همانگونه که در بخش اول این گزارش با عنوان بازی در زمین دشمن و حرکت گام به گام به سمت برهنگی/ چرا با عدم تعریف جرم فرهنگی، ولنگاری فرهنگی به جامعه تحمیل می شود؟ تقدیم گردید؛ در دوران تدبیر و امید، جریان شبه روشنفکری حاکم بر سینما و تئاتر وارد عمل شده و به تجلیل و زنده نگهداشتن یاد گلشیفته به استفاده ابزاری از خانواده فراهانی پرداخت. اولین حضور جدی خانواده فراهانی در رمضان سال ۹۲ در تلویزیون و سپس همراه با نمادهایی از گلشیفته فراهانی در جشنواره فیلم فجر سی و دوم به عنوان اولین جشنواره کلان و نمود رویکرد فرهنگی و هنری دولت یازدهم رقم خورد.

حضور وی در این فیلم تاریک و سیاه که حتی از دیدگاه فرم هم قابل دفاع نیست، عجیب نبود چرا که وی پیشتر نقش های مشمئزکننده تری را نیز بازی کرده بود و هنر بازیگری خود را در آنها به نمایش گذاشته بود. آنچه عجیب بود حضور پدر و مادر وی در مراسم افتتاحیه این فیلم و اولین تایید رسمی اعمال و رفتار دخترشان و البته پاسداشت هنرنمائی های او بود.

البته در آن زمان کسی از تهیه کننده و کارگردان سریال و دیگر عواملی که در انتخاب بازیگران نقش داشته اند نپرسید که آیا در انتخاب هنرپیشه برای شخصیت های فیلم، قحطی بازیگر رخ داده بود که در دوران معطلی و بی کاری بازیگران سرشناس سینمای کشور، فهیه رحیم نیا به عنوان مادر دلسوز فیلم انتخاب شود و یا آنکه وی دارای نبوغ هنری ویژه ای‌ بوده که تنها سازندگان این سریال آن را درک و فهم کرده اند!؟

و شاید هیچ کسی تعجب نکرد که چرا به جای شقایق فراهانی، بازیگری با عقبه دینی بهتر در نقش مریم انتخاب نشد که مخاطب با دیدن نقش مریم، برایش اعمال آن باور پذیرتر می‌شد و نه آنکه با دیدن وی ذهنش به سمت خواهر او سوق پیدا کند؟

جالب این بود که این خانواده پر حاشیه توسط ارگان های رسمی کشور مورد حمایت واقع شدند در حالیکه تعدادی از هنرمندان کشور، تنها به خاطر بازی در بعضی فیلم های شفاف کننده ی فتنه ی ۸۸ مورد حمله فاشیستی شبه روشنفکران قرار ‌گرفتند.

اما پس از سریال رمضانی پرمخاطب ترین شبکه تلویزیونی، این بار در جشنواره فیلم فجر المان هایی ظریف و حساب شده از گلشیفته حضور داشت. شخصیت رزا در فیلم سینمایی اشباح، ساخته داریوش مهرجویی، کاملا به تقلید از گلشیفته فراهانی طراحی شده بود، شخصیتی که بازیگر آن، هنگامه حمیدزاده، در میان بهت کارشناسان، موفق به دریافت دیپلم افتخار بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد.

جالب آنکه نام پدر گلشیفته فراهانی، یعنی بهزاد فراهانی، در تیتراژ انتهایی فیلم اشباح به نمایش درآمد و جالب تر آنکه در این دوره از جشنواره، شقایق فراهانی، پس از چند سال رکود، با ۶ فیلم پرکارترین بازیگر زن و یکی از سه بازیگر پرکار جشنواره بود. البته شباهت کاراکتر مرونا در فیلم چندمترمکعب عشق به گلشیفته فراهانی نیز قابل توجه بود.

