نزدیک به چهل سال از تشکیل حکومت جمهوری اسلامی در ایران می گذرد و در این سال ها همواره یکی از اصلی ترین مطالبات مردم مسلمان ایران، حذف رژیم غاصب صهیونیستی از عرصه ی سیاسی و محو جرثومه ی فساد اسراییل از صحنه ی تحولات بین الملل بوده است و برای نیل به این هدف از هیچ کوششی مضایقه ننموده است؛ با این وجود متاسفانه همچنان این مطالبه ی عمومی مردم مسلمان ایران در عرصه ی فرهنگ و هنر کشور مفغول و مهجور مانده و نه مطالبه  و حمایتی از جانب مسئولان و متولیان امر در این باره صورت می پذیرد و نه جنبش فراگیر و منسجمی در میان جامعه هنری کشور در زمینه تقابل با یهود بین الملل و رژیم غاصب صهیونیسم مشاهده می شود. و این همه در حالی است که حتی برخی اقدامات فردی بسیار محدودی از جانب برخی هنرمندان در زمینه مواجهه و تقابل با صهیونیسم نیز با نوعی ویژه از بایکوت هنری مواجه شده و عموما با واکنش‌های منفعلانه و مرموز مدیریت فرهنگی کشور همراه بوده است.

از منظر کُلی اسراییل را می توان یکی از نتایج اصلی جنگ جهانی دوم دانست؛ جنگی سراسری که در فاصله ی سال های ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۵ میلادی سبب شد تا آرایش قدرت در جهان به نحوی دستخوش تغییر گردد و نظم نوین جهانی به سمت و سویی پیش رود که فاتحان جنگ به عنوان اعضای اصلی سازمانی بین المللی، اداره ی امور جهان را در دستان خود گرفته و تغییرات عصر نوین را مدیریت نمایند؛ تغییراتی که شاید یکی از اصلی ترین آن را بتوان در خانه‌دار نمودن یهودیان آواره سراسر جهان در سرزمین موعود! مشاهده نمود.

بررسی ابعاد و جوانب تاریخی این ماجرا و اصولاً چرایی تمرکز یهودیان بر این منطقه جغرافیایی و همچنین تشکیل رژیمی منحوس تحت عنوان اسراییل و... قطعاً مجال خود را طلب می نماید و از حوصله ی این بحث خارج است؛ اما واقعیت آن است که موجودیت پلیدی رسماً از ۱۴ مه ۱۹۴۸ میلادی، یعنی دقیقاً چند ساعت پیش از پایان قیمومیت انگلیس خبیث بر سرزمین فلسطین شکل می گیرد و در طول حیات خود تا به امروز آسیب های جبران ناپذیر اقتصادی، سیاسی، امنیتی و فرهنگی بر منطقه ی جنوب غربی آسیا و به طور کُلی جهان اسلام، تحمیل نموده است.

در این میان حضور یهودیان غاصب در بخش مهمی از عرصه ی جغرافیایی جهان اسلام و تشکیل دولتی مجعول با عنوان اسراییل و اعلام سلطه ی آن بر ساکنان اصلی این سرزمین، همواره مورد اعتراض اندیشمندان آزاده در سراسر جهان بوده است؛ اندیشمندانی که بدور از ترس و وحشت خود از امپراطوری جهانی یهودیان و شبکه های مخوف رسانه ای و تبلیغاتی ایشان، از همان بدو شکل‌گیری این غده سرطانی، اعتراض خود را اعلام داشتند و به نوعی خواهان بسیج ملت ها در برابر سلطه ی غاصبان صهیونیست در سراسر جهان بودند.

پس از کودتای ننگین ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ هجری شمسی و اتخاذ دکترین ناسیونالیسم مثبت توسط محمدرضا شاه و همراستایی آن با دکترین اتحاد پیرامونی که توسط داوید بن گوریون، رییس جمهور رژیم صهیونیستی مطرح گردیده بود؛ برقراری روابط ویژه ایران با اسراییل در اولویت دولتمردان پهلوی قرار گرفت و در همین راستا جو اختناق داخلی سبب شد تا جریانات فکری کشور عموماً از این موضوع عبور نمایند و به آن نپردازند. در همین میان جریان فرهنگی و هنری کشور نیز به دلیل سلطه ی جریانات ذی نفوذ یهودی و حلقه ی قدرتمند بهاییان در ارکان اجرایی و فرهنگی کشور از تکلم باز ماند و صنعت سینمای ایران نیز مفلوک تر از تمامی حوزه های هنری کشور در این عرصه وامانده به سمت و سوی سینمای آبگوشتی رفته و چشم و گوش خود را بر جمیع این تحولات بست.

