تهیه کننده فیلم های سینمایی «پاسیو» و «تعارض» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس اظهار داشت: بنده بارها هشدار داده و تأکید کرده ام که سینمای ایران خالی از کیفیت شده؛ همواره روی موضوع کمیت در سینما مانور داده می شود که البته این کمیت هم تنها به فیلم های کمدی باز می گردد که تعدادی بازیگر شناخته شده دارند.

سیدزاده با تأکید بر اینکه اصلاً برای مسئولان مهم نیست که فیلم های تولید و اکران شده چه کیفیتی دارند متذکر شد: همین که یک مشت بازیگر حبابی در فیلم ها باشند و فلان خانم یا فلان آقا که در حوزه طنز کار می کند در آن فیلم باشد برای یک عده کافی است! متأسفانه این ها ذائقه مردم را به شدت تنزل داده اند. مردم به بی هویتی و بی اصالتی و بی کیفیتی در فیلم ها عادت کرده اند و همه این ها به دلیل فقدان ریل گذاری اصولی و مناسب است.

این سینماگر سپس با بیان اینکه ما بیش از ۱۰ سال است که شاهد سینمای واقعی در کشورمان نیستیم تصریح کرد: عاقبت این ره به ترکستان است و جز ورشکستگی مطلق سینمای اجتماعی و دینی و ارزشی هیچ اتفاق دیگری در آینده رخ نخواهد داد. سینما فقط به نفع فروش مطلق کمدی های هجو و فاقد کیفیت و ارزش پیش خواهد رفت و این اتفاق به شدت متأثرکننده است.

وی در پاسخ به این پرسش که به عقیده شما اگر در دولت جدیدی که به زودی روی کار می آید سیاست گذاری های سینما تغییر کند آیا می توانیم شاهد بهبود اوضاع هنر هفتم باشیم یا خیر تأکید کرد: یک عده می آیند و احتمالاً نگاه جدیدی دارند، تفکر جدیدی دارند اما اجازه ریل گذاری جدید به آن ها داده نمی شود. به طور قطع و یقین دست هایی در پشت صحنه در کار است در غیر این صورت وضعیت سینمای ایران این چنین نبود.

تهیه کننده فیلم های سینمایی «شماره ۱۷ سهیلا» و «زندگی جای دیگری است» خاطرنشان کرد: بانیان این وضعیت به دولت های یک دهه قبل برمی گردد. ادامه دهندگان رویه دولت قبل هم کسانی هستند که امروز سر کارند. اگر اراده داشته باشند و تصمیم درست بگیرند می توانند ریل گذاری را عوض کنند، حداقل می توانند غلو نکنند و دروغ نگویند، تحریف واقعیت نکنند و نگویند همه چیز خوب و گل و بلبل است! این حرف اصلاً درست نیست و اوضاع سینما نه تنها خوب نیست بلکه خیلی هم بد و بحرانی است.

سیدزاده در خاتمه این گفتگو با بیان اینکه سینمای ایران امروز به مثابه جسدی است که نباید بیشتر به آن بی حرمتی کرد افزود: ما نباید چشم خود را روی واقعیت ببندیم. این نوع رفتار واقعیت را تغییر نمی دهد؛ ما اگر واقعاً دلسوز سینما و فرهنگ و هنر و تاریخ کهن کشورمان هستیم باید دغدغه مندانه وارد شویم، برنامه بدهیم، انتقاد کنیم و نگذاریم اوضاع از این بد و بدتر بشود.