کارگردان مستندهای «جزایر پرندگان» و «دختر بهمنشیر» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: «در پناه نیزار» اثری در ژانر حیات وحش است. این فیلم مستندی کوتاه درباره پرندگانی است که در تالاب‌های شادگان و هورالعظیم زندگی می‌کنند و در همانجا جوجه آوری می کنند.

وی در همین راستا ادامه داد: نکته ای که بنده دوست دارم در اینجا به آن اشاره کنم این است که اینطور مستندها را نباید با مستندهای زیست محیطی اشتباه گرفت چرا که مستندهای زیست محیطی بیشتر به معضلات ناشی از تکنولوژی زدگی و تأثیر آن ها بر محیط زیست اشاره دارند اما مستندهای حیات وحش صرفاً در خصوص حیوانات هستند.

علوانی تولید مستندهای حیات وحش را بسیار پیچیده و دارای معضل دانست و در این باره تصریح کرد: مستندسازان حیات وحش با معضل بودجه مواجهند؛ معضلی که ما داریم نسبت به معضلاتی که دیگر مستندسازان که مثلاً کارهای اجتماعی، قوم نگاری و... می کنند بسیار متفاوت است چرا که آن ها وقت بسیار کمتری را برای تولید فیلم های شان صرف می کنند و کارهای شان مانند ما وقت گیر نیست. این وقت گیری در واقع اولین چالشی است که ما مستندسازان حیات وحش داریم.

وی تأکید کرد: از سوی دیگر تولید مستندهای حیات وحش نیازمند ابزار و امکانات خاص نسبت به مستندهای دیگر است؛ به عنوان مثل ما باید لنزهای ۶۰۰ و ۴۰۰ میلیمتری و لنزهای قوی دیگری که بتوانیم تصاویر را به خوبی ثبت کنیم در اختیار داشته باشیم.

علوانی سپس با بیان اینکه با توجه به اینکه تولید مستندهای حیات وحش هم زمان بر است و هم نیازمند ابزار خاصی است باید بودجه متفاوتی نسبت به سایر مستندها داشته باشد اظهار داشت: متأسفانه ما همواره با برآوردهای بسیار پایین روبرو می شویم. فقط عشق است که ما را به این سمت می برد. شاید اگر مستندسازی عشق این کار را نداشته باشد هرگز نتواند کاری در خصوص حیات وحش تولید کند چرا که ما باید در شرایط بسیار متفاوتی کار کنیم. مثلاً خود بنده تجربه کار در گرمای بالای ۵۰ درجه و رطوبت ۱۰۰ درصدی و حتی سرمای ۲۰ درجه زیر صفر را داشته ام. علاوه بر این ها پیاده روی، کوهنوردی، کمین کردن مانند شکارچیان و... از دیگر مخاطرات کارهای ما است.

کارگردان مستند «کرانه های الوند» و «سواحل خوزستان» متذکر شد: بدیهی است که فیلمی با چنین مختصاتی نیاز به بودجه خاص دارد که متأسفانه این بودجه هرگز به این قبیل فیلم ها اختصاص داده نمی شود و مستندسازان صرفاً با عشق و فداکاری این کار را می کنند. اگر بنده بخواهم در یک جمله نتیجه گیری کنم باید بگویم که شرایط کاری مستندسازان حیات وحش بسیار دشوار است و ما با چالش های جدی روبرو هستیم.

این کارگردان تأکید کرد: همین مستندی که در جشنواره سینماحقیقت حضور دارد را بنده خودم با هزینه شخصی تولید کردم. حالا باز من یک حقوق بازنشستگی اندکی دارم چون کارمند سازمان صدا و سیما بودم و در سال هایی که کار کردم دوربین و لنز و هلی شات خریداری کردم و آرام آرام کارم را پیش بردم. معضل اصلی این است که بسیاری از مستندسازان همین حقوق بازنشستگی را هم ندارند و به همین علت وضعیت برای آن ها دشوارتر است.

علوانی افزود: من مستند دیگری دارم به اسم «کلونی» که ۴ سال است آن را فیلمبرداری می کنم. نکته قابل تأمل این است که این کار را هم با هزینه شخصی خودم تولید کرده ام که در رابطه با پرندگانی است که به صورت دسته جمعی جوجه آوری می کنند.

وی در پاسخ به این پرسش که آیا نهادهای مرتبط با حوزه های زیست محیطی و... هم مانند نهادهای سینمایی نسبت به مستندسازان بی توجهی می کنند اظهار داشت: بله متأسفانه هیچ یک از نهادهای مرتبط از ما حمایت نمی کنند. به عنوان مثال منطقه آزاد اروند که بودجه های میلیاردی دارد باید در این ۲۰ سال برای یک بار هم که شده زنگ می زدند و می گفتند آقای حبیب علوانی شما که ۳۷ سال است در این حوزه مشغول به کار هستید و چندین جایزه ملی دریافت کردید و برای شهرمان افتخارآفرینی کردید بیایید تا ما از شما برای ساخت مستند بعدی تان حمایت کنیم اما اسفا که هرگز این اتفاق نه تنها برای من که برای هیچ یک از مستندسازان اتفاق نیفتاده است.