به گزارش خبرنگار سینماپرس، متاسفانه مشکل عمده سینمای ایران محدود بودن سینما در تهران است و کمتر شاهد این هستیم که فیلمی در شهرستان جلوی دوربین برود. دیگر دلمان برای دیدن جنگل های سرسبز، دشت و دمن در فیلم ها تنگ شده است و فیلم های سینما عمدتاً محدود به دو اتاق و چند لوکیشن شده است و در اکثر فیلم ها شاهد نشان دادن دود و غبار تهران هستیم.به راستی می شود به دور از هیاهوی تهران فیلم دلنشین ساخت.

به طور نمونه فیلم های  «خانه دوست کجاست» ساخته عباس کیارستمی یا «رنگ خدا» ساخته مجید مجیدی از ویژگی های که در بالا ذکر شد بهره مند بوده اند.

سینماپرس در هفته اخیر در گفت وگو با کارگردان سینما به این معضل اساسی سینما پرداخت.

سهیلی: سینمای مشهد می تواند مانند هند تبدیل به مرکز ایالتی شود

«امیراطهر سهیلی» مدیر شرکت سیمیا فیلم مشهد در گفتگو با سینماپرس درباره شرایط تولید فیلم در شهرستان گفت: امکانات ما از نظر تکنیکی در اندازه شهر تهران نیست و مشکل عمده ما نیاز تکنیکی نیست همانطور که مشکل تکنسین هم نداریم ولی گاهی نیاز می شود که برای برخی کارها از یک سری آدم خاص استفاده کنیم و بعضا هزینه نسبت به تهران بالاتر می رود.

وی ادامه داد: سطح مدیران شهر مشهد با مدیران تهران تفاوت زیادی دارد، چرا که نسبت به سینما کم آگاهی دارند. حتی در بافت مردمی هم مانند مدیران با سینما برخورد سنتی دارند همان نگاه سنتی پدری که اجازه نمی دهد فرزندانش در سینما کار کنند در مسئولین سینمای مشهد موج می زند.

کارگردان فیلم «طرقه» یادآور شد: به قول عباس کیارستمی «خط قرمزهاست که هنر را پدید می آورد»، ما در شهری زندگی می کنیم که از کودکی همانطور که قرآن یاد می دهند، شاهنامه و حافظ هم در گوش مان می خوانند  و این خیلی خوشایند است که با بزرگترین درام دنیا از ابتدا در مشهد آشنا می شویم، ما بعد از امام رضا(ع) اسم فردوسی را می شنویم.

سهیلی درباره نگاه مسئولین گفت: مدیران سینمایی مشهد اصلا دغدغه سینما ندارد و این نبود دغدغه از مدیران اصلی شهر آغاز می شود و تا مدیریت سینما، صداوسیما و روزنامه های سینمایی ادامه دارد، ما در مشهد فیلمساز داریم ولی مدیری نیست که به این فیلمسازان اعتماد کند و این تفکر باعث می شود که افراد جذب تهران شوند و ترجیح بدهند که در سینمای شهرشان کار نکنند. مشهد می تواند مانند هندوستان تبدیل به سینمای ایالتی شود.

کارگردان فیلم «یک خیانت منصفانه» ادامه داد: پدیده شاندیز به عنوان قطب مهم سرمایه گذاری در ایران است و چرا نباید در مشهد تولید فیلم داشته باشد؟ مسئولین سینمایی و صداوسیمای شهر می توانند با آنها مذاکره کنند که در سینما هم سرمایه گذاری کنند. در جشنواره سینما حقیقت امسال یک فیلم مشهدی موفق شد و یا ناصر ضمیری فیلمی در مشهد تولید کرد که امسال در جشنواره حضور دارد. برای مثال سال گذشته فیلم «تنهای تنهای تنها» از شهرستان حضور داشت که موفقیت های خوبی را در پی داشت، من در سالی هنرمند برتر سینمایی استان شدم اما هنوز موفق به ساخت سریال و یا تله فیلم در صداوسیمای مشهد نشده ام. شهری که فیلمسازان زیادی را دارد اما شبکه استانی ضعیفی دارد، سینماگر شهرستان منزوی است.

