انفعال در برابر رویدادی مانند انتخابات ، در جمعه پیش رو ، عین اقدام علیه منافع ملی است . خصوصا که در این دوره به واقع همه طیف ها ، اقشار و طبقات اجتماعی - فکری ، نماینده خود را در رقابت های انتخاباتی دارند : روشنفکران ، دموکراسی خواهان ، عدالت طلبان ، استقلال جویان ، تکنوکرات ها ، کارگران ، مستضعفان و ... به شکل واضح و ملموسی،   افرادی را در میان کاندیداها دارند که مطالبات آنها را نمایندگی  کنند ، اما آنچه که بیشتر از همه جلب نظر و توجه می کند ، حضور فردی است که برنامه ها و شعارهایش ، معرف تشکیل دولتی مردمی به مفهوم کارگری و در بردارنده نیروهای مستضعف جامعه است .
بی تردید برای نخستین بار است که در انتخابات فردی به میدان آمده است که همتش تشکیل دولت مستضعفان است . شعار تحقق عدالت و بسط قسط از جمله رویکردهای های اصلی و محوری انقلاب و پیروزی جنبش ضد امپراطوری ایران و نظم ناعادلانه جهانی بود و بی شک این محتوا نیروی محرکه چرخ های پیش رونده انقلاب بوده و هست حالا پس از چند دهه از حیات انقلاب و برپایی جمهوریت بالاخره مردی با دغدغه پیاده کردن این مطالبات مهم و اولیه مردم پا به میدان گذاشته است . این مسئله پنهان شدنی نیست که برخی رجل سیاسی و روسای جمهور قبلی نیز شعارهایی عدالت محورانه سر داده بودند و حتی در زمره اردوگاه اصولگرایان ثبت و تثبیت شده بودند ولی با تمام نشانه ها و ویژگی های مورد بررسی ، اولین بار است که گزینه ای از نامزد ها ، تمام قد با محوریت تشکیل دولت مستضعفان و ملبس به گرایش هایی است که دربست در مقام و جایگاه یک اصولگرای پذیرفتنی وارد کارزار شده است . یعنی  اولین بار است که مستضعفان ، این جماعت انرژیک پیروزی و استمرار انقلاب ، و جبهه اصولگرایان دولت تشکیل خواهند داد .
اما در این اتفاق نخستین ، جای هنرمندان و خصوصا سینماگران کجاست ؟ آیا ممکن است هنرمندی علیه منافع روشنفکری - ملی خود در جبهه ای قرار گیرد که جای شکم های برآمده از دسترنج مستضعفان است ؟ یا اگر قرار گرفت آیا او هنرمندی ماندنی و هنرش تاریخی خواهد شد ؟ همواره هنر و هنرمندی ماندگار شده است که در سویه مردم و دردکشیدگان و رنجبران قرار گرفته است . از تاجران هنر و پادوهای سیاسیون انتظاری نمی رود ، ولی هنرمند اصیل و ریشه دار تکلیفش با خودش  روشن است . تا جمعه فرصتی است که بیاندیشیم و هوشیار پای صندوق ها برویم .
محمد تقی فهیم