سالها است مسئله ای با چنین مضمونی بیان می شود: «آیا  اثری که بر خلاف مبانی شرعی- اخلاقی ساخته شده است، ضربه به حکومت اسلامی می زند؟» گزاره ای که در ابتدا پاسخ مخاطب منفی است تا مسیر نویسنده برای رسیدن به هدف هموار تر شود، اما باید پرسید آیا گزاره درستی انتخاب شده است؟

حکومت ها بر پایه قوانین استوار می شوند و در «حکومت اسلامی» قوانین بر اساس مبانی شرعی و اخلاقی حاکم است، حال با کمی تغییر، گزاره درست باید بیان شود، مسئله ای که این بار اینگونه پرسیده می شود: «آیا رفتارِ بر خلاف قوانین یک حکومت، قابل قبول است؟» گزاره ای که پاسخ آن، نه تنها در ایران بلکه در تمامی کشورها منفی خواهد بود، زیرا رفتار بر خلاف «قانون»، در تضاد با «آزادی» است، به همین دلیل امام درباره «آزادی بیان» این گونه می فرمایند: «آزادی قلم و آزادی بیان معنایش این نیست که کسی بر ضد مصلحت کشور قلمش آزاد است که بنویسد، بر خلاف انقلابی که مردم خون پایش داده اند بنویسد، همچو آزادی صحیح نیست. قلم آزاد است که مسائل را بنویسد لکن نه اینکه توطئه بر ضد انقلاب بکند» توطئه و مصیبتی که حتی با یک فیلم ایجاد و باعث تذکر امام راحل به مسئولین می شود: «شما باید به تمام معنا در آن توجه داشته باشید که یک وقتی یک فردی نباشد، یک وقت یک فیلمی نباشد، یک وقت فیلمی را به صورتی که خیلی خوب است مثلا داده بشود و بعد وضع را دگرگون بکند، می توانند با یک فیلمی، یک وضعی را برگردانند، می توانند با یک قولی یک مصیبتی ایجاد کنند. بنابراین آن چیزی که بر شما هست یکی افراد است که افراد باید شناسایی بشود، سوابقشان معلوم بشود.»

گزاره ای دیگری هم مطرح است، «چگونه واکنش نشان دادن»، اما قبل از آن، باید حقانیت این گزاره ثابت شود؛ یعنی «واکنش نشان دادن» و چه مرجعی بهتر از کلام امام که درباره واکنش مردم می فرمایند: «تبلیغات و مقالات و سخنرانیها و کتب و مجلات برخلاف اسلام و عفت عمومی و مصالح کشور حرام است. و بر همه ما و همه مسلمانان جلوگیری از آنها واجب است. و از آزادیهای مخرب باید جلوگیری شود. و از آنچه در نظر شرع حرام و آنچه برخلاف مسیر ملت و کشور اسلامی و مخالف با حیثیت جمهوری اسلامی است، به طور قاطع اگر جلوگیری نشود، همه مسئول می‌باشند. و مردم و جوانان حزب‌اللهی اگر برخورد به یکی از امور مذکور نمودند به دستگاههای مربوطه رجوع کنند و اگر آنان کوتاهی نمودند، خودشان مکلف به جلوگیری هستند. خداوند تعالی مددکار همه باشد.»

امام مسئله مهم دیگری را هم بیان می کنند؛ یعنی «چگونه» برخورد کردن. نگاهی که با آب به آسیاب دشمن ریختن مخالف است: «چناچه بر خلاف مسیر ملت بخواهد یک روزنامه ای یا چیز دیگری رفتار بکند، خود ملت با او مخالفت می کنند. لازم هم نیست که مخالفتش این باشد که بریزد و بزند و بشکند، نه اینها این کار را نمی کنند، لکن روزنامه برای خواننده است، وقتی خواننده نباشد روزنامه نیست» مسئله ای که در این روز ها خلاف آن دیده می شود!

اگر رسانه ای از مضامین غیر اخلاقی یک فیلم  یا رفتار غیر قانونی یک کارگردان انتقادی کند، دیری نخواهد گذشت که کنجکاوی جامعه باعث رشد شگفت انگیز فروش فیلم یا شناخت کارگردان می شود، مسئله ای که به تازگی حربه بعضی از اهالی هنر شده است تا فیلم های دم دستی و سخیف خود را پر فروش کنند و از سوی دیگر برای کارگردان های ضعیف اما مزدور «سفارتخانه ای» در آن سوی مرز ها عده ای «گریه کن» پیدا شود تا برای آن ها «صندلی خالی» کنار بگذراند! به همین دلیل مقام معظم رهبری هوشیاری در جنگ فرهنگی را  این چنین بیان می کنند: «گاهی اوقات دشمن کار را به گونه‌ای ترتیب می‌دهد که حرف حقی، از زبان یک نفر صادر بشود! دشمن ناحق و باطل است، پس چرا می‌خواهد این حرف حق از زبان آن شخص صادر بشود؟ چون می‌خواهد پازل خودش را کامل کند. این پازل از صد یا دویست قطعه تشکیل شده؛ یک قطعه‌اش هم همین حرف حقی است که آن شخص باید بزند تا این پازل را کامل کند! اینجا این حرف حق را نباید زد. پازل دشمن را کامل نباید کرد. در این حد هوشیاری لازم است! بله، وارد سیاست بشوید و فکرِ سیاسی کنید؛ اما بسیار هوشیار. دشمن نباید بتواند از هیچ حرکت و اظهار و موضع‌گیری شما استفاده کند. این، اصل اول و یک خط قرمز است.»

در پایان می توان به این نتیجه رسید، هر مسئله ای که بر خلاف قانون یک حکومت باشد، برای ارزش نهادن  واحترام به قانون، باید به آن واکنش مناسب نشان داد، اما چگونگی این واکنش، براساس هوشیاری والبته عدم محافظه کاری است، واکنشی که باید مشخص کند: «اینجا جمهوری اسلامی است؛ اینجا، مبنا اسلام است، مبنا قرآن است» عکس العملی که ابتدا باید از سوی مسئولین صورت بگیرد، اما نمی توان از وزارتخانه ای که  «تعطیل ومختل» است انتظار چنین واکنش هایی را داشت!