البته پیشتر نیز این اتفاق تکرار شده بود به طوری که می توان گفت گویا جریانی در سینمای جمهوری اسلامی قصد دارد بازیگران جوان زن را به تقلید از سبک و حال بازیگری وی سوق داده و جهت دهی نماید؛ چرا که پس از پناه بردن  گلشیفته به مهد سینمای روشنفکری، در برخی فیلم های سینمایی بازیگران جوان زن از شیوه رفتار و گفتار وی تقلید  کردند که در این باره می توان به نوع بازی آناهیتا افشار در فیلم برف روی کاج‌ها، کاری از پیمان معادی، هم بازی گلشیفته فراهانی در فیلم درباره الی، که در جشنواره بیست و هفتم فیلم فجر شرکت داشت، اشاره کرد.

خانواده فراهانی در همین جشنواره فیلم فجر نیز در اپیزودی از فیلم "خانوم" به صورت خانوادگی حضور پیدا کردند، فیلمی که هنگام نمایش آن، سالن برج میلاد مملو از اهالی رسانه شد. در این فیلم بهزاد فراهانی، بازیگری که در جشنواره تئاتر فجر همین سال حضور فعالی داشت، در نقش پدری مهربان، مخالف مهاجرت داماد ورشکسته اش بوده و شقایق فراهانی نقش همسری دلسوز، مهربان و سازگار را ایفاء می کند.

اما اندکی پس از پرکاری خانواده فراهانی، انتشار تصویر تمام برهنه گلشیفته فراهانی در ادامه برهنگی ها و بی حیایی های پله ای و مرحله به مرحله او بار دیگر این به اصطلاح هنرمند را بر سر زبان ها انداخت و تصویر برهنه او را میلیون ها ایرانی مشاهده کردند. تا جایی که فمینیست ها نیز دست به توجیه پرده دری های وی زده و چنین اقداماتی را برای حل مشکلات زنان غیرسودمند دانستند.

پس از آن از یکسو گلشیفته فراهانی در کمال آسودگی به هنرنمایی های گناه آلود خود ادامه داد و از سوی دیگر همچنان در محافل هنری داخل کشور یادش گرامی داشته شد و در شبکه های اجتماعی طرفدارانِ بی عفتی و بی غیرتی، شجاعت وی در پرده دری را ستودند و گاها به حال وی حسرت خوردند که برای اطلاع از نظرات این جماعت، رجوع به صفحه فیس بوک گلشیفته کفایت می کند.

البته ممکن است برخی افراد ساده اندیش که توانایی کلان نگری نداشته و یا هنوز در مغلطه ها و سفسطه های قدیمی حریم خصوصی و آزادی و زندگی شخصی و ... گیر کرده اند، نتوانند درک کنند مگر گلشیفته چه جرمی مرتکب شده است؟ مگر او اختلاس کرده؟ از دیوار کسی بالا رفته؟ هتک حرمت کسی را کرده؟ به کسی تهمت دروغ بسته؟ در دادگاه شهادت دروغ داده؟ خیانت در امانت کرده؟ باعث گسترش فقر در جامعه شده؟ و ... مگر چه اشکال دارد که رسانه ها پیگیر دیدار گلشیفته و همبازی دوران کودکی اش که بازیگر محبوب سریال نمایش خانگیِ این روزهای کشور است، در جشنواره کن باشند؟ مگر چه اشکال دارد که اخبار گلشیفته نیز مانند سایر بازیگرانی که داخل کشور فعالیت دارند، در سایت ها و وبلاگ های مربوطه منتشر شده، فیلم هایش برای دانلود گذاشته شود و ... مگر محبوب بودن جرم است؟!

همان طور که پیشتر اشاره شد عدم تبیین حدود جرم فرهنگی مبتنی بر تعالیم الهی برای مسئولان، هنرمندان و مردم باعث می شود تا بسیاری از افراد دچار شبهه شده یا مغلطه های صورت گرفته از سوی هوادارانِ بی حیایی های گلشیفته فراهانی را منطقی بپندارند. مشخص نیست متولیان عرصه فرهنگ و هنر جمهوری اسلامی این تبحرِ مثال زدنی و ویژه را از کجا آورده اند که می توانند جمع کردن گناه با هنر را بپذیرند.

