کارگردان فیلم سینمایی «جعبه موسیقی» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: یکی از مهمترین دلایلی که برخی از سینماگران فکر می کردند تفکیک این دو بخش می تواند باعث جذب بیشتر مخاطبان شود این بود که فیلم های سینمای ایران همیشه برای مخاطبان جذاب تر از فیلم های خارجی بود و مسئولان فکر می کردند که دلیل عدم استقبال مخاطب از فیلم های خارجی همزمان بودن پخش آن ها با فیلم های ایرانی است؛ اما سال گذشته وقتی جشنواره برگزار شد ما شاهد سالن های خالی بودیم که تنها با حضور تعداد اندکی از اهالی سینما و رسانه چند ردیف از صندلی های آن پر شده بود!
وی ادامه داد: این اتفاق و عدم استقبال مردم از فیلم های خارجی نشان داد که متأسفانه مسئولان و مدیران سینمایی نسبت به شناخت ذائقه مخاطب ایرانی چندان آگاهی ندارند و تفکیک دو بخش ملی و جهانی جشنواره فجر از یکدیگر بدون استفاده از نظارت کارشناسان و تنها بر اساس تصمیمات لحظه ای صورت گرفته است؛ این گونه تصمیمات دقیقه نودی همواره در بسیاری از بخش های فرهنگی و هنری کشور ما دیده می شود که بایستی در جایی متوقف گردد.
موتمن سپس با تأکید بر اینکه تصمیمات غیرکارشناسی لطمات جبران ناپذیری را به بدنه سینما وارد می سازد اظهار داشت: از آنجا که هر تصمیمی بخشی از بودجه سینمای کشور را به خود اختصاص می دهد و ساعت ها وقت و تعداد کثیری از نیروهای فعال سینمایی درگیر اجرای این تصمیمات می شوند بایستی زین پس تدبیری اندیشیده شود که هرگونه تصمیمی در حوزه فرهنگ و هنر با استفاده از نظرات کارشناسان و پیشکسوتان و دغدغه مندان انجام پذیرد.
کارگردان فیلم سینمایی «بیداری» خاطرنشان کرد: ما اینک پس از برگزاری ۳۴ دوره جشنواره فیلم فجر بایستی شکل و روند برگزاری این جشنواره را به درستی تغییر دهیم؛ شکل برگزاری مهمترین رویداد سینمایی کشور ما تنها منحصر به خودمان است و در هیچ یک از کشورهای صاحب صنعت سینما ما چنین روندی را برای برگزاری جشنواره هایشان شاهد نیستیم! مدیران سینمای کشور باید آگاه باشند که این شکل برگزاری جشنواره فیلم فجر نه تنها نمی تواند برای سینمای ما کارآیی داشته باشد بلکه در دراز مدت آسیب های جدی را به سینما وارد خواهد ساخت.
وی ادامه داد: ما باید در پی آن باشیم که اعتبار جشنواره فیلم فجر را ابتدا در سطح کشور و سپس در سطح منطقه و سپس در جهان افزایش دهیم و بر همین اساس بایستی یا جشنواره مان را مانند جشنواره هایی مثل «اسکار» برگزار کنیم که پیش از برگزاری شان همه فیلم ها اکران شده و بر اساس نظرات آکادمی بهترین های سال انتخاب می شوند و یا باید شیوه جشنواره هایی مانند «ونیز» را پیشه خود سازیم که از کشور خودمان نهایتاً ۳ فیلم را در بخش اصلی جشنواره قرار دهیم و سایر فیلم ها را به کشورهای دیگر جهان که متقاضی حضور در جشنواره فجر شده اند اختصاص دهیم.
موتمن تأکید کرد: این نوع شیوه برگزاری قطعاً در ابتدا باعث ایجاد یک نوع همهمه در سینمای ایران خواهد شد اما از آنجا که شیوه درستی است پس از مدتی کوتاه می تواند نظرات مثبت اکثریت اهالی سینما را با خود در پی داشته باشد و به اعتبار عنوان «فجر» در جهان کمک کند.
کارگردان فیلم سینمایی «آخرین بار کی سحر را دیدی؟» در بخش دیگری از این گفتگو با بیان اینکه امسال فیلمش را برای حضور در جشنواره جهانی فجر تحویل دبیرخانه نداده است اظهار داشت: از آنجا که مطمئن بودم جشنواره امسال هم نخواهد توانست مخاطبان را به سالن های سینما بکشاند ترجیح دادم که «آخرین بار کی سحر رو دیدی؟» را به جشنواره نفرستم و این فیلم تنها یک نمایش برای مهمانان خارجی جشنواره خواهد داشت.
وی در خاتمه این گفتگو متذکر شد: اکران فیلم های سینمایی ایرانی در جشنواره جهانی فجر تنها می تواند باعث از دست دادن بخشی از مشتری های اکران فیلم شود و قطعاً عایدی دیگری برای صاخبان آثار متقاضی حضور در جشنواره نخواهد داشت؛ جشنواره جهانی فجر حتی نتوانسته شور و التهاب بخش ملی که در بهمن ماه برگزار می شود را در جامعه ایجاد کند و وقتی حتی در این زمینه موفق نبوده نمی توانیم انتظار بالاتری از آن داشته باشیم.
نظرات