رویه ی چشم و گوش بستگی اهالی فرهنگ و هنر ایران در برابر جنایات یهود بین الملل و جنایات رژیم غاصب صهیونیستی گسترده و فراگیر بود و در این میان تنها روحانیت شیعه به صورت جسته و گریخته در برابر ایشان واکنش نشان می داد. اوج این واکنش ها را می توان در سخنرانی حسینیه ارشاد شهید مطهری و دفاع از مردم مظلوم فلسطین توسط ایشان در روز عاشورای سال ۱۳۴۸ هجری شمسی، ملاحظه کرد. حتی در این شرایط نیز هنرمندان داخلی نتوانستند با این موج مطالبه گری روحانیت شیعه همراهی کنند و همچنان سرگرم فعالیت های خاص خود بودند.

اگر چه شاید بتوان بخش عمده ای از عدم حضور و ورود هنرمندان ایرانی به جبهه ی تقابل با جنایات صهیونیست ها و دفاع از مردم مظلوم فلسطین در پیش از انقلاب ۱۳۵۷ هجری شمسی را در جریان امنیتی حاکم بر عصر پهلوی دوم و نفوذ ویژه ی یهودیان و بهائیان در عرصه های مختلف فرهنگی و هنری کشور یافت و آن را توجیهی مناسب برای بی تحرکی و انفعال هنرمندان آن زمان در مواجهه ی هنرمندانه با اقدامات تجاوزکارانه ی اسراییل و یهود بین الملل در منطقه و در سراسر جهان قلمداد نمود؛ اما فی الواقع این قبیل توجیهات و بهانه تراشی ها پس از تشکیل جمهوری اسلامی دیگر موضوعیت خود را از دست داد. اکنون دیگر هیچ دلیلی  برای انفعال هنرمند ایرانی در عرصه ی تقابلی خود با صهیونیسم جهانی و ترسیم هنرمندانه جنایات یهود بین الملل، بالاخص در صحنه ی جغرافیایی فلسطین اشغالی، باقی نمانده است.

متاسفانه سرایت روحیه ی منفعلانه ی جامعه ی هنری کشور و تزریق این روحیه به نسل جوان و مدعی، پس از انقلاب، سبب شد تا هنرمند ایرانی با وجود ابراز احساسات خود نسبت به فلسطین و انزجار زبانی از اقدامات صهیونیست ها، کمتر این احساسات را به آثار هنری خود تعمیم دهد و سعی نماید تا با زبان هنر خویش به تقابل با جنایات صهیونیست ها بپردازد. کار تا به آنجا پیش رفت که نخستین اثر قابل قبول سینمایی ایران در زمینه ی دفاع از مردم فلسطین را می بایست حدود ۱۵ سال پس از استقرار نظام جمهوری اسلامی در سال ۱۳۷۳ هجری شمسی و آن هم در اثری همچون بازمانده جستجو کرد؛ اثری که صرف نظر از تمام تلاش و کوشش کارگردان خود، مرحوم سیف‌الله داد، در ترسیم مظلومیت مردم فلسطین، سعی می کند تا به نگاه سوسیالستی و ناسیونالیسم نویسنده ی شهیر فلسطینی اثر، یعنی غسان کنفانی در مورد اشغال فلسطین، بسنده نموده و به تصویرسازی همین منظر اکتفا نماید. اثری که با وجود تمام ضعف های فرم و محتوی خود، به خوبی توانست خلاء تولید آثار ضد صهیونیستی در سینمای کشور را جبران نماید و مطالبه ی عمومی مخاطب مسلمان ایرانی در تولید آثاری این چنینی را پاسخ گوید.

بلافاصله پس از بازمانده که به موضوع جنایات صهیونیست ها در فلسطین اشغالی تمرکز دارد؛ فیلم لبنان عشق من به کارگردانی و نویسندگی حسن کاربخش در سال ۱۳۷۴ هجری شمسی ساخته می شود که به بررسی گوشه ای از جنایات صهیونیست ها در لبنان اشاره می کند و پس از این فیلم است که بار دیگر و برای ۸ سال، سینمای ایران به خوابی عمیق می رود و دیگر هیچ اثری با موضوع صهیونیسم در صنعت سینمای ایران تولید نمی شود؛ تا آنکه سرانجام در سال ۱۳۸۲ هجری شمسی، هیام و قناری بر پرده ی نقره ای سینمای کشور به اکران در می آیند و پس از آن در سال ۱۳۸۳ هجری شمسی زخم زیتون تولید می شود و این ۴ اثر سینمایی به همراه چند اثر تلویزیونی و غیرسینمایی، همچون قاعده بازی و هفت سنگ، می شود تمام دارایی و کارنامه ی تصویری جمهوری اسلامی در طی حاکمیت و حیات ۳۰ ساله ی خود که عموماً همین تعداد آثار نیز از ضعف های متعدد فنی و محتوی در رنج بوده و در عین حال با عدم استقبال و حمایت مسئولان فرهنگی مواجه گردیدند.

