فیلم سینمایی مادری به کارگردانی رقیه توکلی شب گذشته در سالن مرکز همایش های برج میلاد برای اهالی رسانه به نمایش درامد، این فیلم که اولین تجربه کارگردانی فیلم بلند فیلمسازش به حساب می اید روایت زندگی پر فراز و نشیب دو خواهر است که یکی در آستانه طلاق با داشتن یک فرزند و خواهر دیگر که کوچک تر است در آستانه ازدواج با نامزدش است.  
خواهر بزرگ تر که هانیه توسلی نقش او را ایفا کرده است با داشتن بیماری مهلک آن را از همسرش پنهان میکند و به بهانه ناسازگاری در زندگی زناشویی شان مدتی از همسرش فاصله گرفته و سپس تصمیم به جدایی می گیرد.
خواهر کوچکتر که گویی به علاقه و وابستگی زیادی به خواهرش دارد با این تصمیم او سرخورده شده و به مهر نامزدش پناه میبرد. اما در همین هنگام است که از رابطه پنهانی نامزدش با دوست قدیمی خود مطلع می شود و با ناراحتی و دلسردی از نامزدش جدا می شود.
او که شوهر خواهر خود را مردی شریف و مهربان می شناسد متوجه دلیل مشکلات زندگی آن ها و درخواست خواهرش برای جدایی نمی شود. تا این که به طور اتفاقی از دکتر خانوادگی شان میشنود که خواهرش مبتلا به بیماری لاعلاجی شده است و در حقیقت با پنهان ساختن بیماری خود از همگان و درخواست جدایی دارد فداکاری و گذشت از خود نشان می دهد.
همسر او نیز که هومن سیدی نقش او را ایفا کرده است تنها به دلیل رضایت همسرش و شادتر و آزادتر کردن او راضی به طلاق می شود و حتی همه دارایی خود را به او می دهد که همین امر باعث می شود خواهر کوچکتر متوجه حسن نیت و مهربانی شوهر خواهرش شود و او را با نامزد دغل کار و خائن خود قیاس کند.
در نهایت نیز با مرگ خواهر بزرگتر دختر آن ها نزد پدر می ماند و عدم تسلط و توانایی او در تنها بزرگ کردن دخترش باعث می شود او دست به دامان خواهر همسرش شده تا او را در بزرگ کردن یادگار همسرش و خواهر او یاری دهد.

فیلم روایتی عاشقانه از مهر و فداکاری زنی دارد که هم در نقش مادر گذشت و ایثار را پیشه خود ساخته و هم در نقش همسر به فکر شوهر خود پس از نبودش است. از سویی دیگر تقابل دو مرد در فیلمنامه که یکی به عنوان متقلب و خیانت کار و دیگری عاشق پیشه و مهربان تعریف می شوند قدری از لحن فمنیسمی اثر کم میکند اما باعث نمی شود نگاه تلخ و گزنده فیلمساز زن به مردان جامعه و جامعه مرد سالار به بیننده  منتقل نشود.
فیلم بیش از آنکه عاشقانه ای در وصف مادر باشد، نکوهش شوهرانی است که منفعت و رضایت خود را سرلوحه زندگی شان ساخته اند.
ساختار فیلمنامه و فیلم نشان از تسلط نسبی کارگردان به قصه و مدیوم سینما دارد، اما با این حال کشدار بودن فیلم در برخی سکانس ها و نیز بازی اغراق شده بازیگران زن در صحنه های احساسی دل بیننده را در نگاه اول می زند.
شاید اگر نگاه فیلمساز به نقش زن در خانواده و جامعه قدری عمیق تر بود می توانست ضعف های روایی و تکنیکی فیلم را پشت کلام عمیق و مؤثرش پنهان سازد.