به گزارش سینماپرس، در سیاسی بودن انتخاب فیلم جعفر پناهی برای دریافت نخل طلا، همین بس که اثری فاقد ریتم و جذابیت‌های بصری ـ که بیشتر شبیه یک تله‌تئاتر است ـ تنها به دلیل تخریب اعتبار نظام فرهنگی، قضایی و امنیتی جمهوری اسلامی ایران، مورد تحسین قرار گرفته است.
پس باید توجه داشت که در این انتخاب، هویت سینما، عناصر هنری، و دغدغه‌های زیباشناسی اهمیتی ندارد. آنچه مهم است، همراهی فیلم‌ساز با خواست اربابان نظم نوین جهانی برای لطمه زدن به آبرو و حیثیت یک نظام سیاسی، مردمی و مستقل است و این همه در حالی است که مسئولان فرهنگی، قضایی و امنیتی کشور باید ببینند که چگونه دشمن در کفر خود ثابت‌قدم است و حتی اصول و زبان هنری را ـ که خود تعریف کرده و تفسیر می‌کند و برای رسیدن به اهداف شیطانی‌اش زیر پا می‌گذارد، بی‌آنکه از نگاه ناظر سینماگران، هنرمندان و نخبگان هنری شرم کند.
اما در اینجا، برخی دست‌اندرکاران در حفظ ارزش‌های اخلاقی و هویت پاک و فطری انسان دچار تردید و لغزش شده‌اند! پس در چنین شرایطی که جبهه باطل در دفاع از اصول و سربازان خود، لحظه‌ای کوتاهی نمی‌کند؛ اما در این‌سو، به‌راحتی آرمانها را به کناری می زنند همان طور که ژنرال‌های فرهنگی خودی را خانه‌نشین می‌کنند! و این همه در حالی است که در سال‌های اخیر با پدیده‌ای نوظهور نیز مواجه شده‌ایم: جریانی جوان و بی‌تجربه که در سودای میدان‌داری قبیله خود است. نگرشی خام‌دستانه و سطحی که نه شناختی از فرهنگ و هنر دارد، نه آموخته‌ی معرفت مطهری‌هاست، و نه تجربه‌ی میدانی سلیمانی‌ها را با خود دارد، اما مدعی همه‌ی این‌هاست.
ارسال نظر