پس اگر چه امروزه مبارزه با صهیونیسم و تفکرات انحطاتی یهود بین الملل، اولویتی اصلی و اساسی برای تمامی آزاد اندیشان و آزادمنشان در سراسر جهان محسوب می شود، اما در واقع این مبارزه هیچ گاه در عرصه ی عمل تا کنون صورتی هنرمندانه به خود نگرفته و در این میان سینمای ایران بدون در نظر گرفتن حضور چند اثر سینمایی معدود و انگشت شمار، در مدت بیش از چهل سال استقرار نظام اسلامی، کارنامه ای بسیار ضعیفی را در پرداخت به این موضوع مهم و اصلی دوران خود بر جای گذاشته است. و در این میان سرگذشت شکارچی شنبه ماجرای دردناک تمام آثاری است که در سینمای ایران و با رویکرد مواجهه رسانه ای صهیونیسم بین‌الملل و رژیم اشغالگر قدس ساخته شده است و همچنین آثار محدود و انگشت شماری که بالاخص پس از شکارچی شنبه در سینمای کشور تولید شدند و در عین حال با معضلات و مشکلات فراوان در تولید و پخش و... مواجه بودند.

پس اگر چه عموم هنرمندان متعهد سینمای ایران در مقام بیان و سخن با پیام خرداد ۱۳۴۳ هجری شمسی بنیانگذار جمهوری اسلامی، مبنی بر ننگ بزرگ بودن رابطه با اسراییل همچنان همسو بوده و محو این غده ی سرطانی از پیکره ی بشریت را خواستارند؛ اما فی الواقع در مسیر تحقق این هدف، عموما هیچ‌گونه گام اجرایی و هنری برنداشته و از ابزار سینما جهت روشن نمودن فضای حاکم بر عرصه و تشریح جنایات و فجایع صهیونیست ها استفاده نمی کنند.

این قسم هنرمند متعهد، ظلم صهیونیست ها در عصر حاضر را شاهد بوده و حتما نسبت به آن ابراز انزجار می نماید، اما انزجار او بیش از آنکه به واسطه ی هنر و حرفه ی او بیان گردد، در خوش‌بینانه ترن حالت، فرمی بیانیه ای به خود گرفته و صرفاً در چند سطر محکومیت نوشتاری خلاصه و به فراموشی سپرده می شود.

به این ترتیب باید بر این نکته اعتراف نمود که عموم سینماگران عصر حاضر، به هیچ عنوان برون ریز عملی مطلوبی از خود درباب تقابل با جنایات و فجایع انسانی رژیم صهیونیستی بروز نداده و این همه در حالی است که امروزه بدون در نظر گرفتن جریانات مرموزی که در درون جامعه ی هنری سعی دارند تا صهیونیست ها را دوست جلوه دهند و شعارهای جامعه ی هنری کشور و در نهایت ملت ایران را عوض نمایند؛ جریان خزنده ی دیگری نیز از سَرِ ناآگاهی، مبارزه با صهیونیست ها را به یک شعار انحرافی در سینمای کشور مبدل ساخته اند و این گونه شده است که امروزه در مقابل هجم گسترده ی آثار حمایتی مستکبرین از این غده ی سرطانی، سینمای ما منفعل و در خطای عدم انطباق عمر خویش سپری ساخته و به عنوان نظاره گر، نهایتا بیانیه‌خوان و بیانیه‌نویس و در اعلا درجه به راهپیمایی‌کننده ای خسته مبدل شده است و البته در این میان اقلیتی نیز هستند که در مسیر حمایت از این غده سرطانی برآمده و حتی ماهیت وجودی این رژیم جنایت کار را برای دنیای هنر و صنعت سینمای جهان مفید می دانند.

امسال روز قدس به مانند هر سال قطعاً پرشور و نشاط برگزار خواهد شد و بسیاری از هنرمندان مسلمان ایران اسلامی و سینماگران ارزشمند کشور در این مراسم حضور فردی پیدا خواهند نمود؛ اما همچنان باید به انتظار نشست، حمایت مسئولان سینمایی و حرکت هنری سینماگران کشور در تقابل عملی با سگ هار و گرگ درنده‌ای که به انسان های مظلوم حمله کرده است.