اما در روزهای اخیر نیز بده بستان پدر و دختر و تمجید از یکدیگر مجددا مجالی را برای آلوده کردن اذهان بسیاری از جوانان و نوجوانان فراهم ساخت. ابتدا پدر به تعریف از هنرِ دخترش پرداخت و ایشان را اعجوبه بازیگری و جوان ایرانی مقتدر ترسیم نمود و اعتراض آمران به معروف را چرت و پرت نامید و در ادامه دختر نیز متواضعانه اعلام کرد هرچه دارد از پدر دارد. تا اینجای کار مساله بدی نیست، پدری از دختر خود ولو دختری آلوده به گناه و بی حیا و ناقض حدودالهی تعریف کرده و دختر از پدرش قدردانی نموده، اما موضوع زمانی به دامنه جرم فرهنگی ورود پیدا می کند که بدانیم این تعریف و تمجیدها نه در محفلی خصوصی با ناظران اندک بلکه در فضای رسانه ای و شبکه های اجتماعی و در مقابل میلیون ها انسانی صورت گرفته که بسیاری از ایشان در مرحله نوجوانی به سر برده و با سوق پیدا کردن به هتاکی و فسق از جنس آنچه که گلشیفته و پدرش به نام هنر به این نوجوانان و جوانان غالب می کنند، به هلاکت خواهند رسید و رستگار نخواهند شد.

امروز دیگر حساسیت برهنگی های گذشته گلشیفته وجود ندارد، دیگر برای جامعه عادی سازی شده و هنگامی که پدر دختری مدافع عریانی وی بوده و این هنر را بستاید، به جای آنکه دختر را از خود رانده و مورد لعن و نفرین قرار دهد، پس لابد کار دختر درست بوده و هنرمندانه! چه تعبیر دیگری از این تعامل پدر و دختری در جامعه ایرانی می توان ارائه داد؟ در جامعه ای که پدر حافظ شرافت و عصمت دخترش است، پدری پیدا شده که آشکارا عریانی دخترش را تائید می کند آنهم به علت هنرمندانه بودن این عریانی، یکی از نتایج این اقدام عادی سازی ترویج گناه در لباس هنر از یکسو و تغییر و تلطیف بخشی از نگاه های منفی نسبت به برهنگی گلشیفته از سوی دیگر است.

به تعبیر بهزاد فراهانی در پاسخ به خبرنگاری که از او می پرسد آیا حاضر است فیلم های گلشیفته را همراه خانواده و نوه هایش تماشا کند؟، نباید به دختر ایشان پرداخت بلکه باید دنبال فسادهای میلیاردی و ساماندهی فقر و فلاکت و بدبختی در کشور بود. به راستی چه اهمیتی دارد یک دختری که با رضایت والدینش در فرنگستان مشغول امورات هنری است، بیاید و هراز چندگاهی جلوه ای از عریانی را به نمایش بگذارد؟ آنهم زمانی که کشور درگیر مشکلات فراوان اقتصادی است و این دقیقا همان منطقی است که بر اساس آن فراهانی پدر، به توجیه اعمال گلشیفته پرداخته و برای توجیه بی اهمیت بودن رفتار دختر خود از برای خبرنگاری استدلال می نماید!

اما گویا نقش آفرینی گلشیفته در دامن زدن به ولنگاری فرهنگی و طبیعتا تسریع اضمحلال فرهنگی و نابودی مؤلفه های فرهنگ زندگی اسلامی ایرانی به عرضه برهنگی ختم نشده و نامبرده عهده دار مسئولیت های دیگری نیز در این زمینه هست که در این باره می توان به ساخته شدن فیلم حلاله در آینده ای نه چندان دور با هنرنمایی وی اشاره کرد. به این ترتیب در سال ۹۵ که در آن چندین بار رسانه های وابسته به جریان روشنفکری بازگشت گلشیفته را در دستور کار قرار دادند با گذشت از نیمه به حمایت بزرگترین جشنواره سینمایی کشور از جشنواره ای که مهمترین دستاوردش تولید فیلمی با هنرآفرینی این بازیگر است ختم شد.

