کمدیِ سیاسی با فحاشیِ سیاسی و جوک های مبتذل متفاوت است، اولی اثری می دهد مانندِ «دیکتاتور بزرگ» و دومی فیلمی مبتذل مانند «مصادره»، اولی در قامتِ نقدِ بزرگترین دیکتاتورِ جهان، دومی شوخیِ دستِ چندم با یک دزدِ اموال، مهران احمدی بهتر است به همان بازیگری بپردازد، زیرا یک بازیگرِ متوسط کمتر از یک کارگردانِ ضعیف «هو» می شود.

البته در سینمای ایران، انگار تعاریف تغییر کرده است، وکمدی به یک دورهمی تبدیل شده است، دورهمی که یا عطاران در آن حضور دارد ویا به تازگی عزتی، تا بارِ تمامِ فیلم به دوشِ فی البداهه های یکی از این دو نفر قرار گیرد تا یکبار با میمیکِ صورت و بار دیگر با تغییرِ لحنِ صدا، مخاطب را به خنده در آورند.

اما باید پرسید «موقعیت» در چه خطِ داستانی حادث می شود، تلنبار تیکه های سیاسی و یا جوک های تلگرامی شاید کمدی کلامی ایجاد کند، اما خط داستانی ارائه نمی دهد، کاگردان باید بداند ژانر کمدی با «استند آپ کمدی» در پرده سینما متفاوت است، موقعیتی که رضا عطاران سالهاست در آن درجا می زند، رضا عطاران هر سال ضعیف تر از گذشته ظاهر می شود و بدون هیچ تغییری کاراکترِ طنزِ خود ساخته اش را جلوی دوربین می برد، تکراری که باعث پس زدنِ مخاطب از شخصیت شده است.

مصادره دیباچه مناسبی دارد، و مخاطب از تیتراژ وسترنی تا خروجِ  اسماعیل از ایران همراه کارگردان است، اما ریتم به شدت کند می شود وقالبی شبه مستند گونه از زندگی اسماعیل پیدا می کند، مستندی که اتفاقا راوی آن «ناصر طهماسب» است که بسیاری از مستند های «انقلاب اسلامی»   و «پهلوی» را روایت کرده تا مشکلات کاراکتری به اصطلاح ساواکی پوششی حقیقی برتن کند، کاراکتری بی گناه که مورد تهمت قرار گرفته و مانند بسیاری دیگر بی دلیل می خواهند او را اعدام کنند!! تا مجبور شود  فرار را به قرار ترجیح  دهد و زندگی راحت خود را با سختی در آمریکا عوض کند، فردی مخالف، اما علاقه مند به سنت های ایرانی، فردی ساده لوح  اما اپوزیسیون و فعال در شبکه «سیمای آزادی» «سازمان مجاهدین خلق»، کاراکتری که کارگردان راحت می تواند توهین های خود را از زبان شخصیت احمق خود بیان کند تا رفتار های او توجیه شود، حتی اگر بعد از روز های انقلاب او در رفتار ساده لوحانه ای دوباره به ساختمان ساواک برگردد تا به همان شغل سابقش مشغول شود، نمایی که با کلید واژ های سخیفی مانند شیشه نوشابه مسئله دیگری را تداعی می کند، تا مخاطب احساس کند، در روی همان پاشنه می چرخد.

در هر حال با وجود آنکه اهالی سینما به فیلم های کمدی علاقه مند هستند، اما آرای مردمی به وضوح نشان داده است مصادره حتی توانایی خنداندن تماشاگر را هم ندارد تا حداقل در میان آثار برگزیده آرای مردمی معرفی شود.