رسوایی ده نمکی فیلم ضعیفی ست ولی از اخراجی های دو و سه قطعا بهتر است. فیلم در حقیقت همان فقر و فحشای اوست که این بار به شکل نیمه سینمایی درآمده؛ فواحش فقر و فحشا در قالب دختر و میرشکاک نیز به صورت روحانی فیلم ظاهر شده است.

شخصیت پردازی ضعفی جدی دارد خصوصا در مورد روحانی قصه این ضعف کاملا محسوس است. هدف درام اگر تحول شخصیت دختر است، که در پایان هیچ تحولی رخ نمی دهد و او با همان ظاهر ابتدای فیلم در انتها نمایش داده شده و تنها غرغر کردن های او از خدا و دین به یک سلام دادن به امامزاده تبدیل می شود و بس.

روحانی قصه نیز که معجونی از شخصیتهای واقعی ست آنقدر در خدا غرق شده که از همان ابتدای ورود به قصه تا انتها خصوصا با غیبگویی هایش بیننده را به این اطمینان می رساند که پایش در مسیر نه لغزیده و در پایان هیچ تحولی در او نیز رخ نمی دهد.

کشمکش قصه تنها برای برخی اشخاص همانند شاگرد روحانی بحران خلق می کند که او نیز اثر چندانی در قصه ندارد و حتی روی شک و سپس یقین او به روحانی نیز مانوری داده نشده و پرداختی صورت نگرفته است

اصلی ترین بحران قصه شک و بی اعتمادی مردم به روحانی است که متاسفانه مردم بطور کامل در قصه رسوایی در حد سیاهی لشکرهایی تقریبا بی خاصیتند و روحانی نیز به گونه ای معرفی شده است که از بی اعتمادی مردم نمی هراسد؛ در نتیجه این بحران نیز خود به خود اثر خود را از دست می دهد

دو نکته جالب در این فیلم وجود دارد و آن خلق و خوی لمپنی و دیگری شعار؛

لمپنیسم جاری در رسوایی که ده نمکی گویا قصد ندارد از آن دست بکشد را می توان به وضوح در رفتار شخصیت ها و روابط و نیز در دیالوگهای آنها دید؛ این رفتار و منش را که آشکارا در سری اخراجی ها و در رفتار اکثر مردها شاهد بودیم، این بار در رسوایی و آن هم در رفتار دختر ظهور یافته است و گویا از دید ده نمکی زنان و مردان جامعه به این نوع رفتار ارادت ویژه ای دارند؛ چراکه می خواهد اشخاص بازی را اینگونه به مخاطب نزدیک کند.

 شعارهای فیلم نیز در بسیاری رویدادها از دل قصه خصوصا در انتها، بیرون زده و از فیلم و اثر بخشی آن بشدت کاسته است.