به گزارش سینماپرس، «محمد تقی فهیم» با انتشار یادداشتی با عنوان «اقای رییس! بفرمایید برنامه سینمایی!؟» در روزنامه جام جم به بهانه فرمایشات اخیر رهبر انقلاب در باب اینکه «به جای ده فیلم(ضعیف) دو فیلم (خوب) بسازید» پرداخت و نوشت:

سال‌هاست که دغدغه‌مندان و کارشناسان صاحب‌رای سینما در زمینه ورود و سرمایه‌گذاری دولت در تولید فیلم و خصوصا محصولات ضعیف دور ریختنی یا نهایتا آرشیو پسند، هشدار داده و بارها گفته و نوشته‌اند که وظیفه دولت در سینما نظارت و تنظیم‌گری و سرمایه‌گذاری در پروژه‌های استراتژیک یا به اصطلاح معروف موضوعات سنگین بر زمین مانده است، جز این دولت باید بودجه‌اش را در درجه اول صرف زیرساخت‌ها، اعم از سالن سازی (خصوصا در مناطق محروم فاقد سالن) تا به‌روز کردن تجهیزات و لوازم مدرن و غیره کند، نه اینکه با ورود به ساخت و حمایت از فیلم‌های بی‌ارزش ضد تماشاگر، (که فقط باعث و بانی رزومه‌سازی فلان دستگاه دولتی یا نهاد با بودجه عمومی می‌شود) کند.

فرمایشات اخیر رهبری در باب اینکه «به جای ده فیلم(ضعیف) دو فیلم (خوب) بسازید» را نباید یک نصیحت پدرانه تلقی کرد بلکه تاکیدی است براینکه اثار قابل دیدن و ارزشمند فرمی/ محتوایی به مراتب ارجح‌تر از انبوه فیلم‌هایی است که صرفا آماری شناخته می‌شوند لذا باید این نظریه را به عنوان یک برنامه در دستور کار قرار داد، چرا که برایند تحقیق و پژوهشی سینمایی است. راه‌کار «دو فیلم خوب» اعلام شده، در واقع خلاصی سینما از رنجی است که گرفتار آن است.

طبعا تز «دو فیلم خوب، بهتر از چندین فیلم ضعیف» خیلی شامل حال بخش خصوصی نیست چرا که ذات سرمایه‌ خصوصی در برگشت با سود است، بنابراین بخش خصوصی حتی اگر در تولید انبوه فیلم‌ ورود کند هم (که باید ورود کند) از انجا که دلسوز است از مقطع بررسی فیلمنامه تا به وقت پخش و نمایش چرخه خوبی را تجربه خواهد کرد. خصوصا که بخش خصوصی با حداقل‌ها و صرفه‌جویی تولید را به سرانجام می‌رساند، تکثرگرایی دراینجا توجیه‌پذیر است به‌ویژه اینکه اشتغالزایی را در پی داشته و نهایتا چنین انبوه‌گرایی منتج به خروجی چند فیلم خوب خواهد شد، بنابراین رعایت اصل «دو فیلم خوب» به تاکید شامل ارگان‌های برخوردار از بودجه عمومی می‌شود، خصوصا که در یک دهه اخیر، بخش دولتی با اختصاص بودجه‌های چند ده میلیاردی به پروژه‌های بی‌خاصیت، نوعی رقابت در رشد و ارتقای هزینه‌های تمام شده را دامن زده است. مثلا بازیگران وقتی حرف از فیلم ارگانی می‌شود، توقع دریافت‌های بیشتری را مطرح می‌کنند. دقت و بررسی برآوردهای اخیر ارایه داده شده به فلان نهاد دولتی برای یک فیلم متعارف، حقایق تلخی را افشا می‌کند.

به تایید تولید کننده‌ای خصوصی بیشتر از هشتاد درصد فیلم‌های دولتی ساخته شده چنانچه در بخش خصوصی به منصه می‌رسید، با نیمی از برآورد ارگان‌ها سر از سالن‌های پخش در می‌آورد. مطابق شنیده‌های مستقیم و غیر مستقیم (و به سیاق گذشته) پروژه‌های تمام شده یا در حال فیلمبرداری مصوب شده در دایره سرمایه‌گذاری‌های عمومی از اکنون قابل پیش‌بینی است که در رقابت «دو فیلم خوب» بازنده و ورشکسته خواهند بود.

در واقع فهرست اعلامی حمایت‌های فارابی در سال‌های گذشته را چنانچه غالبا در زمره فیلم‌های ضعیف و بد ارزیابی کنیم، همچنان روند گذشته بر حال و تا پایان سال سینمایی حاکم است، مگر اینکه در برنامه‌ریزی‌های سال آینده تغییرات اساسی رخ دهد، یعنی «بروند سراغ بهترین کارگردان‌ها، بهترین سناریونویس‌ها، بهترین پشتیبان و تهیه‌کننده» تا فیلم‌هایی ساخته شود که با «کارگردانی خوب و مضمون خوب، شیرین و زیبا ساخته شده باشد» دراین صورت ضمن رضایت تماشاگر داخلی و لذت و سرگرمی مشروع مستتر در متن و بطن این اثار، راه جهانی دیده شدن سینمای ایران در بازارهای جهانی هم هموار خواهد شد.

متولیان سینمای ایران یکبار برای همیشه باید بدانند که جهانی شدن الزاما و تحقیقا از راه ملی بودن می‌گذرد. تا سینمای ملی پر تماشاگر نداشته باشیم، نه تنها وارد بازار جهانی نخواهیم شد بلکه برای توفیق در فستیوال‌های ریز و درشت بسیار، باید مرتب باج محتوایی از جیب داشته‌های فرهنگی کشور بپردازیم.