به گزارش سینماپرس، بازیگر سینما و تئاتر درپاسخ به این سوال که فکر می‌کنید فیلم کوتاه تاثیرگذارتر از فیلم بلند است یا خیر؟ گفت: تاثیرگذاری فیلم کوتاه و بلند از نظر من یکی است ولی عنصر مهم در میان این دو، زمان است که می‌توان در رده بندی فیلم کوتاه را در درجه اول قرار داد؛ زیرا مهم‌ترین رکن در فیلم کوتاه پیش از نقل داستان، مفهوم فیلم است. حتی در بسیاری از فیلم‌های کوتاه، مجال گفتن داستان و حتی شخصیت پردازی وجود ندارد و بر عنصر مهمی به نام موقعیت استوار است و این به نظرم سختی کار در فیلم کوتاه را می‌رساند و هم به آن جذابیت ویژه‌ای می‌بخشد.

وی ادامه داد: درحال حاضر بیشتر کارگردان‌های مطرح، پل پیشرفت خود را ساخت فیلم کوتاه می‌دانند و مدیون آن هستند. تاثیر گذار بودن فیلم کوتاه از زمان کوتاه آن نشأت می‌گیرد که اگر توجه مردم را به این مکتب از سینما جلب کنیم اقبال خوبی در انتظار فیلم‌سازان این عرصه وجود دارد. همچنین در امروزه که مردم در جهان پر سرعت امروزی زیست می‌کنند و حوصله و وقت دیدن فیلم‌های بلند را ندارند می‌تواند پتانسیل خوبی برای دیدن فیلم‌های کوتاه باشند.

وی در ادامه تاکید کرد: جمله معروفی در ذهن دارم و همیشه آن را تکرار می‌کنم که تئاتر و سینما برای همه است؛ اما همه برای تئاتر و سینما نیستند. این جمله مرا که هفده سال از عمر خود را در این راه گذاشته ام می‌ترساند و در دیگر سو دلیل بر ادامه بهتر و انگیزه بیشتر من است. بازیگری دنیای عجیبی دارد، ویترین دارد بسیار جذاب و دل‌ربا و اغوا کننده است، اما برای رسیدن به آن، مسیری سخت و طاقت فرسا و نیاز به پوشیدن پوتین‌هایی از جنس فولاد است، این گفته‌ها، درصد کمی از تعریف این مسیر است. البته بعد معنوی بازیگری برای من همیشه در اولویت بوده که همان مکتب خودسازی و خلاقیت آن است. اینکه با چشمانمان هنرمندانه به جهان می‌نگریم، فلسفه زیستن و فکر کردن پیدا می‌کنیم و در بزرگی و وسعت جهانی به‌نام بازیگری غرق تماشا می‌شویم.

وی افزود: پیشنهاد من حقیر به عزیزانم که خواهان ورود به این حرفه هستند در یک کلمه، تئاتر است، هر حرفه و شغلی اصولی دارد و اصول و مبنای آموختن در بازیگری از تئاتر می‌گذرد در اصل مجوز ورودی‌است برای علاقه‌مندان و البته فیلتری‌است برای اینکه بفهمی برای این هنر و حرفه هستی یا خیر، اولین داشته مهمی که از تو خواهد گرفت زمان و عمر گرانبهاست؛ اما در عوض این عمر، تئاتر می‌آموزد که چگونه نگاه کنی، قدم برداری، صحبت کنی، چگونه فکر کنی و مهم‌تر چگونه به جهان‌بینی هنرمندانه دست پیدا کنی، پوست می‌اندازی و از دریچه‌ای نو به خودت نگاه می‌کنی. در نهایت خودشناسی، موهبت بزرگ این هنر است که ستایش آدمی را برمی‌انگیزد. اگر این موارد عایدی بازیگر باشد به نظر من اگر هزار سال هم عمر خود را در این راه بگذارد باز هم کم است. این مسیر نیازمند تمرین است. تمرین مدام در هر روز و هر لحظه. بازیگری از نظر من یعنی یک روش زندگی.

این بازیگر گفت: من همیشه این سخن زیبای گوته در وصف تئاتر را با خودم تکرار می‌کنم: باشد که صحنه همچون طناب بندبازان به افراد نالایق جرات راه رفتن بر روی خود را ندهد. این جمله تاثیر گذاری است برای همه آنانی که می‌خواهند وارد عرصه بازیگری شوند.

عسگری بیان کرد: باید بگویم که آکادمی‌های خوبی برای بازیگر شدن نداریم و اساتید خوب در آموزش بازیگری، بسیار کم هستند و مهم‌تر هیچ تضمینی برای فعالیت بعد از آموزش وجود ندارد و همه اینها می‌تواند فکر بازیگر را درگیر کند که چگونه در این عرصه و محیط عرض اندام کند و بگوید من هم هستم. هم وارد شدن به فضای کاری تئاتر سخت است وهم سخت‌تر از آن سینما. مثال پوشیدن پوتین آهنی را برای این گفتم که امکان شنیدن نه زیاد است و نباید با نه شنیدن ناامید شوی.