سهیلی درباره سینمای بومی افزود: سینماگر بومی مثل ناصر تقوایی برای سینمای ایران لازم است ضمن آن که ما باید فیلم هایی مثل «تنهای تنهای تنها» داشته باشیم. همانطور که باید فیلمی در مشهد داشته باشیم که همه به زبان مشهدی صحبت کنند و در آن آداب و رسوم شهر هم رعایت شود، من فیلمنامه ای را با این تعاریف ارائه دادم که مجوز ساخت نگرفت!

کارگردان «سوم شخص مفرد» درباره اوضاع تولید در مشهد گفت: امسال از مشهد هفت فیلم در جشنواره حضور دارد اما شرایط تولید خیلی کند جلو می رود. (شنبه 7 دی).

به نظر می رسد مسئولیت می توانند روی چند شهرستان مانند مشهد برای تولید فیلم حساب کنند. ضمن اینکه این نکته را نباید فراموش کرد که استعدادهای فراوانی در شهرستانها وجود دارند. 

 

قنبری: فیلمنامه نویسان توانایی بومی نویسی ندارند

«رهبر قنبری» کارگردان سینما در گفت وگو با خبرنگار سینماپرس در مورد این موضوع که چرا اکثر لوکیشن های فیلم های سینمای ایران در تهران است و کمتر شاهد آثاری هستیم که در شهرستان ها فیلمبرداری شود، اظهار داشت: اولین و مهمترین ماجرا بحث بودجه است که در شهرستان ها بودجه و امکانات کافی وجود ندارد و اکثر تهیه کنندگان سینما هم در شهر تهران مستقر هستند.

کارگردان «او» ادامه داد: نکته بعدی انتقال بازیگران به شهرستان است، این نکته را بگویم که ما بازیگر حرفه ای در سینما نداریم و اکثر بازیگران موجود در سینمای ایران نیمه حرفه ای هستند و  برای هماهنگ کردن هواپیما و سایر کارهای، بازیگران باید هزینه کرد و کلی هم این بازیگران، ادا و اطوار دارند که بعد از دو روز بازی در یک شهرستان نیاز به ریکاوری و چیزهایی از این دست دارند.

کارگردان «روئیدن در باد» در ادامه توضیح داد: مشکل اصلی این است که پول ، سرمایه، دارایی، همه و همه در تهران است و شهرستان ها هم فاقد لوکیشن ها و امکانات مدرن هستند به طور مثال ما در شهرستان مترو یا پل های به روز نداریم.

قنبری تصریح کرد: حتی سیاه لشگر برخی فیلم ها با لهجه حرف می زنند و این کار را خنده دار می کند و یک واپسگرایی و بی انگیزگی در عوامل ساخت یک اثر بلند سینمایی ایجاد می کند.

کارگردان «عروسی حسین» در ادامه افزود: نکته و اشکال اصلی به فیلمنامه نویسان بر می گردد که توانایی نوشتن متون قوی و شاعرانه که به طور مثال موضوع در دل کوه بگذرد را ندارند، نمی دانم چرا این گروه زیاد کتاب مطالعه نمی کنند و فیلمنامه هایی را نمی نویسند که بشود در آن کوه و دشت، پرنده، حیوانات بومی، میراث فرهنگی، دشت و دمن و ... را مشاهده کرد تا برخی کارگردانان از ساخت فیلم سینمایی در دل دود و گازوئیل شهر تهران خلاص شوند.

کارگردان «پرنده باز کوچک» در ادامه افزود: از تمامی این مشکلات که بگذریم، ما فیلم روستایی نداریم مثلاً فیلم سینمایی «خانه دوست کجاست» ساخته عباس کیارستمی را مثال می زنم این فیلم در شهرستان ساخته شده اما نگاه شریف، انسانی و جهان شمولی دارد. اگر یک فیلم سینمایی توانایی نگاه جهانی شدن را داشته باشد دیگر لوکیشن شهرستان معنا پیدا نمی کند. شاید آن روستایی که فیلم را مشاهده می کند، معنا و مفهوم  فیلم را متوجه نشود اما تهرانی ها قابلیت های موجود در فیلم را کاملاً درک می کنند.

قنبری ادامه داد: در جشنواره کودک سال گذشته من تعدادی فیلم از جوانان گمنام دیدم که در روستا ساخته شده بود اما نگاه جهانی داشت، همان گونه که عرض کردم اگر نگاه جهانی در اثری وجود داشته باشد، لوکیشن روستا معنا پیدا نمی کند.

