فیلم سینمایی "گیتا"به کارگردانی مسعود مددی اولین تجربه سینمایی بلند این فیلم ساز محسوب می شود که در اولین سانس از نمایش فیلم اولی های بخش نگاه نو در کاخ جشنواره برج میلاد به نمایش در آمده است.

فیلم گیتا پیش از هر مقوله سینمایی و دسته بندی در میان ژانر های سینمایی، فیلم سالمی است. فیلمی است که آشکارا دغدغه ای اجتماعی دارد و بجای آفریدن  یک بحران اجتماعی همانند دیگر فیلم های این روزها که به نام فیلم اجتماعی تولید می شوند، سعی در حل و تحلیل یک بحران اجتماعی دارد.
فیلم از نگاهی روان شناسانه و جامعه شناسانه اثر را مورد ارزیابی قرار داده و همین نکته است که فیلم را به فیلم شریفی تبدیل کرده است.

در این میان مشخصا نقش فیلمنامه نویس زن اثر در همکاری با کارگردان برای واقع نمایی یک درام اجتماعی که حول محور یک زن با بازی مریلا زارعی می گردد نقش برجسته ای است.
فیلم اگرچه از دریچه دوربین و نگاه یک کارگردان مرد هویت یافته اما می توان ردپای تفکر و احساس زنانه را در بطن و متن فیلم دنبال کرد.
ارزش اجتماعی فیلم همچنین در نگاه فیلم به نقش زن به عنوان یک مادر بیشتر دیده می شود. جایگاه اجتماعی که شکل دهنده یک خانواده به مثابه جامعه است و می تواند هویت، اصالت و اعتقاد اجتماعی یک فرد را در درون جامعه شکل دهد.

نقش مادر در فیلم بسیار خوب پرداخت شده و فیلمساز با نگاهی تحلیلی و آسیب شناسانه به تحلیل نقش اجتماعی و خانوادگی یک مادر در بستر یک فاجعه خانوادگی پرداخته است.
فاجعه ای که با مرگ پسر گیتا به عنوان تنها فرزند او در خارج از کشور در پرده اول رخ می دهد و به نوعی آغاز یک کنکاش درونی در شخصیت گیتا است که فیلم را با کشش درونی شخصیت و کشش های بیرونی همچون تقابل با همسر، شغل، جامعه و... به جلو پیش می برد. اما نقطه عطف فیلم هنگامی است که مشخص می شود گیتا مادر حقیقی پسر فوت شده نیست و این حقیقت که پسرش پیش از مرگ بر اثر تصادف از این حقیقت پنهانی آگاهی داشته موضوع کشش فیلم را مشخص کرده و به فیلم شخصیت دراماتیک می بخشد. 
حالا گیتا با وجدان خود در کشمکش قرار می گیرد و این فکر که فرزندش راجع به او چه فکری می کرده و چه قضاوتی در مورد او داشته، بحران شخصیتی را به عنوان یک مادر در او ایجاد می کند که در تقابل و کشمکش با چالش های بیرونی همچون نگاه همسرش،خانواده اش، مادرحقیقی پسر که از فرنگ برگشته و دیگر حوادث پیرامون او، جایگاه او را به عنوان یک مادر از لایه سطحی فیلم، به عمقی معنوی برده و نقش بنیادی مادر را در خانواده و اجتماع غنا می بخشد.

همچنین بلوغ یک مادر را در طول درام در ذهن بیننده متبادر می سازد- بلوغ اجتماعی و معنوی یک مادر که همراه با جنینی که در رحم مادرش است، در حال تکامل و بلوغ است. نوزادی که در این روند تکمیلی شکل می گیرد رفته رفته به معنای حقیقی "مادر" در اصالت معنایی قرآنی آن و همچنین اجتماعی اش نزدیک تر می شود. ساختار درام نیز با هموار کردن بستر تعلیق و ایجاد کشمکشهای درونی وبیرونی شخصیت اصلی و شخصیت پردازی های خوب و فکر شده برای شخصیت های اصلی توانسته است به درک مفاهیم ژرف اجتماعی فیلم کمک کرده و فیلم را جذاب و پر کشش کند تا بینننده علاوه بر درک محتوا و همراهی با مضامین اجتماعی فیلم از دیدن یک درام احساسی و اجتماعی نیز لذت ببرد.

میتوان متصور بود که فیلم گیتا در اکران عمومی تعامل بسیار خوب را با مادران و زنان جامعه برقرار کند و حس همدلی و همزاد پنداری این قشر را بیش ازدیگر اقشار جامعه برانگیزد.