برنده سیمرغ بلورین بهترین صداگذاری برای فیلم «اعتراض» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: جشنواره فیلم فجر و سینمای امروز به هیچ عنوان قابل قیاس با دهه ۶۰ و سال های ابتدایی پس از پیروزی انقلاب نیستند؛ در آن سال ها فیلم های بسیار نابی در سینمای کشور ساخته می شد که همگی باعث رونق و اعتلا و رشد سینما بودند و سینما جهش بی نظیری را در آن روزگار تجربه می کرد. در آن دوران جشنواره های سینمایی مانند امروز زیاد نبود اما از همین جشنواره فیلم فجر عموم مردم و سینماگران استقبال چشمگیری می کردند و جلوی سالن های سینما صف های چندهزار نفری در ایام جشنواره شکل می گرفت که در حال حاضر سال ها است چنین استقبالی از سوی مردم صورت نمی گیرد چرا که فیلم ها همه تکراری شده و باب میل مردم نیستند.

وی ادامه داد: متأسفانه برخی سیاست های غلط و نادرست مدیران سینمایی باعث شد تا پیشکسوتان زیادی کنار گذاشته شوند و یا اینقدر فشار رویشان زیاد باشد که ترجیح بدهند خانه نشین شده و یا به خارج از کشور مهاجرت کنند و دیگر برای سینمای ایران مبادرت به ساخت فیلم نکنند که از جمله آن ها می توان به: بهرام بیضایی، ناصر تقوایی، واروژ کریم مسیحی و... اشاره کرد. این قبیل سینماگران رأس و هرم سینمای ایران بودند که متأسفانه اکنون از آن ها هیچ خبری نیست.

خانزادی سپس با تأکید بر اینکه سیاست های غلط مدیران سینمایی طی سال های اخیر باعث شده تا در سینمای ایران کمیت مهمتر از کیفیت شود اظهار داشت: این روزها مدیران در پی پرکردن بیلان های کاری شان هستند و تهیه کنندگان هم فقط می خواهند فیلم های شان ارزان تمام شود و از همین رو افراد متبحر و زبده و کاربلد را برای تولید فیلم ها در نظر نمی گیرند که فیلم های شان گران نشود و به همین علت است که ما با انبوه فیلم های نازل در سینمای کشور مواجه هستیم.

این سینماگر برجسته در بخش دیگری از این گفتگو با انتقاد شدید از مسئولان سینمایی کشور تصریح کرد: بنده بسیار متأسفم که بعد از سال ها فعالیت مستمر در سینمای کشور حتی یک کارت ساده برای تماشای فیلم های جشنواره ندارم!؛ متأسفم که سال ها برای اعتلای سینمای این کشور زحمت کشیدم و بدون امکانات خون دل ها خوردم اما اکنون خانه نشین شده ام و کسی حالی از من نمی پرسد!

برنده سیمرغ بلورین بهترین صداگذاری برای فیلم «در مسیر تندباد» خاطرنشان کرد: همیشه به خودم می گویم که باز خوش به حال ورزشکاران که وقتی مثلاً بیمار می شوند همه به یادشان هستند؛ همین اواخر که آقای علی پروین دچار کسالت شدند همه مدیران ورزشی و خبرنگاران و... برای عیادت ایشان رفتند اما اسفا که در سینمای ایران از این خبرها نیست و پیشکسوتان اصلاً ارزش و بهایی ندارند و مدیران فقط هرجا که به نفع شان باشد اسمی از پیشکسوتان می برند و بس!

وی تأکید کرد: این من و امثال من بودیم که سینمای ایران را به اوج و شکوه رساندیم اما اکنون که یک جشنواره برگزار می شود بنده باید حسرت حضور در آن را داشته باشم؛ من از جشنواره فیلم فجر ۵ جایزه گرفته ام اما طی ۴-۵ سال اخیر به طورکل مرا نادیده گرفته اند و به جشنواره دعوت نشده ام! این ها همه برای من درد و تلخی است.

صدابردار فیلم سینمایی «سربازهای جمعه» در همین راستا افزود: برای همین جشنواره فیلم فجری که امروزه مسئولان و دست اندرکاران جوان آن که نمی دانم یکباره از کجا به سینما آمده اند بنده زحمت ها کشیده ام. شب ها و روزهای بی خوابی برای رساندن فیلم های جشنواره هرگز از خاطر من پاک نمی شود. جشنواره هایی بوده که من همزمان ۳۰ -۴۰ فیلم برای آن ها آماده می کردم اما اسفا از وضعیتی که امروز به آن دچار شده ام!

خانزادی در خاتمه این گفتگو متذکر شد: نه تنها من که بسیاری از قدیمی های سینما دچار همین وضعیت شده اند؛ تازه در قیاس با برخی از سینماگران برجسته که وضعیت من بسیار هم خوب است چرا که خیلی از فعالان و پیشکسوتان سینما اینک در خیابان منوچهری مشغول انگشتر فروشی هستند تا بتوانند معیشت روزانه خود و زن و فرزندان شان را تأمین کنند؛ این فجایع رسماً باعث شرمساری و دلیلی بر ناکارآمدی مدیران سینمایی کشور است.