«رهبر قنبری» در پایان این گفت وگو، خاطرنشان کرد: در جمع بندی باید بگویم در شهرستان امکانات فراهم نیست و مشکل اصلی این بحث بنیادین عدم توانایی فیلمنامه نویسان است که توانایی نوشتن آثار بومی در لوکیشن های روستایی را ندارند.«8 دی»

به نظر می رسد فیلمنامه نویسان باید در نوشتن مطالعات بیشتری داشته باشند تا در سناریوهای متنوعی در زمینه سینمای بومی داشته باشیم تا دست کارگردانان برای ساخت این فیلمها باز باشد.

 

حمیدنژاد: تغییر ذائقه تماشاگر شرط لازم برای فیلمسازی در خارج از تهران است

«عزیزالله حمید نژاد» درباره تمرکززدایی تولیدات سینمایی از پایتخت به سینماپرس گفت: علت های بسیاری را می توان درباره این موضوع در نظر گرفت که یکی از دلایل آن تربیت نشدن ذائقه مخاطب است که بیشتر علاقه مند هستند فیلمی با شخصیت های شهری ببیند و این برای تهیه کننده یک شاخصه است. بنابراین اکثر تهیه کنندگان تمایل دارند که فیلمهایشان را در کلان شهر تولید کنند و شخصیت فیلمها هم از این طبقه باشد چراکه فیلمساز به تنهایی تصمیم گیرنده نیست.

وی افزود: سوژه‌ها و قصه های بکری در شهرستان ها وجود دارد که همچنان دست نخورده باقی مانده است. بهتر است تمرکز زدایی شود و درصدی از فیلمهایی که پروانه ساخت می گیرند مختص به موضوعات شهرستانی باشد و با این روش می توان ذائقه مخاطب را تغییر داد.

کارگردان «اشک سرما» ادامه داد: فیلمنامه قوی انگیزه فیلمساز برای تمرکززدایی از پایتخت است و فیلمنامه خوب باید مناسبات فرهنگی و بومی براساس جغرافیای همان شهرستان باشد. اگر در بلند مدت تعداد فیلم های خارج از حیطه کلان شهرها تولید می شود بتواند مخاطب را جذب کند و به نوعی ذائقه سازی کند، چرا که ممکن است در آینده بتوان تولید فیلم‌های با موضوعات بومی و ملی را رواج داد.

حمیدنژاد درباره تفاوت بین کارکردن در شهرستان و پایتخت گفت: کار کردن در شهرستان تجربه های جدیدی را می طلبد و مناسبات تغییر می کند. عوامل باید با انگیزه به سمت ساخت این فیلم ها بروند که دشوارتر خواهد بود. عموما اهالی سینما عادت به فیلمهای شهری و آپارتمانی دارند و این راحت ترین کار برای کارگردان و تهیه کننده برای تولید یک فیلم است. فیلم در فضاهای شهرستانی با وجود دشواری هایی که وجود دارد و حتی افزایش هزینه را هم در پی خواهد داشت اما در نهایت اثر خوب و متفاوتی خواهد شد.

وی درباره تجربیات خودش از «اشک سرما» افزود: این فیلم که در خارج از مرکز ساخته شد فضای سردی را به دنبال داشت و با وجود سختی ها از مخاطبش نتیجه مطلوبی را دریافت کرد.

کارگردان «آناهیتا» با تاکید بر بومی شدن فیلم ها گفت: شخصا اکثر فیلم های من بومی بوده، از فیلم مستند «زندگی در ارتفاعات» در نظر بگیرید تا «هور در آتش» و فیلم «ستارگان خاک» که در دشستان ساخته شد و یا فیلم «شکوفه ها سنگی» در سردشت فیلمبرداری شد اصولا علاقه مند به این فضا بودم ولی در «قله های دنیا» و «آناهیتا» فضای شهر را تجربه کردم.

این کارگردان درپایان گفت: ساخت فیلم در خارج از پایتخت یک تسهیلات ویژه ای را می طلبد تا تهیه کننده هم با آسودگی به سمت ساخت آن برود.«10 دی»

این نکته را بیاد در نظر داشت که با ساخت فیلم در شهرستانها ذائقه مخاطب تغییر پیدا میکند.

