کارگردان فیلم های سینمایی «روز باران» و «رقص شیطان» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: حفره اصلی سینمای ما همین فقدان مطالعه و تحقیق و پژوهش است. قطعاً یکی از دلایلی که باعث می شود تا فیلمنامه ها نتوانند در ذهن مخاطب چندان باورپذیر به نظر بیایند همین فقدان تحقیق و پژوهش است؛ وقتی مخاطب احساس می کند داستان هایی که می بیند واقعی نیستند و کاراکترهای یک فیلم به نوعی بزک شده و تصنعی به نظر می رسند به دلیل عدم تحقیق و پژوهش و مطالعه کافی یکایک دست اندرکاران آن پروژه است.

وی سپس با بیان اینکه نگاه کاسبکارانه به سینما عامل اصلی افول هنرهفتم شده تصریح کرد: تا وقتی در سینما اغلب افراد از شیرهای نفت تغذیه می کنند و حتی کسانی که خود را متعلق به سینمای خصوصی می دانند در پس ماجرا به شیر نفت می رسند و دنبال تصاحب نقدینگی بیشتر هستند وضعیت همین است و نمی توان امیدی برای بهبودی داشت.

براری متذکر شد: کار در سینمای ما به جایی رسیده که رسماً برخی افراد سینما را به سخره می گیرند؛ بنده بارها شنیده ام کسانی هستند که همزمان با پیش تولید یک پروژه نگارش فیلمنامه را جلو می برند؛ این اتفاق اصلاً با هیچ منطق و خردی پذیرفتنی نیست! چطور می شود سناریویی را به پیش تولید برد که هنوز نگارش آن ادامه دارد؟ آیا تا وقتی نگاه کاسبکارانه به سینما وجود نداشته باشد ما می توانیم شاهد چنین فاجعه ای باشیم؟

این سینماگر در بخش دیگری از این گفتگو با طرح این پرسش که کدام مدیر سینمایی وجود دارد که در ۶ ماه گذشته یک کتاب خوانده باشد گفت: من خیلی دوست دارم مدیری در وزارت ارشاد، سازمان سینمایی، صدا و سیما، سازمان تبلیغات و... وجود داشته باشد که کتاب مطالعه کرده باشد و بتوانم با او گفتگو کنم!

وی خاطرنشان کرد: متأسفانه گرایش اغلب اقشار ایران به خوردن پول نفت بزرگترین درد و بلایی است که این روزها جامعه ما را گرفتار کرده؛ بی تردید اگر تحقیق و پژوهش و مطالعه اهمیتی داشت در وهله اول باید از ورود مدیران فاقد مطالعه به سینما جلوگیری می شد؛ اگر افزایش اندیشه و خرد جامعه کمی برای مدیران فرهنگی و سینمایی مهم بود این همه فیلم پوچ و بی محتوا و بی ارزش نباید در سینمای کشور تولید می شد.

کارگردان فیلم های سینمایی «شهر در دست بچه ها» و «جهنم سبز» در پایان این گفتگو افزود: تنها راه نجات هنر این است که جریان آزاد تفکر یک بار برای همیشه جلوی این افراد فاقد خرد بایستد. ما باید بدانیم سینمای ایران در حال سقوط است چرا که اغلب دست اندرکاران آن به پول فکر می کنند و مسائل دیگر برایشان بی اهمیت است و باید این نگرش را یک بار برای همیشه تغییر داد.