آیا دولت یازدهم در حال تغییر محتوا است، از «دولت قبل» به «مدیر قبل»! شاید به همین دلیل ایوبی اخراج می شود و قبل تر از آن جنتی استعفا می دهد، تغییری که نیازمند به مبصری آزمون پس داده است تا امیدی برای حمایت سلبریتی ها از روحانی وجود داشته باشد و از سوی دیگر در مناظرات انتخاباتی با چنین جملاتی «در مدیر قبلی سینما به قرن نوزدهم بازگشته بود» و یا «آوارهای مدیر قبل هنوز تموم نشده است» روبه رو شویم! چینشی برای سفر در زمان اما نه به آینده بلکه به روز های خرداد ۹۲ و به همین علت افراد دوباره به جایگاه خود بازگشته اند تا اینبار کمی رسمی تر،  شعار هایی از تدبیر و امید ارائه دهند.

روز های پایانی «وزارت امور فرهنگه» در حال گذر است و نقد و راهکار ها بارها  بیان شده واحساس می شود جمله «مسیرهای پیش روی حیدریان» به طنزی تلخ شباهت دارد، زیرا در این مدت کوتاه، تنها فرصتی برای امتیاز دادن است، امتیازی براساس سیاست، سیاستی که شاید به پویش سلبریتی ها ختم می شود تا در دنیای حقیقی هم دست به هنر فریب زنند، اما مردم و هنرمندان حقیقی می داند وزیر امنیتی و یا همان معاون فرهنگی ستاد انتخاباتی تدبیر و امید تنها برای جلب توجه هنرمندان دست به این تغییرات زده است.

اماباید پرسید توهین به هنرمند تا کجا ادامه دارد، شایدم دولت مردان خیال می کنند مردم هم مانند وزرای خود از معضلات پیری رنج می برند تا فراموشی اجازه دهد اشتباهات آن ها دوباره در کشور رخ دهد، اماتوهین به هنرمند یعنی ماهیت هنر برای سیاست، یعنی فریب او، آن هم تنها دوماه به انتخابات، یعنی با یک تغییر، آشفته بازار سینما تبدیل به گل و بلبل شدن، توهین به هنرمند یعنی لژنشینی در معرکه فرهنگ و عکس سلفی برای انتخابات گرفتن، یعنی فراموش کردن ابلاغ حکم های حکومتی به نور چشمی های دولت، یعنی تاریخ را از بین بردن، یعنی حتی همایون اسعدیان حامی دولت هم از نابه سامانی ها و اشفتگی گلایه کند، اماآب از آب تکان نخورد، تحقیر هنرمند یعنی بازی با آمار فروش، یعنی برگزاری جشنواره های بی هدف، یعنی فراموش کردن جملات مدیر عامل سابق خانه سینما که در ابتدای فعالیت ایوبی در کنار وی درب خانه سینما را گشود، اما امروز با کنایه می گوید: «بد به حال مدیری که خیال‌پردازانه درباره مشکلات حرف می زند» و از پسرفت سینما سخن می گوید، یعنی پاک کردن صورت مسئله، یعنی حذف منتقد، یعنی برای چند نقد ساده  دست به پرونده سازی و اعلام حکومت نظامی در فرهنگ، یعنی حذف ضیاءالدین دری  یکی از همان ۱۴۰ هنرمندحامی روحانی، هنرمندی که به همین علت دوباره در میان اعضای شورای پروانه نمایش قرار گرفت، اما با انتقادهای خود نظم بازی و آرامش فکری وزارت فرهنگ و ارشاد را به‌هم ‌زد تا راهی جز قربانی کردن آن پیدا نشود، تحقیر هنرمند یعنی در نمایشگاه مطبوعات گله از شکستن قلم کردن اما «چون به خلوت می‌رود، آن کار دیگر می کند!؟» یعنی برچسب زدن به منتقدین خود  با الفاظی مانند «رادیکالیسم»، «فرقه رجوی» و یا «گروهک فرقان» و هزاران یعنی دیگر، اشتباهاتی که خسارات جبران ناپذیری به فرهنگ کشور زده است و اگرهنرمندی از چنین عملکردی حمایت کند، باید علت را در جایی دیگر جستجو کرد.

در هر حال دولت یازدهم هیچ رقیبی سخت تر از عملکرد و اشتباهات خود ندارد و مطمئنا وزارت فرهنگ و ارشاد در انتخابات با روش‌هایی از قبیل پروپاگاندای فروش بالا در سینما (که در یادداشت «یک بیشتر یا هشتاد» به دروغ بودن آن اشاره شد)، ارائه آمار جوایز در جشنواره های خارجی، همسو شدن با موج‌های مقطعی ایجاد شده در میان مردم مانند برنده شدن فیلم «فروشنده» فرهادی در آکادمی اسکار و معرفی آن به عنوان دستاورد وزارت فرهنگ و ارشاد، فیلمی که حتی در جشنواره فیلم فجر هم حضور نداشت! «در رفتن» های بیشتر از زیر دست شورای پروانه نمایش برای جلب توجه سلبریتی ها مانند فیلم هایی همچون «سلام بمبئی»، «من سالوادور نیستم» و «۵۰ کیلو آلبالو»، تمجید از افراد ضدانقلابی و سیاسی برای نشان دادن تمایلات حقیقی خود به غرب، ایجاد جریان نور چشمی در تئاتر کشور، انحصاری کردن نشر کشور و همراه کردن ناشران را برنامه‌ریزی کرده است.

نگاهی که باعث نابودی فرهنگ می شود، رفتاری که از «تئوری پوپولیسمی و رفتار تروریستی» (ماهیت تروریست بر ثبات موجودیت خود و نابودی دیگران استوار است) سرچشمه می‌گیرد و به همین دلیل رهبر معظم انقلاب در یک سال گذشته از وضع فرهنگ کشور مکرراً گلایه کردند و از تعابیری مانند: «ولنگاری فرهنگی»، «تجلیل از هنرمند ولنگار و بی‌اعتقاد» و «از وزارت فرهنگ و ارشاد آبی گرم نمی‌شود» استفاده کرده‌اند.