خانجهانی در گفتگو با خبرنگار سینماپرس در سینما فلسطین محل برگزاری جشنواره افزود: «من مستند سازی حرفه ای را با فیلم های دینی چون «نماز آخر»، «کسی در راه است»، «خواهران حافظ» و «تکیه کَن» شروع کردم. بعد از آن یک روز برای دیدن بازی استقلال و پیروزی به استادیوم آزادی رفتم و احساس کردم باید یک فیلم پیرامون فوتبال بسازم و بعد از مدتی ساخت آن فیلم به دغدغه من تبدیل شد به طوری که من را به ساخت فیلم های «من لیدر هستم»، «خاطرات یک قاضی»، «کلاه شیشه ای» و «کلید» مجبور کرد.»

وی در ادامه افزود: «بعد از ساخت چند فیلم ورزشی به سمت سوژه های سیاسی رفتم که ماحصل آن ساخت فیلم های «یار دبستانی»، «صندلی شماره ۲۵۷» و «انتهای خیابان پاستور» شد و در نهایت هم فیلم «گزارش یک بازپرس» را تهیه کردم.»

وی پیرامون دلیل انتخاب ژانرهای گوناگون فیلم های خود بیان داشت: «تمام فیلم هایی که می سازم دغدغه ذهنی ام هستند و تاکنون فیلم سفارشی برای هیچ ارگانی تهیه نکرده ام؛ ممکن است این سوال در ذهن شما بوجود آید که «گزارش یک بازپرس» سوژه ای کاملا سفارشی داشته و در حوزه قوه قضاییه تولید شده است اما به حود می بالم که هیچ گونه فیلم سفارشی نساخته ام و کار خودم را در فیلم انجام داده ام.»

خانجهانی اظهار داشت: «خدا را شاکر هستم که بعد از چند سال مستند سازی میان مردم شناخته شده هستم و مردم برای تماشای فیلم های من رغبت نشان می دهند. همه دیدند که سال شماره یک سینما فلسطین مملو از جمعیت بود.»

این مستند ساز در پایان افزود: «مخاطب فیلم های من علاوه بر اطلاع رسانی میان مردم شاید بیشتر مدیران  هم هستند اما واقعا نمی دانم فیلم های من را تماشا می کنند یا خیر. فیلم مستند به شکلی به مخاطب درس می دهد که چگونه باید مشکل خود را رفع کند و شاید یک مدیری که اکنون در وزارت ارشاد است فیلم «آزادراه» من را بیبند و شاید زمانی که به وزارت راه کشور وارد شد فیلم من را به خاطر  بیاورد و در صدد رفع برخی مشلات شهری برآید.»