حضور فیلمساز مطرح اهل شیلی میگل لیتین در ایران که به دعوت جشنواره عمار چند روزی است به کشور ما آمده فرصت بسیار مغتنمی است تا رهروان سینمای انقلاب و مقاومت بار دیگر حول محور این کلیدواژه های فرهنگی تفکر و تجمع آرا کنند و با مرور رخدادهای انقلابی در سینمای جهان از آمریکای لاتین گرفته تا دل خاور میانه جایگاه این سینمای مردمی را در جهان مطرح و تثبیت کنند تا همواره تجلی سینمای انقلابی را در برابر سینمای تجاوزگر و سلطه جوی هالیوودیسم به رخ جهانیان بکشند.

میگل لیتین برای بسیاری از فیلم سازان دغدغه مند حوزه انقلاب و مقاومت نیازی به معرفی ندارد، اما در  رابطه با منش و شخصیت حرفه ای و فرهنگی لیتین گفتن این جمله کافی است که او بیانیه سینمای مردمی را با سینمای انقلابی یکی می داند و همیشه سینمای پیشرو و سازنده را از دستآوردهای سینمای انقلابی یاد می کند، سینمایی که هدفی به غایت والاتر از سینمای تجاری و جشنواره ای دارد. حتی  رصد فعالیت های دیگر لیتین در کنار فیلمسازی و چهره ای که از خود به جهانیان شناسانده نیز می تواند گواه همین موضوع باشد که برای او سینمای انقلابی نه تنها یک ایدئولوژی و راه هدفمند است بلکه یک حرفه و مجاهدت مقدس قلمداد می شود که حاضر است برای محقق شدن آن در تمام جهان به همه کشورهایی که دایعه انقلاب دارند سفر کند و با فیلمسازان همقطار و هم دغدغه اش به گفتگو پیرامون تبیین این نظریه از ساحت کلام به تصویر بپردازد.

لیتین در مصاحبه ای بیان کرده که معتقد است تمام سینما باید انقلابی باشد و کار کرد هنر سینما در شکل متعالی اش همین انقلابی بودن آن است. این نظر که در پی بیانیه سینمای انقلابی او مطرح شده است نشان از آن دارد که رسالت هنر نه تنها در مشرق زمین و نه تنها در اعصار گذشته و در میان هنرمندان قدیم و دوران کلاسیک، که در امروز جهان هم مصداق عینی دارد آن هم در رابطه با هنر پیچیده و به روزی مانند هنر هفتم یعنی سینما.

بماند که همین سینما در ابعاد گسترده ای اکنون زیر یوغ و تسلط تفکر آمریکایی است، تفکری که از آن هالیوود با آن رویکرد سلطه جو و متجاوزگرایانه اش زاییده می شود و در پی تسخیر فرهنگ های اصیل جهان و پایمال کردن آنچه مقدس است برآمده تا به قول لیتین نزدیکی میان انسان های زمین را برچیند و میان بشر از هر قومی تفرقه و دشمنی ایجاد کند. چراکه مردم شیلی مثالی در این باره دارند که می گویند، مردم از زمینند نه زمین از آن مردم.

سینمای انقلابی اکنون پس از پشت سر گذاشتن دوره ای در جهان و گذر از جنگ های سرد، جنگ های جهانی، کودتا ها و انقلاب های بزرگ در جهان به بلوغی رسیده است که از وجوه مشترک بسیاری در سرتاسر دنیا برخوردار است. سینمای شوروی، لهستان، الجزایر، آرژانتین، برزیل، شیلی، فلسطین، ایران و دیگر کشورهایی که انقلاب یا کودتایی را تجربه کرده اند و ملتی دردکشیده از پس ظلم ها و تجاوزات را در آغوش خود دارند همه بسترهای زنده و باالقوه ای برای تجلی نسل نویی از سینمای انقلاب و مقاومت در جهان هستند تا درهزاره سوم بتوانند شاخ های بلند سینمای سلطه هالییود را بشکنند و از فراز آن به روشنایی و درخشندگی برسند که همواره بر تارک هنر متعالی از دیرباز می درخشیده است.

هنری که میگل لیتین تمام عمر خود را چه در عرصه تئاتر و نمایش و چه در عرصه هنر سینما صرف ترویج، گسترش و دیده شدن آن کرده است همان هنری  است که احتیاج امروز سینمای جهان و ملت مستضعف جهان است. سینمای مردمی قائل بر عمومیت داشتن آزادی برای همه و رهایی از زیر یوغ تجاوز و سلطه در جهان است.
در همین راستاست که جشنواره مردمی عمار برای اختتامیه بخش بین الملل خود از چهره ای همانند لیتین دعوت می کند و این فیلمساز شناخته شده بین المللی که دیگر جوایز سینمایی جهان از جمله اسکار و ونیز برایش رنگ باخته اند، با آغوش باز دعوت این جشنواره مردمی را می پذیرد، چراکه عمار و عماریون سینمای ایران هنوز هم برای مردم، مستضعفین، آزادی و مبارزه با سلطه ارزشی والا قائلند و برای آن جهاد می کنند. سینمایی که در ایران عمار به دنبال آن است شاید همان سینمایی نباشد که لیتین و شاگردان جوانش در آمریکای لاتین برای آن تلاش می کنند و خود را پروار و بالغ می سازند، اما قطع به یقین همه این مهره ها دانه های یک تسبیح هستند که در پی هم با نخ تسبیح«انقلاب و مقاومت» به یکدیگر مرتبت می شوند و می توانند با همین هم پوشانی و پشتیبانی به حلقه وصلی بدل شوند که سینمای متعالی جهان را بر سینمای سیاه سلطه که بر زینی جز  زر و زور و تزویر سوار نیست پیروز سازند و هنر سینما را به جایگاه اصیلش که تعالی روح بشر و تزکیه نفس آدمی است برسانند.

شب لیتین بی شک با گردهم آمدن سینماگران دغدغه مند انقلاب و مقاومت بزنگاهی است برای رویشی نو از سینمای مردمی انقلاب و هشداری است برای آنان که از تجارت و صنعت سینما برای ترویج و تسلط نفاق و شرک و سیاهی سود می برند.