نویسنده و کارگردان فیلم سینمایی «نرگس مست» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: امروزه حتی تولید فیلم های کمدی هم برای بسیاری از تهیه کنندگان و سرمایه گذاران صرفه اقتصادی ندارد چرا که تولید یک فیلم کمدی معمولی که فقط ۳-۴ بازیگر کمدی چهره معمولی که مورد وثوق پخش کنندگان و سینماداران هستند در آن حضور داشته باشند حداقل حدود ۲۰ میلیارد تومان هزینه دارد. حالا باید به این میزان ارقام هنگفت تبلیغات و... را هم اضافه کرد؛ پس یک فیلم باید حداقل حدود ۶۰-۸۰ میلیارد تومان فروش کند تا بتواند صرفاً پول تولید خود را به دست آورد. از این رو بنده معتقدم تمامی این کارها یک نوع بازی است.

وی ادامه داد: برخی از افراد به عمد سینما را گران کردند تا با گران کردن سینما بخش خصوصی واقعی را به طور کلی از سینما حذف کنند؛ امروزه ما به جایی رسیده ایم که به جرأت می توان ادعا کرد بخش خصوصی واقعی به هیچ عنوان در سینما وجود خارجی ندارد! سینما در اختیار رانت خواران قرار گرفته؛ آقای فلان که سلطان پسته است و دیگری که سلطان زعفران است با رانت هایی که دارند می آیند وارد سینما می شوند و بخشی از رانت شان را در سینما خرج می کنند. در واقع این افراد به سینما آورده می شوند تا کسانی را به عنوان سینماگر سر کار بیاورند که نباید در سینما حضور داشته باشند و در عوض کسانی که باید در سینما کار و فعالیت داشته باشند بیکار و خانه نشین شوند.

این سینماگر با بیان اینکه این افراد با حمایت همه جانبه مدیران و سیاست گذاران فرهنگی و سینما رسماً سینما را به دو جنبه تفریحی و تبلیغاتی تقسیم کرده اند اظهار داشت: مدیران سینمایی از این وضعیت حمایت می کنند و در جریان این ماوقع هستند. مدیران سینمایی می خواهند فیلم ها به دو شکل باشد یا تبلیغ تفکراتی خاص را که مربوط به جریانی خاص است بکند یا نوعی تفریح کاذب ایجاد کند. اصلاً هم برای کسی مهم نیست که مردم می روند این فیلم ها را ببیند یا خیر؛ چرا که پولی که بابت ساخت این فیلم ها هزینه شده بخشی از رانتی است که آن ها دریافت کرده اند و به هدر رفتن این پول هم برایشان مهم نیست.

دری خاطرنشان کرد: بنده به ضرس قاطع می گویم امروزه وضعیت به گونه‌ای است که شما به عنوان یک فیلمساز اگر بهترین فیلم فرهنگی را هم تولید کنید کسی از پخش و اکران فیلم شما حمایت نمی‌کند حتی اگر فیلم شما را هم پخش کنند کاری می کنند که شما ورشکست شوید و دیگر هرگز نتوانید به سمت ساخت فیلم های بعدی تان بروید و عطای کار در سینما را به لقایش ببخشید.

فیلمنامه نویس سریال های تلویزیونی «کمکم کن» و «پول کثیف» در پاسخ به این پرسش که آیا قصد این افراد آن است که همه سینماگران را به گعده خود وارد کنند؟ متذکر شد: نه اصلاً چنین قصدی نیست چون آن ها درها را به روی سایر سینماگران بسته اند و هیچ فرد غیری را به گعده خود راه نمی دهند. آن ها کاری کرده اند که شایستگی و شایسته سالاری در سینما کاملاً از بین برود. آن ها کاری کرده اند که سخیف سازان بیایند و فیلم های فرهنگی و ارزشمند را نقد کنند و بگویند این فیلم ها خوب نیستند و جلوی این کارها را بگیرند.

وی تصریح کرد: اگر امروزه امثال «فسیل» و «شهر هرت» ها اکران می شوند به دلیل آن است که این ها برای خودشان شأن کذبی را قائل هستند. فیلمسازان این کارها را می‌آورند چون حاضرند با ارقام و دستمزدهای پایین مثلاً دریافت ۵۰ میلیون تومان به عنوان یک اپراتور فیلم ها را بسازند. اما اگر من نوعی بخواهم بروم همین کارها را بکنم نمی‌گذارند یا آنقدر دستمزد پایینی برای کارگردانی پیشنهاد می دهند که شأن یک هنرمند واقعی مانع می شود آن دستمزد را قبول کند و چنین کارهای سخیفی را بسازد.

دری تأکید کرد: جالب اینجا است که کارگردانان این قبیل فیلم ها رسماً هیچ کاری هم انجام نمی دهند و صرفاً به عنوان یک ناظم سر صحنه فیلم حضور دارند تا همه چیز طبق روال جلو برود. معمولاً هیچ تفکر و تدبیری در فیلمنامه‌های این کارها وجود ندارد و یک مشت دری وری و خزعبل به اسم فیلمنامه با یک فرمول از پیش تعیین شده در آن‌ها وجود دارد. از ادای خواننده‌های لس آنجلسی درآوردن تا آوردن دختران فرنگی یا متلک پرانی‌های بی‌مزه و کهنه به حکومت از جمله مواردی است که به کرات در این نوع فیلم ها دیده می شود.

این فیلمساز متذکر شد: تلخ و دردآور است کسانی که دغدغه فرهنگ و هنر و رشد و توسعه آن را دارند باید بیکار باشند و خزعبل سازان مرتب از این پروژه به آن پروژه بروند. همه این اتفاقات به دلیل سیاست گذاری‌های غلط مسئولان فرهنگی و سینمایی است.

وی یادآور شد: خود بنده وقتی فیلم «نرگس مست» را ساختم دغدغه ام از بین رفتن موسیقی ایرانی بود. درست بعد از ساخت این فیلم بود که پدیده‌های مهوعی همچون تتلو و ساسی مانکن و... به وجود آمدند. این خیلی تلخ است که به این فیلم با اهمیت توجهی نشد. به موسیقی سنتی که در واقع اعتبار فرهنگ ملی ما است توجهی نشد و این در حالی است که مسئولان باید به این فیلم به مثابه یک کالای موزه‌ای نگاه می کردند.

دری در پایان این گفتگو تصریح کرد: داعیه داری از فرهنگ و هنر دروغ است. آن ها حتی به فیلم من بیلبورد ندانند. حمایت از فرهنگ یک دروغ بزرگ است. کار من سعی کرده بود دغدغه فرهنگی داشته باشد و ارجی به هنرمندان بزرگ این کشور بنهد اما به آن بی توجهی کردند و بدترین برخورد با آن شد. مسئولان این را برنمی تابند یک اطلاعات خوب فرهنگی توسط یک فیلم به مردم داده شود و درصدد آن هستند که پوچ گرایی و ابتذال را در سینما رواج دهند و این از فیلم های روی پرده مشهود است.