صدابردار فیلم سینمایی «دختری با کفش های کتانی» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: من اولین جایزه ام را در سال ۱۳۶۶ و در ششمین دوره برگزاری جشنواره فیلم فجر برای صدابرداری فیلم سینمایی «آن سوی آتش» دریافت کردم که مسئولیت مرا در امر صدابرداری بسیار بالا برد و باعث شد تا از آن به بعد بیش از توان و ظرفیتم برای این حرفه وقت بگذارم و همین امر عامل آن شد که در نهمین دوره جشنواره بین المللی فیلم فجر نیز سیمرغ بلورین بهترین صدابرداری را برای فیلم «پرده آخر» به کارگردانی واروژ کریم مسیحی دریافت کنم.

وی اضافه کرد: من از دوران نوجوانی علاقه زیادی به سینما داشتم و سعی می کردم که همواره کارهایم را به نحو احسن انجام دهم اما گرفتن جایزه از جشنواره باعث شد تا انگیزه من برای حضور در سینما بیش از گذشته شود.  

وی با تأکید بر اینکه در آن دوران با توجه به شرایط سخت جامعه و جنگ تحمیلی و کمبودهای شدید، کار در هر حیطه ای بسیار دشوار بود خاطرنشان کرد: ما در آن دوران به هر قیمتی حاضر بودیم برای سینمای ایران از جان و دل مان مایه بگذاریم و شرایط سخت هم مانع از حضور ما در عرصه فرهنگ و هنر نمی شد چرا که تمامی دست اندرکاران سینما در آن دوران باشکوه و طلایی سینما هدف و انگیزه های والایی داشتند که آن ها را وادار می کرد در بدترین شرایط ممکن دست به خلق بهترین آثار بزنند.

آبنار در همین رابطه اظهار داشت: در دوران ابتدایی پس از پیروزی انقلاب اسلامی و زمانی که سینما مجدداً سامان گرفت آنقدر فیلمنامه ها از پتانسیل بالایی برخوردار بودند که ناخودآگاه آثار خوبی در سینما خلق می شد. فیلم ها در آن دوران دغدغه های ذهنی فیلمسازان بودند و هیچ کارگردانی باری به هر جهت دست به ساخت فیلم نمی زند و همه می خواستند که به بهترین شکل ممکن سینما را که نگاهی جدید به جامعه ایرانی و برخلاف دوران رژیم قبل داشت را به مردم بشناسانند.

صدابردار فیلم سینمایی «واکنش پنجم» ادامه داد: اما متاسفانه این روزها شاهد این هستیم که سینمای ایران به واسطه تولید آثار نازل و سطح پایین دیگر آن جایگاه قبلی را در میان مخاطبان سینمای ایران ندارد و از همین رو جشنواره فیلم فجر هم مثل سابق نمی تواند تاثیری در رشد و اعتلای تولیدات سالانه سینمای ایران داشته باشد؛  بخش مهمی از این امر به اقتصاد ضعیف سینمای ایران باز می گردد که تهیه کنندگان حاضر نیستند مانند چند سال گذشته برای فیلم ها سرمایه گذاری کنند و اغلب به سراغ جوانانی می روند که سررشته چندانی از سینما نداشته و به واسطه دستمزدهای پایین شان در فیلم ها کار می کنند.

وی در ادامه افزود: البته من به هیچ عنوان با جوان گرایی در سینما مخالف نیستم اما تهیه کنندگان سینمای ایران می بایست تفاوت میان یک صدابردار باسابقه با یک اپراتور صدا را درک کنند و به هر قیمتی دست به تولید یک فیلم نزنند. همین امر باعث شده تا جایزه های سال های اخیر جشنواره فیلم فجر جنبه واقع گرایانه خود را از دست بدهند و تبدیل به جایزه های تعارفی و یا جایزه های سیاست زده ای بشوند که سیاست گذاران جشنواره آن را بر اساس دیدگاه ها و سلایق خود به برگزیدگان اهدا می کنند.

این صدابردار پیشکسوت سینمای ایران تاکید کرد: البته این امر منافی آن نیست که عنوان کنم من به جایزه فکر نمی کنم و همچنان نیز دوست دارم در سینمای ایران دیده شوم و برای حرفه ای که سالیان دراز عمرم را به پای آن صرف کرده ام جایزه بگیرم اما آنچه مهم است اینکه دیگر قضاوت کردن ها برایم حلاوت خود را از دست داده است چون متاسفانه اغلب داوری ها در جشنواره فیلم فجر با نگاه سیاست زده دبیر جشنواره انجام می شود. متاسفانه جشنواره فیلم فجر طی سال های اخیر دچار عقبگرد جدی شده است و امیدوارم دوباره به دوران طلایی و باشکوه خود بازگردد.

صدابردار فیلم سینمایی «روسری آبی» در خاتمه این گفتگو افزود: پیشکسوتان آنچنان که شایسته است در سینمای ایران دیده نمی شوند و مدیران سینما توجه چندانی به آن ها که به نوعی بنیان گذاران سینمای ایران بوده اند ندارند، هیمن باعث شده که طی سال های اخیر شخصاً بارها به عنوان کاندیدای سیاهی لشگر! برای دریافت سیمرغ در جشنواره شوم اما هیچ جایزه ای از جشنواره ها نگیرم. امیدوارم مسئولین به این مهم دست پیدا کنند که پیشکسوتان سینما همه سینمای ایران هستند و باید به آن ها توجه ویژه ای شود.

گفتنی است؛ آبنار فارغ‌التحصیل از مدرسه عالی سینما  است. وی نخستین کار حرفه‌ای خود را با فیلم «آن سوی آتش» به کارگردانی داریوش عیاری تجربه کرد. وی مدیریت استودیو عروج فیلم را عهده‌دار است که عملیات صداگذاری و میکس فیلم‌ها در آن بصورت دیجیتال Pro Toob HD انجام می‌شود.