به راستی کدام یک از این دو حالت برقرار است؟ آیا متولیان سینمایی و حامیان این جشنواره نفوذیان عرصه فرهنگ و دشمنانی آگاه هستند یا دوستانی نادان که بدون علم و اشراف کامل، بر مصادری نشسته اند که لایق آن نبوده و عرضه صیانت از فرهنگ خودی را ندارند؟ این افراد در زمان برگزاری جشنواره تاجیکستان خواب بوده اند؟

در هر حال بحث روی علم یا جهل متولیان فرهنگ نیست، بلکه صحبت در باب نقش آفرینی جدید گلشیفته فراهانی است که به نظر می رسد این بار قصد دارد برای بازگشت هنرمندانی که در خارج از کشور به انواع آلودگی ها و گناهان تن داده و هنرشان را به خدمت ترویج گناه درآورده اند، خط شکنی نموده و نشان دهد راه بازگشت باز است و حتی اگر در بیرون از مرزهای ایران برهنگی را تجربه کرده باشید، می توانید شاید حتی با استقبال متولیان امر به کشور برگردید.

بر این اساس باید پذیرفت که متاسفانه با گذشت نزدیک به ۴۰ سال از استقرار نظام و تشکیل جمهوری اسلامی، همچنان در نگاه مدیران، متولیان، اصحاب رسانه، هنرمندان و حتی بعضاً خواص فرهنگی جامعه مفهومی به نام جرم فرهنگی تعریف نشده و اطلاق عنوان مجرم فرهنگی امری عجیب و غیرمعمول است.

پس نباید فراموش کرد که همین جهل و ناآگاهی از جُرم فرهنگی است که موجب می شود تا یکی از نمایندگان مجلس که به واسطه ی رانت آقازادگی خود، همواره در حوزه های مربوط به فرهنگ از ساپورت گرفته تا گشت ارشاد و ... ورود پیدا کرده و با یدک کشی عنوان پدر شهید خویش و ربط خود به فضل پدر، در خردادماه ۱۳۹۵هجری شمسی، طی پاسخ به سوالی گفت: « اگر حتی خانم گلشیفته فراهانی هم توبه کند هیچ اشکالی ندارد و می‌تواند برگردد به دامان اسلام البته این را باید از فقها سؤال کنیم ولی فکر می‌کنم هر گناهی قابل توبه کردن است.» و تنها چند روز پس از این سخنان بود که گلشیفته فراهانی در مصاحبه با یک رسانه فرانسوی اعلام کرد دیگر برهنه نمی شود!

در مجموع بار دیگر باید تاکید کرد تا زمانی که ابعاد جرایم فرهنگی بر حسب تاثیرات مخربی که مجرمان فرهنگی بر پیکره فرهنگ جامعه وارد می کنند تعریف، تدقیق و تبیین نشود، همچنان باید شاهد بود که گناهکاران و طالبانِ رواجِ زشتی ها در جامعه مومنین گستاخانه حدودالهی را زیرپا گذاشته و این عمل قبیح را آشکارا در رسانه های عمومی به عنوان هنر جا زده و از آن دفاع کرده و در نهایت به آمران به معروف تاخته و ایشان را بابت مطالبه گری گزاره ای حق مواخذه نمایند و البته در این میان مدیرانی که اساسا قائل به جرم فرهنگی نیستند آشکار و نهان از این افراد حمایت کرده و یا زمینه ساز فعالیت مجدد ایشان در حوزه های مختلف فرهنگ و هنر باشند.