اما کارگردان «تنهای تنهای تنها» نظر دیگری دارد

 

عبدی پور: سهم داشتن تمام نقاط جغرافیای از سینما اتفاق رو به جلو است

«احسان عبدی پور» درباره ساخت فیلم در خارج از پایتخت به سینماپرس گفت: شهرستان در صنعت فیلمسازی یک چیز منفک و مجزا که یک مسیر دیگر را طی کند نیست، بالاخره همه فیلمهایی که در ایران ساخته می‌شوند یک سرمایه‌گذار می‌خواهند كه می توان به یکی از این ارگانهای فیلم ساز دولت طرحی را داد و اگر خوب باشد تصویب خواهد شد و کار شروع می شود. در تمام این مراحل کسی نمی پرسد كه اهل كجا هستید؟

وی افزود: حالا اینکه از قضا لوکیشن و رخدادگاه قصه در یک جایی غیر از تهران است یک حرف دیگریست. یعنی به تیم تولید برمی‌گردد. ممکن است شما اهل سبزوار باشید و بخواهید فیلمتان را در سبزوار بسازید یا نه اهل تهران یا بوشهر باشید و باز هم بخواهید فیلمتان را در سبزوار بسازید و این بسته به قصه و سناریو خواهد بود.

عبدی پور خاطرنشان كرد: حالت بعدی این است که فیلم برای تلویزیون ساخته شود، که اتفاقا این قسمتش در شهرستان کلی هم راحت‌تر و سهل تر است. در نهایت می‌خواهم بگم که به لحاظ نرم افزاری راه انداختن یک پروژه ساخت فیلم در تهران یا جایی غیر از تهران تفاوت ماهوی ندارد.

كارگردان «تنهای تنهای تنها» درباره تجهیزات ساخت فیلم در خارج از پایتخت،افزود: مشخص است که پایتخت به لحاظ سخت افزاری و پشتیبانی سینما بهتر است كه این موضوع روند تولید فیلم در خارج از مركز را مقداری کند می كند.

وی در پاسخ به اینكه آیا سینمای ایران نیازمند فیلم های بومی است، گفت: سهم داشتن تمام نقاط جغرافیایی یک سرزمین و بالطبع فرهنگهای وابسته به آن در سینمای هر کشوری در جهان یک اتفاق رو به جلو و زاینده محسوب میشود. اینکه می‌پرسی بهش نیازمندیم یا نه مثل اینه که بپرسید برای غذا خوردن به جز به این پنج نوع غذا به غذای دیگری هم نیاز داریم؟ جوابش این است که با همین پنج نوع غذا هم زنده میمونیم و نمیمیریم ولی مایحتاج بدن تمام برآورده نمی شود. اگر آن یکی غذاهای دیگر هم بود ما رشد و اندام کاملتری نصیبمان می‌شد.

عبدی‌پور درباره اوضاع تولید در بوشهر گفت: اوضاع در بوشهر خیلی خوب است. اسفند دود کردن می خواهد و هزارتا و اِن یکاد! تلویزیون بوشهر از این حرکت و حجم تولید خیلی سهم داشته و دارد. حوزه هنری هم امسال فیلم ساخته است. مهمتر از همه این پشتوانه ها خود ما هستیم. ما که در بوشهر فیلم می سازیم و بیشتر از هر کس یا جای دیگری دلسوز خودمانیم.

عبدی‌پور در پایان درباره تجربه موفق «تنهای تنهای تنها» گفت: تنهای تنهای تنها سرنمونِ یک جریان نیست. خیلی فیلمهای خوب پیش از این هم از سینمای دور از تهران آمد و اثر گذار شد و هنوز هم می آید. ولی به هر حال وقتی یکی به آمار های قبلی اضافه شود باز هم به بچه های گوشه گوشه ایران دلخوشی می دهد. این فیلم اگر و فقط اگر به عنوان یک واحد آماری هم بهش بپردازیم، دلخوشی است برای قد فراز کردن بچه هایی که بار را سنگین تر از آنی که هست و واقعیت دارد می کشند. (14 دی)

به نظر می رسد خود سینماگران هم باید پشتوانه خود باشند.

