علی عطشانی با فیلم متفاوت «دموکراسی در روز روشن» وارد سینمای بلند حرفه‌ای ایران شد و اثر قابل قبولی را ارائه کرد که البته حضور حجت الاسلام زم به عنوان تهیه کننده از منظر کیفی و نیز حضور کوتاه محمدرضا گلزار در فیلم و آن هم با آن دستمزد بالایی که سر و صدای زیادی به پا کرد در جنبه های تجاری فیلم بی تاثیر نبود.

این کارگردان که گاه بارقه های خوبی در آثارش دیده می‌شود متاسفانه با فیلم «آقای الف» مقهور وجوه سه بعدی کار شد و داستان فیلم «دموکراسی در روز روشن» را در این فیلم به شیوه نامناسبی تکرار کرد.

«تلفن همراه رییس جمهور» دومین فیلم علی عطشانی است که داستانی متفاوت نسبت به فیلم‌های دیگر سینمای ایران دارد و نام آن نیز همین موضوع را تداعی می‌کند. با این حال به دلیل برخی از تلاش‌های نویسنده فیلمنامه برای ارتباط معضلات اجتماعی با خط داستانی فیلم موضوع مطرح شده باورپذیری ضعیفی پیدا می کند و در پایان چهره کاریکاتوریزه ای از مهدی هاشمی که سعی زیادی می کند تا حرکاتش شبیه محمود احمدی نژاد - رییس جمهوری وقت زمان ساخت فیلم - باشد باقی می ماند. به همین دلیل نمایش این فیلم که اظهارات بالا دلایلی بر تاریخ مصرف دار بودن آن است در زمان فعلی موفق نخواهد بود و در حالی که همه در تب و تاب انتخابات به سر می برند و احمدی نژاد مطمئنا رییس جمهوری بعدی نخواهد بود، برای بیننده جذابیت آن چنانی نخواهد داشت.

بیننده کنونی می تواند از بازی خوب هاشمی لذت ببرد و در برخی از لحظه های کمیک احساس شعف کند یا در لحظه های ملودرام احساساتش غلیان کند اما در پایان به نتیجه مشخصی نمی رسد و نمی تواند تشخیص دهد که شخصیت فیلم کار درستی انجام داده یا نه و اگر درست بوده چرا به استحاله شخصیتی می رسد و اگر نادرست بوده پس کار خیر را باید انجام داد یا نه؟ ... و بسیاری از پرسش های دیگری که بی پاسخ می مانند چرا که خط سیر اصلی داستان بر شانه های شخصیتی است که هاشمی نقش وی را بازی می کند و شخصیت پردازی ناقصی دارد که توانایی به دوش کشیدن این بار را از وی سلب می کند.

«تلفن همراه رییس جمهور» داستان تازه ای دارد که می توانست بدون شعارهای سیاسی و اشارات گل درشتش به برخی اتفاقات فیلم خوبی باشد. جابجایی شخصیت‌ها این بار نه به صورت کلیشه‌ای که توسط یک خط تلفن انجام می‌شود و برای همین ظهور اتفاقات تازه می‌توانست ظرفیت ایجاد جذابیت خوبی را برای فیلم به ارمغان بیاورد که متاسفانه این اتفاق نیفتاده است.

نکته مثبت فیلم هم که ایثار است در پایان تداعی گر این مثل است که "چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است" و خانواده ای از هم می پاشد چرا که پدر خانواده حق آنها را خرج عمل کودکی غریبه می کند.

به صورت خلاصه «تلفن همراه رییس جمهور» فیلمی است که مخاطب نمی داند با داستان و به ویژه پایان آن چگونه کنار آید.

انتهای پیام/ن.ف