی هست. اینها مشکلات اقتصادی کشور است، مشکلات دیگری هم هست که بایستی برای هر کدام از اینها جداگانه واقعاً برنامه‌ریزی کرد و کار کرد و حلّ این مسائل، مهم است». البته باید توجه داشت که کارویژه «دولت سیزدهم» در «بازسازی انقلابی» محدود به عرصه «اقتصاد» نمی‌شود و در این میان «جمهوری اسلامی» بیش از هر زمان دیگری نیازمند یک «انقلاب فرهنگی» می‌باشد.

من نگاه می‌کنم، می‌بینم که در محیط کار فرهنگی ما به‌عنوان اسلام، کارِ خیلی کمی انجام می‌گیرد. فرض بفرمایید وزارت ارشاد نمی‌آید اعلان کند که من میخواهم «سینمای اسلامی» درست کنم! مگر ما از چه خجالت می‌کشیم!؟ یک روز در این دنیا کسانی بودند که از گفتن «بسم‌الله» و از بردن نام اسلام، خجالت می‌کشیدند؛ ما آمدیم اسلام را در دنیا سکّه‌ی رایج و نرخ شاه‌عبّاسی کردیم. حالا خجالت بکشیم از این‌که بگوییم سینما و تئاتر اسلامی می‌خواهیم!؟ چرا اعلان نمی‌کنند؟ صریحاً بگویند که ما می‌خواهیم سینمایمان را اسلامی کنیم. «سینمای اسلامی» یعنی چه؟ یعنی ما می‌خواهیم محتوای این تکنیک، این قالب و این هنر را که از دیگران گرفته‌ایم؛ مثل خیلی چیزهای دیگر؛ اسلامی کنیم. ما می‌خواهیم از قالب این، هرچه را که با اسلام منافات دارد، حذف کنیم. چه مانعی دارد این گفته شود!؟ چرا گفته نمی‌شود که ما در هنرهای نمایشی‌مان و در دانشگاه و در فلان برنامه، کارگردان مسلمان می‌خواهیم!؟ به این معنا تصریح شود که ما می‌خواهیم کارگردان مسلمان، فیلمنامه‌نویس و بازیگر مسلمان درست کنیم و فضای جامعه را اسلامی کنیم. چرا این تصریح نمی‌شود!؟

(امام خامنه‌ای-۱۳۷۸/۰۹/۲۳)

مشخصا «بالابردن نِرخ افسردگی» در جامعه اسلامی ایران «جنایت فرهنگی» سازمان‌یافته‌ای که نمود روشن و بارز آن را می‌توان با مرور تعداد قابل توجهی از مجموع تولیدات سسینمایی کشور مشاهده نمود. تولیداتی که سعی دارند تا «ملت مسلمان ایران» را به صورت «مَردم بازنده» نشان دهند و پیام خود را رسما در تقابل با فرهنگ «انتظار» تنظیم نموده‌اند و بعضا حتی به صورتی آشکار سعی می‌نمایند تا تصور «فلاکت» و بدبختی مطلق را به مخاطب سینمایی خود آنچنان حقنه نموده و ایشان را به آنچنان چنین باور هیچ‌اِنگاری در زندگی خود برسانند که اساسا دیگر هیچ امید و امیدواری برای ایشان متصور نباشد. تولیداتی که تحت عنوان «ژانر فلاکت» قابل دسته بندی هستند و بعضا حتی با وقاحت هرچه تمام مسیر خودکشی را به عنوان تنها گزینه خلاصی از چنین شوم‌بختی و بدبختی مطلقی به مخاطبان خود پیشنهاد می‌دادند! این در حالی است که مراد از «انتظار فرج» ، هم «فرج نهایی» است که «ظهور حضرت» است و هم «فرج بعدالشّدّة» است؛ یعنی «فرج» بعد از حوادث دشوار و حوادث همه‌گیر، مثل همین حوادثی که امروز در دنیا وجود دارد که خیلی‌ها را مأیوس می‌کند، خیلی‌ها را وادار به خودکشی میکند، لکن وقتی که «انتظار فرج» وجود دارد، انسان می‌داند که این حادثه بلاشک تمام خواهد شد.

حماقت صورت گرفته در حفظ منصب و بقای مدیریت «بانیان وضع موجود» در عرصه‌های مختلف اجرایی، قطعا تبعات جبران‌ناپذیری را برای «دولت سیزدهم» به همراه خواهد آورد و عواقب «بُلندمدت» آن بسیار بیشتر از چیزی خواهد بود که امروزه و در «کوتاه‌مدت» رسانه‌ای گردیده است. پس اگرچه حرکت آرام و «لاک‌پُشت» گونه «دولت سیزدهم» در زمینه انتصابات و تغییر آرایش مدیران اجرایی در بخش‌های مختلف اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و ...، در همان روزهای نخست و در بدو تشکیل دولت می‌توانست به عنوان «ژستی اخلاقی» از «قابلیت توجیه» برخوردار باشد؛ اما واقعیت آن است که برای ادامه‌دار بودن این مشی و گونه رفتاری، هیچ «توضیح عقلانی» نمی‌توان ارائه داد و تنها با استفاده طنزگونه و یا جدی از واژه «قحط‌الرجال» است که می‌توان همچنان منتظر «تغییر وضع موجود» ماند و بجای مرور فرایند انجام «یک بازسازی انقلابی در همه‌ی عرصه‌های مدیریتی» و ... به نظاره نقشه‌های شوم مافیای جای خوش کرده در حوزه‌های مختلف هنری و بالاخص مُهره‌چینی «طیف شاه‌نشینان» در سینما نشست و دید که چگونه نوچه سربازان با حمایت و پشتیبانی ژنرال‌های جای خوش کرده در «خانه‌ها» در تقابل با هر اقدام کوچکی در مسیر «بازسازی ساختارها» به میدان می‌آیند و غیره!