 

شادروان: دولت کمتر به تولید در شهرستان بها می دهد

«علی اصغر شادروان» کارگردان سینما در گفت وگو با خبرنگار سینماپرس در مورد اینکه چرا اکثر لوکیشن های فیلم های سینمای ایران در تهران است و ما کمتر شاهد ساخت فیلم در شهرستان ها هستیم، اظهار داشت: متاسفانه چه قبل از انقلاب شکوهمند اسلامی و چه بعد از آن همه عوامل و دست اندرکاران سینما در تهران متمرکز شده اند.

وی در ادامه افزود: به طور مثال تائید سناریو و فیلمنامه، تجهیزات استودیوها، مراحل فنی بعد از اتمام فیلمبرداری ، گروه پروانه ساخت و نمایش و پوزتیو همه در تهران مسقر هستند و فیلمسازان هم به ناچار ترجیح می دهند آثارشان را در تهران بسازند.

کارگردان «یوسف هور» در ادامه افزود: یکی از عوامل مهم دیگر این بحث بازیگرها هستند که برای بازی در یک فیلم در شهرستان دستمزد بیشتر مطالبه می کنند و کمتر دوست دارند در شهرستان بازی کنند و این دستمزد بالا باعث می شود که سرمایه فیلم باز نگردد.

شادروان تصریح کرد: از طرفی دولت کمتر به تولید در شهرستان بها می دهد در نتیجه اکثر فیلمسازها شهرستانی مجبور می شوند به تهران کوچ کنند و این کوچ کردن خیلی وضعیت جالبی نیست. به طور مثال خود من اصالتاً خوزستانی هستم اما به دلائلی که عرض کردم به تهران آمدم و حالا در وضعیت منفعلی به سر می برم.

کارگردان «تیرباران» در پایان این گفت وگو، خاطرنشان کرد: عوامل این بحث بنیادین سینما با کارشناسی دقیق می توان در چند شهرستان مثل : مشهد، اصفهان و ...که پتانسیل این کار را دارند متمرکز شد تا شاهد تنوع در لوکیشن ها و فیلم های سینمای ایران باشیم. (13 دی)

به  نظر می رسد باید در این زمینه یک بحث بنیادین شکل گیرد تا شاهد تنوع سینما در تهران و شهرستانها باشیم، ضمن اینکه بازیگران هم برای آمدن به شهرستان ها دستمزد بیشتری طلب می کنند.

 

سیفی: فیلمسازان تنبل شده اند

«حجت الله سیفی» کارگردان سینما در گفت وگو با خبرنگار سینماپرس در مورد اینکه چرا اکثر لوکیشن های فیلم ها در تهران است و کمتر شاهد این هستیم که فیلمی در شهرستان جلوی دوربین برود، اظهار داشت: این موضوع همیشه برای خود من هم جای سوال بوده که چرا این همه فضای قشنگ و جاذبه های توریستی شهرمان را در فیلم ها تماشا نمی کنیم و همه در تهران پر از دود فیلم می سازند.

کارگردان «بچه های جسور» در ادامه افزود: به نظر من دلیل اول این بحث هزینه های بالا در شهرستان است یعنی وقتی قرار است کسی در شهرستان فیلم را بسازد، هزینه اقامت در هتل را دارد، سه وعده باید غذا بدهد، بنابراین در سینمایی این روزها که فیلم ها بازگشت سرمایه آنچنانی ندارند در تولید باید هزینه ها کاهش پیدا کند و به حداقل برسد بنابراین کلید زدن فیلم در شهرستان به صرفه نیست.

کارگردان «سهم من از زندگی» ادامه داد: دلیل بعدی این بحث این است که فیلمسازان ما تنبل شده اند و دوست دارند یک فیلم را با کمترین امکانات بسازند و خیلی تن به جاذبه های توریستی  شهرستان ها نمی دهند.

کارگردان «عروس کاغذی» در ادامه افزود: به طور مثال خود من فیلمی را در کیش ساختم و بعد دوستان فرمودند که از بخش فرهنگی جزیره کیش پول گرفتم حالا من باید ثابت می کردم که از آن بخش پولی دریافت نکردم و مشکلات از این دست فراوان است.

«حجت الله سیفی» در پایان این گفت وگو، خاطرنشان کرد: این ها همه بهانه است. حداقل در فیلم های ما که در خارج از کشور به نمایش در می آید باید جاذبه های توریستی تمام مناطق ایران  وجود داشته باشد تا کسانی که در خارج از کشور فیلم های ما را تماشا می‌کنند، احساس نکنند ایران به این بزرگی فقط  دو تا اتاق و چهار تا خیابان است. (15 دی)

به نظر می رسد خود فیلمسازان خیلی تمایلی برای ساخت فیلم در شهرستا نها ندارند و عمده لوکیشن فیلمها در آپارتمان و چها خیابان است.

 

اردکانی: درصدی از بودجه سالیانه به تولیدات خارج از پایتخت اختصاص یابد

«جواد اردکانی» درباره تمرکز زدایی تولیدات سینمای ایران از پایتخت به سینماپرس گفت: مشکل از جایی شروع می شود که از سابقه فرهنگی و حتی فعالیت های سیاسی،اقتصادی در پایتخت انجام می شود، خیلی به ظرفیت های شهرستانها توجه نکردیم و در واقع ساختارسازی هم نکردیم و این امر باعث شده خیلی از کسانی که توانمندی دارند مجبور شدند که به تهران بیایند و بخش بزرگی از ظرفیت های شهرستان ما در تهران متمرکز شده است.

وی افزود: تا زمانی که ما در شهرستان ها امکان تولید حرفه ای فراهم نکنیم، هنرمندان ما به لحاظ محل زندگی و نوع فعالیت به اجبار به تهران خواهند آمد، به نظرم از طرف وزارت ارشاد،صدا و سیما و سایر نهادهای فرهنگی باید فرصت تولیدات حرفه ای در شهرستان هم فراهم شود و درصدی از بودجه سالیانه به تولیدات خارج از پایتخت اختصاص داده شود تا فیلمسازان برای جذب بودجه تمایل نشان دهند که به کار در شهرستان ها رجوع کنند و از طرف دیگر نیروهایی که در شهرستان هستند به کار گرفته شوند تا مجبور به مهاجرت نشوند.

اردکانی با اشاره به جذابیت های داستانی در شهرستانها خاطرنشان کرد: تنوع داستانی در شهرستان ها می تواند به کلیت فیلمسازی کمک کند، بخش بزرگی از سوژه ها به لحاظ تاریخی و زندگی اجتماعی روز در خارج از تهران اتفاق می افتد، منتها چون به سمتش نمی رویم تمام داستان های ما تهرانی شده است و فرصت های بسیار مناسب را از دست می دهیم.

وی درباره مشکلات ساخت فیلم در شهرستان ها خاطرنشان کرد: مشکلات ناشی از این است که ما در شهرستانها ظرفیت سازی برای تولید نداریم در شهرستانها با انواع کمبودها مواجه هستیم مثل امکانات فنی،لوکیشن،انتخاب بازیگر،سیاهی لشگر و.. در خیلی از شهرستان با سازمانی مواجه نیستیم که بتواند خدمات بدهد و طبیعتا اگر تولید شکل بگیرد این مشکلات برطرف خواهد شد، بعد از یک دوره سخت می توانیم به شرایط مطلوبی دست یابیم به ویژه اگر شهرستان ها از مدیران برخوردار باشند که انگیزه تولید فیلم داشته باشند.

کارگردان «به کبودی یاس» با تاکید بر کمبود سالن های نمایش در شهرستان ها افزود: در خیلی از شهرستان ها متاسفانه یک سالن سینما هم وجود ندارد، در حالی که مردم در آن شهرها علاقه مند به دیدن فیلم در سالنهای سینما هستند، اگر به آمار تعداد سالن ها نگاهی بیاندازیم متوجه وضعیت نامناسب اکران در شهرستان ها می شویم و با توجه نکردن به وضعیت تولید و اکران بخش بزرگی از مخاطبان سینمای ایران را خط زدیم که می توان با توجه به این موضوع به استقبال بیشتر در سینما رسید، با ساخت سالن و حمایت از تولید در شهرستان به شهروندان ایرانی در شهرستان ها احترام خواهیم گذاشت. (16 دی)

امیدواریم در آینده نزدیک با مساعدت مسئولین و سینماگران شاهد تنوع لوکیشن در فیلم ها باشیم تا  همواره چند لوکیشن ثابت و دو اتاق و چند خیابان را در فیلم ها نباشیم. سینمای ایران با مساعدت مدیران و هنرمندان می تواند شاهد تنوع لوکیشن باشد با این مسیر ذائقه مخاطب هم تغییر پیدا خواهد کرد.